Annemieke wil in bad bevallen met heel veel drugs. Dus hoezo mag dat niet?
Annemieke heeft er geen zin meer in. Dat haar oorspronkelijke bevallingsplan (iets met volledige narcose, wijn, liposuctie en de Chippendales ter afleiding) niet uitvoerbaar is, OK. Maar dat ze niet eens met morfine en een ruggenprik in bad bevallen mag, dat is niet eerlijk. Rot maar op met die bevalling!
Hoezo mag ik geen lachgas en remifentanil infuus en morfine en ruggenprik en in bad bevallen? Ik begin bijna te janken. Alleen morfine en ruggenprik en in bad bevallen dan? Dat is echt mijn laatste bod. De verloskundige legt uit dat bij een morfine-injectie de hartslag van je kind in de gaten gehouden moet worden door middel van plakkers op je borst. En die CTG-bewaking is niet waterproof. En dat je bij een ruggenprik een blaaskatheter krijgt, niet mag lopen en dus ook niet mag badderen.
LEES OOK: Waarom je (dus echt!) geen spijt hoeft te hebben van hoe je bent bevallen.
Ja maar, ik wil helemaal geen katheter. Het is al erg genoeg dat er een medisch team in m’n vagina gaat lopen staren, mag ik dan aub nog zelf plassen?! Blijkbaar niet, want een ruggenprik kan een beperking van de blaasfunctie tot gevolg hebben. En als je pech hebt ook een daling van de bloeddruk, ademhalingsproblemen en hoofdpijn. Nou, dan wil ik dus geen ruggenprik meer. Geef mij maar een zesdubbele dosis morfine, gelijk als de weeën beginnen. “Dat zou ik niet doen; bij sommige vrouwen werkt het namelijk maar 4 uur, dan heb je nog geen 10cm ontsluiting en is het uitgewerkt als de ergste weeën eraan komen,” is het antwoord. Kom op hé, het is 2018, we kunnen al bijna 50 jaar lang mensen naar de maan sturen en in al die tijd heeft er niemand aan gedacht langwerkende morfine uit te vinden? En kunnen die hartmonitordingen echt niet tegen een beetje water?
Nee dus, bovendien kun je van morfine suf worden en dat is gevaarlijk in bad, aldus de verloskundige. Ik opper dat K. wel op wilt letten dat ik niet verzuip – kan-ie gelijk wat nuttigs doen terwijl ik onze baby eruit pers. Want om de een of andere reden die ik zelf ook niet begrijp is het de laatste paar maanden een obsessie geworden: ik moet en zal in water bevallen. De verloskundige geeft geen strobreed. Wil ik in medicinale pijnbestrijding (en ja, dat wil ik, ik kan nog geen menstruatiekrampen aan zonder driedubbele dosis Naproxen), dan moet ik plat op bed liggen.
Ik vraag of ze niet een medisch student slash drugsdealer kent die een paar euro bij wil verdienen. Dan kan die voor de pijnstilling zorgen, kan de verloskundige in de gaten houden of alles OK gaat met de baby en dan regel ik wel een opblaasbadje. Hoeven we ook niet meer naar het ziekenhuis, kunnen we gewoon lekker romantisch thuisblijven. Haar antwoord valt me erg tegen: “Hier ga ik niet eens op in.” Ze oppert ‘natuurlijke pijnbestrijding’ zoals massage, visualisatie, het aannemen van een andere houding, acupressuur en ademhalingsoefeningen om de barenspijn te managen. Uh hallo, ik moet een gemiddeld 50 centimeter grote en 3 kilo zware baby door mijn fucking vagina persen en jij stelt fucking ademhalingsoefeningen voor? Hier ga ik niet eens op in. De verloskundige blijft echter ook bij haar standpunt. Het wordt of een waterbevalling of pijnstilling. Maar ‘gelukkig’ heb ik nog een paar maanden om hierover na te denken.
Rot maar op, ik heb er geen zin meer in. Was eerst mijn plan om met dolfijnen te bevallen (schijnt je baby een paar IQ-punten meer op te leveren, heb ik ergens gelezen) al in het water gevallen (want: dat kan alleen op Hawaiï en niet in het Dolfinarium), nu mag ik niet geeneens meer pijnbestrijding in bad. Kijk, dat mijn oorspronkelijke bevallingsplan (gewoon een algehele narcose zodat ik die hel niet mee hoef te maken en dat dat ik dan pijnloos wakker word net wanneer die baby eruit komt en ik even ‘hoi’ kan zeggen en K. klaarstaat met een koud glas wijn en dat de Chippendales op de achtergrond een strip-tease houden om me af te leiden van het feit dat die placenta er nog uit moet en dat de doktoren me daarna weer onder narcose brengen en gelijk even een liposuctie van overtollig buikvet doen en me een paar dagen laten slapen zodat ik uitgerust aan het hele moeder-zijn kan beginnen) niet helemaal realiseerbaar is, dat had ik ook al begrepen. Maar dat ik niet eens pijnloos in bad kan bevallen, dat is gewoon een fucking klotezooi. En oneerlijk. Als mannen kinderen zouden baren, was dit allang veel beter geregeld.
Als ik jammerend m’n moeder bel om te zeggen dat ik dit helemaal niet leuk vind, heeft ze, zoals gewoonlijk, weer eens 100% gelijk. “Ja maar lieverd, bevallen is ook helemaal niet leuk.”
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
LEES OOK: Als je extreem bang bent voor de bevalling.
