Annemieke is in shock – Hoe doen vrouwen dat, bevallen zonder pijnbestrijding?
Annemieke moet en zal een natuurlijke badbevalling hebben. Maar dan beginnen de weeën en piept ze wel anders…
“En toen zag ik haar daar onder water, haar ogen vonden de mijne en het was liefde op het eerste gezicht.” Schoonzus A. promoot haar 31 uur durende thuisbevalling in bad. Het zou bovendien veel beter zijn voor de baby, de overgang van het vruchtwater naar het warme badwater. Mij hoeft ze niet meer te overtuigen, ik wil ook een badbevalling. Maar die pijn, kan ik daarmee dealen? “Natuurlijk kan jij dat,” verzekert A. me. “Gewoon even op je tanden bijten. Het is voor het goede doel, je baby. Die wil je toch niet volstoppen met allerlei medicatie?” Nee, dat wil ik niet. Zal ik het dan toch zonder ruggenprik proberen?
Want als A. tegen de baringspijn kan, moet ik het ook kunnen. Vooral omdat ze niet echt een bikkel is – ik wil niet lullig doen maar tijdens het jaarlijkse familie-uitje weigerde ze na één keer vallen weer op het wakeboard te stappen omdat het ‘zo zeer deed’. Watje! En dus verander ik last-minute mijn bevallingsplan vol medicatie en drugs, naar een natuurlijke badbevalling met veel bewegingsvrijheid. Zoals Moeder Natuur dat bedoeld heeft. Ontspannen, vrij, op eigen kracht en zonder onnodig medisch ingrijpen. Vol met positieve gedachtes, zen mantra’s en ademhalingsoefeningen. (Achteraf kan ik hier alleen maar over zeggen: het zal wel aan de hormonen liggen dat ik zulke onzin uitkraamde).
Een te hoge babyhartslag bij een CTG met 41+5 zorgt ervoor dat ze in het ziekenhuis willen inleiden. Dat wil ik niet, want dat is niet natuurlijk. “Mijn baby mag nog twee dagen wachten voordat jullie het kunstmatig doen,” jammer ik. “En inleidingen eindigen vaker in een tangverlossing of knip en dat wil ik niet.” K. neemt gelukkig de regie over en ik krijg tabletjes om de weeën op te wekken. De laagste dosis. Met de woorden “Als je na 4 uur nog niets merkt, krijg je er nog twee.” Tien minuten later beginnen de weeën. Ze komen iedere paar minuten en doen fucking veel pijn. Ik raak volledig in paniek. ‘Beetje gevoelige baarmoeder’ is het oordeel van de verloskundige.
In bad vind ik met K.’s hulp eindelijk het pufritme. Hiermee kan ik dealen. Helaas zijn na 2.5 uur badderen de 3cm ontsluiting nog steeds 3cm ontsluiting. Wat me geen bal uitmaakt; laat mij maar lekker de hele nacht in de warme badkuip doorbrengen. Helaas, zo komt er geen baby. Buiten water worden de weeën weer heviger. En pijnlijker. Hoe doen vrouwen dit in hemelsnaam zonder pijnbestrijding? De verloskundige wil een oxytocine-infuus aanleggen om de weeën nog erger te maken. Ik zoek naar waar in de verloskamer de verborgen camera verstopt zou kunnen zitten. Meent ze dit nou serieus? Ja dus.
Ik voel me schuldig tegenover mijn baby, maar nog meer pijn ga ik echt niet trekken. Flikker maar op met die geplande badgeboorte! De rest van de bevalling loopt zo onnatuurlijk mogelijk. Ik raak bewusteloos na de ruggenprik, ‘Beetje gevoelig voor de verdovingsvloeistof’, lig aan een infuus, heb een blaaskatheter en plakkers en slangetjes over mijn hele lijf. Zeg maar dag tegen op eigen kracht en bewegingsvrijheid. Heel jammer, maar als de volgende ochtend de ruggenprik niet meer werkt en ik de weeën opeens weer in volle hevigheid voel, schreeuw ik niet alleen het hele ziekenhuis bij elkaar, maar snap ik ook niet dat er vrouwen zijn die dit zonder pijnbestrijding kunnen. Of überhaupt overwegen. Bevallen is pure foltering.
Terwijl ik K. zeg dat de uitvinder van de ruggenprik de Nobelprijs verdient en de anesthesist die me opnieuw volgespoten heeft momenteel mijn meest favoriete persoon in de hele wereld is, vraagt de verloskundige of ik al persdrang heb. Nou nee, maar ik heb wel al drie keer gekotst. Dat telt niet. Een uur later vraagt ze het weer. Blijkbaar moet ik voelen alsof ik moet poepen. Nog een uur later hoef ik nog steeds niet naar de WC. De persdrang laat op zich wachten, maar de baby moet er nu echt uit. Persen zonder drang heeft niet het gewenste resultaat en dus eindigt het bevallingsdrama met wat ik, op een keizersnede na, het meest gevreesd heb: een knip.
“Jamaar, ik wil het zelluf doen,” sputter ik tegen. Zes mensen in witte jassen menen echter dat op eigen krachten bevallen geen optie meer is. Althans niet als ik nog een gezonde baby wil. Het bleek dat die drie extra personen om mijn bed niet zo geshockeerd keken omdat het studenten medicijnen waren die nog nooit een bevalling in het echt gezien hadden. Integendeel; het waren de opgeroepen gynaecoloog en twee kinderartsen die zich nogal zorgen maakten over mijn dochter, wiens hartslag iedere paar seconden van 60 naar 200 en weer terug naar 60 ging.
Uiteindelijk leggen ze een hoopje baby op mijn buik. Dat het eerste uur niets anders doet dan overspannen krijsen. Niets geen gesnuffel aan de borst, oogcontact of liefde op het eerste gezicht. Volgens mij haat ze me. “Het was ook wel een traumatische ervaring voor haar, die bevalling,” zegt de verpleegster. Goh, nee echt? Niet alleen voor haar hoor. Even dat je het weet: al die vrouwen die zeggen dat je al het ongemak gelijk na de bevalling weer vergeten bent? Ja? Die liegen dus. Allemaal. Maar er is één ding waar ze wel gelijk in hebben: die knip, daar voel je dus echt niets van. Lang leve de ruggenprik!
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: Hoe Vala per ongeluk zonder pijnbestrijding beviel en het ook nog overleefde!
