Als je ongepland zwanger raakt (en je je dus dood schrikt)
Je zou denken dat het, met alle anticonceptiemiddelen, voorlichting en informatie van tegenwoordig, niet meer voorkomt: ongepland zwanger raken. De realiteit is dat nog steeds een aanzienlijk van de zwangerschappen onverwacht is. En dat is dan even flink schrikken.
Nadat ik mijn tweede kind had gekregen was het wat mij betreft mooi geweest. Mijn gezin was compleet. Twee zwangerschappen, twee redelijk zware bevallingen, twee keer lange tijd gebroken nachten, mijn zoon en dochter waren het allemaal waard geweest, maar het was genoeg. Ik wilde daar allemaal niet nog een keer doorheen. Dus ging ik weer aan de pil en slikte die bijna op religieuze wijze: strikt en met heel veel toewijding. Ik wilde geen enkel risico lopen. Ik liep dus ook geen risico, in mijn optiek, want dwars door de pil heen zwanger worden, dat leek me een mythe. Een slap excuus dat vrouwen gebruiken om hun stiekeme onbeschermde geslachtsgemeenschap mee te verbloemen. En toen realiseerde ik me op een dag dat ik al wel heel lang niet meer ongesteld was geworden. Shock: onverwacht zwanger. Fuck.
LEES OOK: Je baby gaat niet dood als je een stroopwafel eet (dus moeders, laat je niet gek maken).
Schuldgevoel
Inderdaad: fuck. Want zo voelde ik dat. Waar mijn man extatisch blij was, stond het huilen mij nader dan het lachen. Wekenlang heb ik rondgelopen met mijn ziel onder mijn arm en een humeur om op te schieten. Mijn collega’s staat nog helder voor de geest hoe ik in elkaar gedoken achter mijn bureau zat te werken, mijn gezicht op onweer. Dat klinkt vreselijk, want natuurlijk, een zwangerschap is iets heel bijzonders, een privilege zelfs. Er zijn tenslotte genoeg vrouwen die graag kinderen willen, maar bij wie het niet lukt. Of die daar verschrikkelijk veel moeite voor moeten doen. En daar zat ik dan, zomaar opeens zwanger en helemaal niet blij. Daar voelde ik me schuldig over. Maar ik kon er niets aan doen; ik was nou eenmaal niet blij. Ik was geschrokken en bang en boos. Mijn hele leven lag overhoop, terwijl ik het juist weer een beetje bij elkaar geraapt dacht te hebben. Het gevoel had dat ik na flink omver geblazen te zijn door een aantal zware tropenjaren eindelijk weer overeind stond. En nu werd de toekomst die ik dacht tegemoet te gaan ineens een heel andere.
Van genieten was geen sprake
Je kunt alles doen wat je moet doen om een zwangerschap te voorkomen, maar niks is 100 procent veilig. En dan zit je ermee, want wat doe je dan? In mijn geval waren er meerdere mensen die mij een abortus aanraadden, omdat ik met mijn andere twee kinderen al genoeg te stellen had. Wat natuurlijk inderdaad de grootste reden was dat ik niet blij was met dit derde kind in wording. Ik had al een autistisch en een chronisch ziek kind, dus hoe ging ik daar een derde kind bij doen? En wat als dat kind ook niet gezond was? Van die gedachten lag ik nachten wakker. Die gedachten hebben mijn hele zwangerschap negatief gekleurd. Desondanks was abortus voor mij geen optie. Eigenlijk wist ik op het moment dat dat tweede streepje op de test verscheen al dat ik het kind zou houden. Ongeacht hoe het eruit zou komen en wat het met mijn leven zou doen. Maar het heeft me maanden gekost om aan dat idee te wennen. Van genieten van mijn zwangerschap was, zeker de eerste maanden, absoluut geen sprake.
Verwacht het onverwachte
Ja, een zwangerschap is een zegen, een kind een bijzonder cadeau. Maar als je het niet verwacht kan het voelen alsof je, letterlijk, iets in de schoot geworpen is dat je helemaal niet wilde hebben. Achteraf gezien ben ik ongelooflijk blij en dankbaar dat ik die derde gekregen heb. Is het echt een cadeautje geweest. Heeft het zelfs de scherpe randjes van mijn eerste moeilijke jaren als moeder afgehaald. Daarom denk ik soms dat het misschien wel zo heeft moeten zijn. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet in dat soort dingen geloof. Maar wie weet, wellicht is Arwen ons gegeven met een reden, moest ze er komen. En was ze er nooit geweest als de natuur, het toeval, het lot, of hoe je het ook noemen wilt, de regie niet van ons over had genomen. Wat ik in ieder geval geleerd heb is dat de wegen van het leven ondoorgrondelijk zijn. En dat je misschien maar het beste voorbereid kunt zijn op alles. Verwacht het onverwachte. Want voor je het weet ben je zomaar opeens…in verwachting.
LEES OOK: Lastminute stress: wat als ik niet genoeg van de baby houd?.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
