Abortus: zijn we daar eigenlijk wel zo voor?
Nederland staat te boek als pro-abortus. Het ‘baas in eigen buik’ principe viert in ons land hoogtij. In het buitenland staan we bekend als het land waar niemand zijn wenkbrauwen fronst als vrouwen vrijwillig kiezen voor het termineren van een zwangerschap. Of…valt het eigenlijk wel tegen met hoe makkelijk we daarover denken?
Lees ook: Moet het kind van een rokende en drinkende moeder voor de geboorte al onder toezicht?
Volgens de SGP namelijk wel. De politieke partij is van mening dat niet alleen het christelijke deel van ons land moeite heeft met abortus, maar dat er veel mensen eigenlijk tegen zijn. Daarom wil de politieke partij een landelijk onderzoek naar onze mening over abortus. Uit liberale hoek verscheen deze week een artikel waarin ook moeite werd geuit met de huidige abortuswetgeving in Nederland. SGP Fractievoorzitter Kees van der Staaij voelt zich hierdoor gesterkt in het standpunt van zijn partij dat er in Nederland helemaal op dit gebied eigenlik helemaal niet zo tolerant is en dat behoorlijk veel mensen met de abortuspraktijken in ons land in hun maag zitten.
De SGP wil vooral graag weten hoe de besluitvorming om tot een abortus te komen verloopt. Volgens de politici zou daar namelijk nogal eens voor gekozen worden wegens financiële redenen. Aanstaande moeders/ouders zouden bang zijn dat ze (nog) een kind niet kunnen bekostigen, omdat hun salaris niet toereikend is, of omdat ze dan bijvoorbeeld minder zouden moeten gaan werken, waardoor er druk komt te staan op de financiën van het gezin. Volgens de partij zou dit weleens te vaak de reden kunnen zijn om een zwangerschap af te breken, niet eens zozeer omdat het kindje niet gewenst zou zijn. De christelijke partijen zijn van mening dat geldkwesties nooit een groeiend leven in de weg mogen staan en dat abortus om die reden dus ook niet geoorloofd zou moeten zijn.
Tja. Ik behoor ook tot de Nederlandse bevolking en als ik de SGP dan mijn ongezouten mening mag geven: van dit soort gewauwel ga ik dus echt op mijn achterste benen staan. Want nee, natuurlijk juich ik abortus niet toe. Is er überhaupt iemand die staat te juichen bij het idee dat een wanhopige moeder haar ongeboren kind laat weghalen? I don’t think so. Vrouwen doen dat namelijk niet zomaar even. Zelfs als een vrouw ongewenst zwanger raakt en zelfs als dat door stom onbeschermd vrijen gebeurt, dan loop je nog steeds niet onbekommerd en zonder scrupules de abortuskliniek in. Godzijdank heb ik het zelf nooit hoeven meemaken, maar ik ken een aantal vrouwen die het wel is overkomen. En ook al maakten ze de beslissing weloverwogen en wisten ze dat het het beste was, voor henzelf en voor het ongeboren kind, stuk voor stuk verlieten ze de kliniek met een gat in hun hart dat nooit meer helemaal zal dichten.
Door te beweren dat vrouwen zich niet zelden om ‘irrelevante’ redenen laten aborteren, getuigt van weinig respect voor de autonomie voor deze vrouwen en daarnaast het recht op het invullen van hun eigen leven. Want wie zijn wij om, als buitenstaanders, te beslissen wat een vrouw wel of niet zou moeten doen? Wie zijn wij, om een oordeel te hebben over de vraag of een vrouw wel of niet een kind in haar leven zou moeten toelaten, moet willen opvoeden? Het krijgen van een kind is misschien wel de ingrijpendste beslissing en gebeurtenis van je hele leven. Daar moet je, als het even kan, volledig achter staan en voor willen gaan. Omdat je een onschuldig, hulpeloos wezen de wereld in helpt dat er zelf niet voor gekozen heeft geboren te worden. En jij het dus alles moet kunnen bieden voor een vruchtbaar en gelukkig bestaan. Als jij daar, emotioneel, financieel, of om wat voor reden die voor jou zwaarwegend is dan ook, niet toe in staat bent, dan doe je er waarschijnlijk beter aan het kind niet geboren te laten worden. Want niks zo erg als een kind dat stiekem ongewenst is, of dat op moet groeien in armoede of instabiliteit. Een ongelukkig, kansarm kind is namelijk nog altijd erger dat een kind dat het levenslicht nooit heeft mogen zien.
Wat mij betreft laten we de abortusregeling zoals die is in Nederland mooi met rust en gunnen we zwangere vrouwen de kans om nog steeds baas in eigen buik te zijn. Want wat God en iedereen er ook van vindt, het is nog steeds jouw leven, jouw baarmoeder, jouw keus. En daar heeft niemand, behalve jijzelf, zich mee te bemoeien.
Lees ook: To NIPT, or not to NIPT?
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
