41 weken zwanger: wachten, inleiden of strippen?
Annemieke’s baby weigert te komen. Wat nu? Ligt het misschien aan haar? Want zelf is ze er ook nog niet aan toe moeder te worden.
“We kunnen vanaf nu proberen om te strippen,” zegt de verloskundige. Uh, dat jij met jouw vingers in mijn vagina gaat rondwoelen om vliezen los te maken bedoel je? Die, als ik andere vrouwen geloven mag, zeer oncomfortabele procedure die slechts 30-40% kans op een bevalling binnen 24 uur geeft en de andere 60-70% kans op een nacht totaal geen slaap door krampen en harde buiken zonder ook maar enig resultaat? We kunnen het ook niet doen. Gewoon de baby even laten zitten totdat ze vanzelf komt. Ergens in 2019 ofzo.
Mijn dochter heeft er namelijk nog geen zin in. Misschien voelt ze dat ik niet klaar ben om moeder te worden. Dat ik echt niet weet wat ik zou moeten doen met zo’n klein breekbaar hummeltje. Heeft ze door dat ik mijn ochtendritueel van koffie, krant & croissant zonder babygejank zeer waardeer. Of heeft ze ook last van ‘ik weet niet of ik dit wel wil’ drempelvrees. Wat ik heel goed zou kunnen begrijpen. Maarja, die buik, die wordt dus wel groter zo met 41 weken en ze moet er toch echt een keer uit. Ik overweeg mijn opties. De verloskundige kijkt me vol verwachting aan.
“Misschien over een paar dagen dat strippen maar proberen. Na bijna negen maanden geen alcohol drinken, lust ik namelijk echt wel weer een wijntje.” De verloskundige denkt dat dit grappig bedoeld is: “Wauw, zo geduldig maak ik er niet veel mee; de meeste moeders kunnen niet wachten hun kind te ontmoeten. Sterker nog; sommigen vragen vanaf week 37 al naar de mogelijkheden zodat ze hun kleine wonder eerder in hun armen kunnen houden.” Ohja, shit, even vergeten een sociaal gewenst antwoord te geven. Nu lijk ik een zuiplap in plaats van een dolblije ‘ik kan niet wachten’ bijna-mama. Terug in de auto fluister ik tegen mijn buik: “Ik snap het wel hoor baby, dat je liever nog even blijft zitten. Dit is weliswaar verrotte oncomfortabel, maar het alternatief is helemaal doodeng.”
Hoe eng het ook is dat ik binnenkort moet bevallen en dan een moeder ben, ik heb geen keus: 42 weken is de deadline. Of baby en ik het nu willen of niet. Later komen wordt niet geaccepteerd. Nog uiterlijk één week en het wordt een retourtje ziekenhuis. Ik vrees dat de baby niet komt omdat ze voelt dat ik er zelf niet aan toe ben. De verloskundige beaamt dat stress en angst voor de bevalling inderdaad een rol kunnen spelen; waarschijnlijk zet ik mijn lichaam op slot. Ontspannen is het toverwoord. Relaxen doe ik normaal door te paardrijden, te joggen of een fles wijn leeg te drinken – alledrie niet handig als je hoogzwanger bent. Een hete douche dan maar?
41 wordt 41+1 en dan 41+2. Nog steeds geen spoor van de baby. Buikpijn ja, weeën nee. De echo laat gelukkig zien dat er nog genoeg vruchtwater is en het hartfilmpje blijkt, na een spoedje ziekenhuis door wat uitschieters, uiteindelijk toch in orde. Acupunctuur levert wel veel babygetrap en buikpijn op, maar nog geen echte weeën. Inleiden wil ik echt vermijden. Dus op 41+3 gaan gaan we strippen. Ik vervloek de baby, de verloskundige, de hele wereld en vooral de vrouwen die strippen als ‘zeer oncomfortabel’ beschrijven in plaats van ‘DE HEL’. K.’s vingers bloeden van mijn nagelafdrukken. “Als de bevalling nog meer pijn gaat doen dan dit, dan kan ik het niet,” roep ik uit. Één blik op het gezicht van de verloskundige bevestigt dat bevallen inderdaad meer pijn doet dan strippen. That’s it, vergeet het maar. Die baby blijft gewoon zitten.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K. (die blij is met het onverwachte nieuws) en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: 40 dingen die je denkt als je 40 weken zwanger bent
