12 Onverwachte dingen die gebeuren tijdens de bevalling
Hoe je bevalling zal verlopen, daar valt weinig over te zeggen. Gelukkig kun je je wel een klein beetje voorbereiden, bijvoorbeeld door het één en ander te lezen en een geboorteplan te maken. Maar sommige dingen zie je gewoon niet aankomen.
LEES OOK: Waar je echt niet van wakker hoeft te liggen voor je gaat bevallen.
* Dat je je man misschien het liefst NIET bij je wilt hebben. Je zou denken dat je wel wat steun en een sterke hand om in te knijpen kunt gebruiken, maar het kan zomaar zijn dat je op het moment suprême eigenlijk liever alleen bent. Omdat hij je maar afleidt bijvoorbeeld. Omdat hij domme dingen zegt waar je je aan irriteert. Omdat hij opeens enorm uit zijn mond blijkt te stinken. Of gewoon, omdat deze hele exercitie goed beschouwd zijn schuld is en je hem dus liever kwijt dan rijk bent.
* Dat je het gevoel hebt dat je op een feestje bent waar je niemand kent. Het is een drukte van belang om je heen, iedereen praat met elkaar en lijkt elkaar te kennen. Behalve jij. Jij hangt er (vaak letterlijk in dit geval) een beetje bij en wordt door iedereen genegeerd. Je probeert je een houding te geven (wederom, letterlijk in dit geval), maar je voelt je de hele tijd zo enorm opgelaten dat je juist gekke dingen gaat zeggen en doen. Het enige dat je kunt denken is dat je hier zo snel mogelijk weg wilt.
* Dat je een katheter krijgt. Hoeft niet, maar als je ruggenprik of een keizersnede krijgt gaat het in ieder geval gebeuren. Wees gerust: hij zit erin voor je het weet en je voelt er niks van (dat is dan weer het voordeel van die weeën). En daarna hoef je niet meer iedere vijf minuten dubbelgevouwen van de pijn naar de wc te schuifelen. Je voelt je alleen wel even een oud wijf. En, nou ja, die zak met pis onder je bed, daar moet je maar niet naar kijken. (“Wauw, wat heb jij een niercapaciteit!” was absoluut het vreemdste compliment dat ik ooit heb gekregen en had voor mij niet per se gehoeven)
* Dat je je stem kwijtraakt. Het kan zijn dat je nogal hard brult tijdens de weeën. Het geluid wat je op zo’n moment kunt produceren zal je verbazen (en mogelijk ook angst aanjagen). Maar is de klus eenmaal geklaard dan is het goed mogelijk dat je de dagen erna slechts nog een krakerig gepiep kunt uitstoten.
* Dat het eten gewoon wordt opgediend. Als je in het ziekenhuis bevalt is het eten klaar als het eten klaar is. Ook als jij op 9 centimeter zit en zelfs de vaagste geur van voedsel je potentieel een zenuwinzinking en een woedeaanval tegelijk bezorgt. Ze komen langs met dat karretje. En als je dan echt pech hebt gaat je man jouw maaltijd zitten oppeuzelen, omdat hij ‘toch ook moet eten’.
* Dat aan je wordt gevraagd of je je placenta wilt zien. En dat als je dan per ongeluk ja zegt, omdat je eigenlijk niet eens echt hebt gehoord wat je gevraagd werd, er opeens een drillerig stuk vlees omhoog gehouden wordt dat blijkbaar zojuist uit je eigen lichaam is gekomen. En dat de verloskundige daar dan heel lyrisch over is en dingen gaat zeggen als “Kijk eens, wat een mooie vertakkingen hier lopen!”, terwijl jij de neiging om over je nek te gaan probeert te onderdrukken.
* Dat je nog steeds weeën hebt nadat de baby en de placenta al lang geboren zijn. Zeker als het niet je eerste kind is kun je nog een tijd last hebben van zogenaamde naweeën, die eigenlijk net zo pijnlijk zijn als echte weeën. Een naaistreek van Moeder Natuur, want waar is dat nu nog goed voor? Voor het laten terugveren van je baarmoeder naar haar originele staat dus. Noodzakelijk? Ja. Kut? Zwaar kut.
* Dat je onder gescheten wordt. Door je eigen kind. En dat ziet er dan ook nog eens niet uit als poep, maar als zwarte teer. De eerste ontlasting van een baby heet meconium en die laten ze vaak gelijk nadat ze het levenslicht zien lopen. Bovenop jou dus, want dat is waar ze zich op dat moment doorgaans bevinden. Het zal de eerste van vele keren zijn dat je zwaar in de shit zit. Letterlijk.
* Dat het enorm snel gaat. Je hoort meestal dat bevallen een klus is die je niet zomaar klaart. Dat er minstens een etmaal overheen gaat voor je die baby in je armen hebt. Maar soms zitten er van die kinderen bij die niet kunnen wachten. Dan ben je binnen anderhalf uur opeens moeder. Kan best een schok zijn.
* Dat het enorm langzaam gaat. Dat etmaal, dat kunnen ook twee etmalen worden. Of vijf. Nogal een deceptie als je verwacht had dat je na maximaal een dagje pijn lijden wel aan de beschuiten met muisjes kon. Sommige kinderen maken geen haast. Gelukkig kun je ze later op gezette tijden even herinneren aan wat ze je hebben aangedaan.
* Dat je gaat hyperventileren. Als je dat niet had zien aankomen, kan het nogal beangstigend zijn en je het gevoel geven dat je doodgaat (dat gevoel had je waarschijnlijk al door de pijn, maar nu weet je het echt zeker). Geef op tijd aan dat je het gevoel hebt dat je niet meer goed kunt ademen, want de verloskundige of een verpleegkundige kan je helpen je ademhaling weer onder controle te krijgen.
* Dat het niet gaat zoals gepland. Is meestal het geval en kan nogal ontluisterend en/of beangstigend zijn. Maar bedenk één ding: je kunt het niet fout doen. Hóe je dat kind op de wereld zet doet er niet toe. Wat ertoe doet is dát je het gedaan hebt. En wat een geweldige prestatie dat is.
LEES OOK: Dingen die je niet moet zeggen tegen een vrouw die aan het bevallen is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
