Zo voed ik op: “We hebben afgesproken: jij doet jouw kind, ik het mijne”

Elke week op Me-to-we: een moeder over hoe ze opvoedt in de serie ‘Zo voed ik op’. Deze week Christien (38), moeder van een zoon van 4, stiefmoeder van een dochter van 5.

LEES OOK: Zo voed ik op: ‘Als je mijn methode een naam wil geven, is het ‘liever lui dan moe’’

“Het was zo ongeveer het eerste wat Frank tegen me zei: “Ik heb een kind.” “Dat komt goed uit”, zei ik. “Ik ook.” Onze kinderen waren op dat moment allebei twee, ik was net een halfjaar gescheiden, Frank een jaar. Ik was helemaal niet van plan om verliefd te worden, maar toen ik hem tegenkwam – nota bene op een bruiloft – was ik verkocht. Hij was grappig, slim, galant, geïnteresseerd – alles wat mijn ex niet was. We bleken over zoveel dingen hetzelfde te denken en hij luisterde echt naar me. Ik wist niet wat me overkwam, was meteen verliefd. Aan het einde van de avond stonden we al te zoenen. Dat we allebei een kind en een flinke hoeveelheid bagage hadden, deed er ineens niet toe. Zo zorgeloos bleef het natuurlijk niet, maar ik kan oprecht zeggen dat ik vind dat we het goed hebben gedaan. Pas na een halfjaar ontmoetten we het kind van de ander, nog eens een halfjaar later gingen we samenwonen. Onze kinderen waren er toen oké mee, onze exen wonder boven wonder ook. Frank en ik besteedden veel tijd aan bespreken hoe we het gingen doen en kwamen eropuit dat voor ons de simpele regel werkt: jij doet jouw kind, ik het mijne. Tenzij de andere ouder er niet is, dan geldt de opvoeding van wie thuis is.

LEES OOK: Zo voed ik op: ‘Als ze niet luisteren, krijgen ze gewoon een tik’

Het scheelt dat we redelijk op één lijn zitten. Maar ik ben softer en soms als ik alleen met ze ben, mogen er dingen die Franks dochter normaal gesproken niet mag: een uur op de iPad bijvoorbeeld. Daar kunnen Frank en ik achteraf dan wel woorden over hebben, ook omdat hij weer is gebonden aan afspraken die hij met zijn ex heeft gemaakt. Andersom vind ik het niet leuk dat Frank onze kinderen soms zonder toezicht buiten laat spelen, buiten onze tuin. Hier hebben we al een paar keer ruzie over gehad, maar hij vindt mij dan te beschermend en wil zijn eigen kind meer kunnen loslaten. Als ze samen spelen, kan hij mijn zoon natuurlijk niet in de tuin zetten terwijl zijn dochter wel daarbuiten mag. Soms zijn dat ingewikkelde puzzels, maar gelukkig zijn we er tot nu toe altijd samen uitgekomen. En als ik soms vriendinnen hoor over de opvoedverschillen tussen hun en hun mannen, denk ik dat dat niet veel anders is dan in een samengesteld gezin. Je moet er altijd met elkaar uit zien te komen. En loslaten. Vooral veel loslaten, hoe moeilijk dat ook is.”

LEES OOK: Zo voed ik op: “Mijn man en ik zitten echt niet op één lijn”

Niets meer missen? Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!