‘Mijn man vindt me een zeikerd, maar veiligheid gaat boven alles’

Laura (34) is moeder van twee dochters van 4 en 2, en een stuk voorzichtiger dan haar man. ‘Allemaal leuk, tot je met een kind met een gat in z’n hoofd op de eerste hulp zit’

LEES OOK:  ‘Ja, ze zitten ruim twee uur per dag op de iPad, nou en?’

“Mijn man vindt me overbezorgd, een zeikerd zelfs, maar ja, hij is een man. Die zien nou eenmaal geen gevaar. Hij vindt dat ik onze dochters tot bange wezentjes maak, die niks durven. Zelf doet hij niks liever dan ze in de speeltuin in hun eentje op de hoogste glijbaan jagen – hij staat er zelfs niet eens achter als ze omhoogklimmen! – en dan maar klappen als ze naar beneden zoeven. Onze oudste is al een keer van het trapje gevallen, de jongste heeft een hele tijd niet naar beneden gedurfd omdat ze onderaan de glijbaan zowat werd gelanceerd. Vang ze even op, denk ik dan.

Maar er is meer. We wonen in een nieuwbouwwijk met veel braakliggende kavels. Daar is bijvoorbeeld zand gestort of er liggen stapels met stenen. Ik wil niet dat onze kinderen daarop klimmen zonder dat ik ze help of klaarsta om ze op te vangen. Zeker niet op die stenen, met al die uitsteeksels. Ze kunnen zich zo makkelijk bezeren. Het is ook leuk om met een emmertje te spelen, waarom moeten ze op die stapel klimmen, of op die hoge berg met zand? Ja oké, de buurkinderen mogen het ook, maar die zie ik wel meer dingen doen waarvan ik denk: weet je wel hoe gevaarlijk dat is? Hun ouders vinden het prima, maar het is niet mijn manier. Allemaal leuk, tot je met een kind met een gat in z’n hoofd op de eerste hulp zit. Of erger.

LEES OOK: ‘Als ze niet luisteren, krijgen ze gewoon een tik’

Zelf ben ik ook heel beschermd opgevoed en daar ben ik blij om. Ik voelde me altijd veilig, mijn ouders pushten me nooit om dingen te doen die ik niet durfde. Dat vond ik fijn. Mijn comfort zone bevalt me prima. Ik wil ook dat onze dochters opgroeien in diezelfde veiligheid, mijn man wil dat ze leren waar hun grens ligt. Om dat te leren zullen ze hem eerst moeten opzoeken en ja, soms gaan ze er dan overheen, is zijn redenering. Maar je hebt het niet over kleine zaken. Als ze erover gaan, kunnen de gevolgen groot zijn.

Misschien maak ik me te veel zorgen, dat zou kunnen. Al noem ik het eerder moederlijke beschermingsdrang. De oudste heeft voor haar vierde verjaardag een fiets gekregen. Nu oefenen we daarmee alleen nog in onze eigen, autoluwe straat en dan ren ik met haar mee. Ik kan al wakker liggen van het moment dat ze echt de weg opgaat. Wat mij betreft blijft ze lekker tot haar achtste in het zitje achterop bij mij.”

LEES OOK: ‘Van die vijf dagen crèche wordt hij echt niet minder’