Zo voed ik op: “Aan straffen doe ik niet meer”

Een moeder over haar opvoedmethode in de serie ‘Zo voed ik op’. Annika (29), is moeder van een pittige dochter van 3.

LEES OOK: Zo voed ik op: ‘Van die vijf dagen crèche wordt hij echt niet minder’

“Sophia is pittig, en dat is nog een understatement. Zelfs toen ze pas net geboren was, merkte ik al dat ze een eigen mening heeft. Zo liet ze zich moeilijk wegleggen, ze wilde altijd rondgedragen worden. Legde ik haar in de box of wagen, dan was het krijsen. Toen vond ik dat frustrerend, wist niet wat ik fout deed omdat mijn baby zoveel huilde. Nu weet ik: Sophia weet wat ze wil. De nee-fase begon al voor ze anderhalf was, inclusief de driftbuien als ze haar zin niet kreeg. Ik probeerde megaconsequent te zijn en haar woede te negeren, maar dan ging ze vaak slaan of met spullen gooien. Ze leerde er niks van en ik begon hoe langer hoe vaker tegen haar te schreeuwen uit frustratie. Ook stapelde de ene straf zich op de andere.

Dat moest anders. Het keerpunt kwam toen ik Sophia op één dag elf keer op de gang had gezet. Elke keer was het krijsen, gillen, bijna kokhalzen van het huilen en de woede. En ik de deur maar dichthouden, want natuurlijk bleef ze niet gewoon staan. Ik sta nu met een tweejarige te vechten om een deurkruk, realiseerde ik me. En het loste ook nog eens niks op. Aan het einde van die dag – en al die andere dagen die in het teken stonden van straf – had Sophia niet ineens het inzicht gekregen dat ze beter kon doen wat ik zei. Dan ging ze slapen, had ik een rotgevoel en begonnen we de volgende dag van voren af aan.

Lees ook: Zo voed ik op: ‘Als je mijn methode een naam wil geven, is het ‘liever lui dan moe’’

Ik googlede wat af en kwam terecht op een blog van iemand die helemaal was gestopt met haar kind straf geven. Dat was vrij extreem: haar kind mocht werkelijk alles en hoorde ook nooit nee. Zo wilde ik het niet doen, maar van het idee dat we van die ellendige strijd af zouden zijn werd ik meteen gelukkig. Geen straf maar uitleg, daar kwam het op neer. En overleg. Ja, dat kost me veel tijd en creativiteit, maar ik merk wel dat het werkt. Niet altijd, Sophia blijft een peuter die grenzen nodig heeft en ze krijgt echt niet altijd haar zin. Ook zie ik dingen als slaan of slopen niet door de vingers, maar in plaats van dwars tegen haar in te gaan of te schreeuwen, probeer ik nu uit te vinden waarom ze bepaald gedrag vertoont.

Daarna zoek ik een andere oplossing dan haar wil te breken. In plaats van straf probeer ik uit te leggen waarom bepaalde dingen niet mogen en als dat niet werkt, laat ik haar de consequenties ervan voelen. Toen we laatst in de auto zaten deed ze bijvoorbeeld de hele tijd haar gordel los. Eerst zou ik dan boos zijn geworden en hebben gedreigd met van alles en nog wat, nu zei ik een aantal keer dat als ik moest remmen, zij naar voren zou schieten en dat ik daarom wilde dat ze haar gordel zou omdoen. Het hielp niet en in een rustige straat trapte ik op de rem. Ze schrok zich rot en heeft het nooit meer gedaan. Zo is het met meer dingen. Onlangs smeerde ze pastasaus aan de muur. Mijn man en ik gingen aan tafel, zij mocht pas komen eten als de muur schoon was. Met een woedend gezicht stond ze te boenen, de lol was er al snel vanaf. En toen ze geen taart mocht op een verjaardagsfeest omdat ze al anderhalve dag weigerde mij haar tanden te laten poetsen, wist ze ook niet hoe snel ze haar tandenborstel moest pakken. Het is niet zo dat we nu nooit meer strijd hebben, maar het is veel minder dan vroeger. En dat geeft ons allebei rust.”

LEES OOK: Zo voed ik op: ’Buiten in de vrieskou was te streng, maar het werkte wel’

Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!