Wie wil er nu écht een perfecte moeder zijn?

De perfecte moeder. Femke wilde het worden. Toen ze wist dat ze een kind kreeg, rolde ze meteen de planning uit. Van zwangerschap tot zo ongeveer achttiende verjaardag. En er is niks van terecht gekomen. Daarom een pleidooi voor de imperfecte moeder.

Eerst maar eens wat ik allemaal bedacht had:
– Ik zou bevallen in het ziekenhuis, zonder ruggenrik (want ja, daar zitten risico’s aan en bevallen is toch natuurlijk?)
– Ik zou me één week te buiten gaan aan al het eten dat ik tijdens de zwangerschap niet mocht en daarna op een streng dieet om zo snel mogelijk heel erg slank te worden.
– Ik zou meteen gaan sporten. Sterker nog: ik zou een hele handige sportieve kinderwagen (zo eentje met 1 wiel aan de voorkant) kopen en elke dag hardlopen achter die wagen
– Ik zou borstvoeden. Zes maanden lang. Niet korter, want dat zou de baby tekort doen. Niet langer, want dat schaadt de baby in zijn onafhankelijkheid
– Ik zou ook meteen beginnen met een borstpomp, zodat mijn man minstens één keer per dag een flesje borstvoeding zou kunnen geven om ook zo snel mogelijk een band te krijgen met de baby
– Ik zou de baby alleen de eerste week bij mij op de kamer leggen. Natuurlijk zou hij nooit bij mij en mijn man in bed liggen, want dat risico zou ik niet nemen! Na één week zou de baby op zijn eigen kamer komen te liggen, zodat pappa en mamma ook weer wat tijd aan elkaar zouden kunnen besteden
– Ik zou, zodra de dokter zei dat het mogelijk was, weer sex hebben met mijn man. Omdat we daar wel weer aan toe zouden zijn. Vanzelfsprekend zou het precies hetzelfde zijn en zouden we weer net zo vaak met elkaar de koffer induiken als voor de zwangerschap
– Ik zou weer volledig aan het werk gaan. Op mijn werk zou niemand merken dat ik een baby had gehad, maar ondertussen zou ik wel genoeg kolven in het kolfkamertje om ’s avonds thuis te komen met een krat melk. Ik zou werk en baby perfect kunnen combineren, want hoeveel moeders zijn mij voorgegaan die dat ook kunnen

Pffff, als je dit leest, word je toch al moe. Wie doet dit? Wie kan dit? Wie houdt dit vol? En vooral: waarom wilde ik dit zo graag? Ik heb heel sterk het idee dat de omgeving dit van mij verwachtte, maar deed ik dat niet zelf? Of leggen we dit elkaar echt op? Als dat zo is, kunnen we daar dan alsjeblieft mee ophouden?
Maandenlang had ik het idee dat ik het helemaal verknalde als moeder, omdat ik heb gefaald op alle punten van bovenstaand lijstje. Maar inmiddels weet ik: je kunt niet álles en je kunt ook niet inschatten wat het moederschap met jou doet. Daarom pleit ik voor de imperfecte moeder. Ze zorgt, ze geeft liefde, ze doet haar best, maar ze laat ook heel vaak steken vallen. En dat sta ik mezelf tegenwoordig toe.
Ik mág falen. Anders word ik gek!

Lees ook: Weg met die perfecte moeders. Vanaf nu zijn we Bad Moms (nou ja, af en toe)