Weg met de hipsterkids, alle kinderen in een trainingsbroek!
Esmay ziet op straat zoveel stylish verantwoorde hipsterkids, dat haar kind er armoedig bij afsteekt. Zij wil terug naar de joggingbroek.
Ik zie ze de laatste tijd overal. Op straat, op het kinderdagverblijf, in Ballorig. Moeders die er zelf hip en happening bijlopen en ook hun kids ’s ochtends helemaal afstylen. Skinny jeans en alles. Laat ik eerlijk zijn. Al zou ik het willen: mijn bovenbenen passen daar no way in en die van mijn boedha-baby ook niet. Bij mijn slanke oudste heb ik het heus wel eens geprobeerd. Maar toen we op zijn peuterbed lagen te stoeien om dat kloteding over zijn knieën heen te krijgen, hij begon te krijsen en ik te zweten, heb ik bijltje erbij neergegooid. Fuck dat. Skinny jeans in de kledingbak voor arme landen. Daar hebben ze dat bovenbeen-probleem vast niet. (Sorry, slecht grapje. Kan echt niet. Maar moet er zelf wel om lachen dus doe het toch.)
Lees ook: Stop oneerlijke kinderkleding! (Waarom je niet alles bij grote ketens moet kopen).
Mijn kind draagt de meeste dagen joggingbroeken. Soms leuke, soms gewoon van die grijze Zeeman-dingen. Daar heb ik een kast mee vol liggen. Het lijkt me heerlijk zitten en heerlijk spelen. Tijdens het buitenspelen spotte ik laatst een ventje dat met het kruis van zijn hippe harmenbroek steeds achter het zadel van zijn loopfiets bleef hangen. Ja, dat vond ik dus grappig. Hup, lag hij weer. Dat noem je nou een echt fashionvictim. Tuurlijk vind ik het soms best schattig staan, hoor. Ik heb mijn kwijlende baby ook wel eens zo’n trendy minislabbetje omgedaan. Al gaf ik dat snel weer op. Tegen die constante stroom aan kwijl die mijn baby uitstoot, helpt alleen het omknopen van een XL hydrofiele luier, niet zo’n schattig driehoekje. Na een uur leek het alsof hij een nat washandje om had hangen. Ik probeerde het heus wel. Een beetje met de trends meegaan. Maar de werkelijkheid van kwijl, poep en buitenspelen in de modder haalt me gewoon in. En nu heb ik het gewoon opgegeven. Ik geef het maar toe. Mijn kind krijgt die uberlelijke dino t-shirts die hij zelf mooi vindt, gewoon van me. Kan mij het schelen dat dat echt in geen enkel mamablad heeft gestaan. Lijkt me trouwens een briljante modereportage. Kinderkleding die lekker zit, stuk mag gaan en vies mag worden. Ik koop het allemaal. Tenminste, als het een beetje betaalbaar is.
Voor een artikel interviewde ik laatst een paar fashionmoms. Eén van hen vertelde zo’n 250 euro per maand uit te geven aan de wardrobe van haar baby. Doe EVEN normaal. Serieus? Daar doe ik bijna een maand boodschappen voor. En dan koop je zo’n duur setje, zijn ze er binnen 1,5 tel uitgegroeid. Waar doe je dat dan voor, vraag ik me dan af. Voor je vriendinnen? Dat die denken: Oh, wat een hip kind. Voor de andere moeders op het schoolplein? Of omdat je bang bent dat je kind er anders niet bijhoort op school? We maken elkaar gek, mensen. Hou ermee op. Bovendien: hoe moet je spelen in een roze tutu? Of in een skinny jeans die in je reet kruipt? Niet te doen, toch? Ik zeg: voer dat schooluniform weer in. Iedereen hetzelfde. Dan valt er ook bij de fashionmoms waarschijnlijk een hoop druk weg. Je hoeft niet meer de hipste outfit of de duurste merken. Scheelt de juf ook weer een hoop gezeik voor en na de gymles. Weet je hoe lang het duurt om die trendy lakleren Dr. Martens uit en aan te trekken? Dat gaat allemaal ten koste van het rekenen. Vandaar dat kinderen daar tegenwoordig zo slecht in zijn. Schooluniform, dus. Topidee. Mijn voorstel: eentje van een grijze joggingbroek en een witte longsleeve. Daar heb ik een kast vol van. Scheelt mij weer shoppen.
Lees ook: Lees en huiver: 19 prangende kledingkwesties tijdens je zwangerschap.
