Weer iets om je zorgen over te maken: lijdt jouw kind aan Early Life Stress?
Alsof het ouderschap nog niet moeilijk genoeg is, is er nu weer een nieuwe kwaal waar kinderen en masse aan lijden: Early Life Stress. En dat is onze schuld.
Was je vroeger al een goede ouder als je je kind volwassen had gekregen, tegenwoordig is opvoeden heel wat ingewikkelder. Doe je het namelijk niet helemaal volgens de nieuwste regels, dan weet je zeker dat je je kind voor het leven hebt beschadigd. Want de kinderziel van tegenwoordig is een tere. Het Nederlands Centrum voor Jeugdgezondheid (NCJ) vindt daarom dat het stresshormoon cortisol bij dreumesen en peuters gemeten zou moeten worden. De stress die zij in de eerste 1000 dagen van hun leven ervaren is namelijk van groot belang voor de ontwikkeling van het kinderbrein. Teveel stress kan bovendien leiden tot verschillende problemen later in het leven, zoals bijvoorbeeld burn-out, depressie en hart,- en vaatziekten. En de kinderen van tegenwoordig zijn tikkende tijdbommetjes, als we onderzoekers mogen geloven. Ze leiden namelijk collectief aan Early Life Stress (ELS). Door toedoen van ons, hun ontaarde ouders.
LEES OOK: Mama is moe – en waarom dat een groter probleem is dan we denken.
NCJ-adviseur Frans Pijpers roept in het Algemeen Dagblad op tot ingrijpen. De arme, gestreste kindertjes moeten tenslotte beschermd worden tegen de verderfelijke invloed van hun moderne ouders, die willens en wetens hun cortisollevels door het dak jagen. Hoe we dat doen? Door de torenhoge verwachtingen die we van ze hebben, alle digitale prikkels waaraan we ze blootstellen en vooral ook door, natuurlijk, daar is-ie weer, te werken. Twee werkende ouders, dat vinden we in Calvinistisch Nederland nog steeds bijna een doodzonde en we zijn er dan ook van overtuigd dat ons kroost daar onherstelbare emotionele schade van ondervindt. Stel je tenslotte eens voor dat een moeder, want ja, natuurlijk zijn het vooral weer de werkende móeders die in dit geval beticht worden van het veroorzaken van al die kinderstress, niet haar hele leven opoffert voor haar kroost. Het is dat je daar geen blauwe plekken van krijgt en het voor de Kinderbescherming dus een beetje moeilijk te bewijzen is, maar eigenlijk is dat gewoon pure mishandeling natuurlijk. Ja, als we zo doorgaan ligt er straks een hele generatie op de bank bij de psychiater. Tijd dus om de kinderen collectief aan de cortisolmeters te leggen. Ouders van nu voelen zich tenslotte nog niet schuldig genoeg.
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar zo langzamerhand krijg ik een betje genoeg van dat constante parentshamen van tegenwoordig. Je kunt als ouder niks meer doen zonder dat je je kind daarmee ernstige schade berokkent. Het is vrijwel onmogelijk om het heden ten dage nog goed te doen en als niet oppast heb je zomaar opeens de opvoedpolitie voor je deur staan. Ik vind dat het tijd is dat we daar als ouders, met z’n allen, tegen opstaan. Wat je manier van opvoeden ook is en wat je ideeën over ouderschap ook zijn. Omdat het faliekante onzin is dat het zo slecht gaat met onze kinderen. Omdat het bullshit is dat ouders van tegenwoordig een stelletje lakse egoïsten zijn die hun kinderen over de kling jagen ten faveure van hun eigen belangen. Ouders hebben nog nooit zoveel aandacht aan hun kinderen besteedt als tegenwoordig. We zijn meer bezig met het welzijn, de behoeften en de ontwikkeling van onze kinderen dan ooit tevoren. Als de kinderen van tegenwoordig al stijf staan van de stress, dan vraag ik me af hoe het in godsnaam mogelijk is dat de generaties voor hen erin geslaagd zijn niet collectief ten onder te gaan. Die groeiden namelijk op met heel wat minder weelde, niet zelden zelfs in armoede, met een bataljon broertjes en zusjes met wie ze de aandacht moesten delen, met moeders die weliswaar thuis waren, maar in dat huis zo hard moesten werken dat ze echt geen tijd hadden om zich bekommeren om het emotioneel welzijn van hun kinderen. Met vaders die ze nooit zagen en die van een band kweken met hun kinderen nog nooit gehoord hadden. Desondanks zijn die kinderen allemaal prima groot geworden. En dus niet in het gesticht beland met een gierende burn-out en een hartkwaal.
Natuurlijk, in het verleden behaalde resultaten geven geen garanties voor de toekomst. Dat iets vroeger goed ging, wil niet zeggen dat er dús nu geen probleem is, of dat nieuwe inzichten per definitie modernistisch gelul zijn. Ik geloof best dat kinderen van tegenwoordig blootstaan aan bepaalde stressfactoren die er vroeger niet waren. Dat deze generatie kinderen onder spanning staat door bepaalde dingen die onze generatie doet. Maar is dat niet gewoon hoe het gaat met ouders en kinderen? Heeft iedere generatie geen stress van de manier waarop zij opgroeien, simpelweg omdat opgroeien nou eenmaal best een stressvolle aangelegenheid is? Iederéén raakt beschadigd door zijn jeugd, alleen de vraag is of dat erg is. Ik denk het eigenlijk niet. De stress die de meeste kinderen ervaren is namelijk helemaal geen onoverkomelijke stress. Onoverkomelijke stress krijg je als je opgroeit in armoede, of met huiselijk geweld. Als je ouders psychisch niet in orde zijn, of als je fysiek of mentaal mishandeld wordt. Dát is stress die je tekent voor het leven. Maar twee werkende ouders, of af en toe een beetje teveel op de iPad laten echt geen littekens achter op die oh zo tere kinderziel.
Als we kinderen zo blijven betuttelen als tegenwoordig de trend is, zitten we straks inderdaad met een generatie jankende stresskippen die nergens meer tegen kunnen. En wie er dan overspannen en met een hartaanval gestrekt gaan zijn wij, hun ouders, die door alle regels en richtlijnen van de moderne opvoedmaffia helemaal kapot gemaakt zijn. Daarom moeten we voor onszelf opkomen en ons niet meer gek laten maken. Het zal wel meevallen met die cortisollevels van onze peutertjes. We doen het goed en, om maar met The Who te spreken: the kids are alright. Echt. Dus ouders, ga lekker werken, push je kind langs de lijn tijdens de hockeywedstrijd en zet ‘m op een regenachtige zondag de hele dag achter Netflix. Dat is geen ontaard ouderschap en daar krijgt je kind geen trauma van. Dus relax. Want het gaat net weer een beetje beter met de economie, dus een collectieve ouder-burn out kunnen we echt niet gebruiken. Voor je het weet hebben we dan tenslotte weer crisis en moeten de kindertjes op een houtje bijten. En dáár krijgen ze dan wél weer echt stress van.
LEES OOK: Waarom we papa niet moeten vergeten (want vader worden is niet niks).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
