Wauw! Deze foto laat zien wat het is om IVF te hebben gedaan (Barbara weet er alles van, helaas)

Barbara heeft talloze IVF-pogingen gedaan om haar tweede kind te krijgen. Een hele berg naalden kwam eraan te pas, om haar mooie zoon Morris te krijgen. Deze foto brengt al die herinneringen terug – van de miskramen tot aan de geboorte van Morris.

Ik lig op een ziekenhuisbed. Negen weken zwanger. Een jonge arts zet het echoapparaat aan, pakt de gel en begint met zoeken naar het kindje. Ze glijdt en duwt en houdt dan stil. Ze kijkt haar stagiaire strak aan en laat haar arm met het echoapparaat langzaam hangen.
Ik weet genoeg. De tranen biggelen over mijn wangen.
Ik kijk naar Thomas als de arts het uitspreekt. “Het spijt me,” zegt ze. “Ik kan geen hartje vinden.”

LEES OOK: Als je baby een maand te vroeg geboren wordt

Dit is ivf-poging nummer drie. De laatste. Hierna vergoed de verzekering het niet meer. Maar deze keer ben ik zó dichtbij een zwangerschap, dat ik het niet op kan geven.
Mijn IVF-arts loopt net langs en geeft me een knuffel. “Het ligt niet aan jou,” zegt hij. “Alle vrouwen denken altijd dat een miskraam aan hunzelf ligt.”
Al drie jaar ben ik bezig met zwager worden, met behulp van de dokter. Eerst de wachtlijsten, dan de tests, dan begint het prikken. Eerst voor 6 IUI-pogingen, waarvan ik er van één zwanger werd. Na 13 weken kreeg ik een miskraam. Daarna ging ik voor IVF, wat na drie pogingen dus tot deze zwangerschap leidde.
De arts verwacht dat het binnen een paar dagen spontaan naar buiten zal komen, maar dit kindje geeft zich niet zomaar gewonnen. Maanden loop ik rond met de resten van deze zwangerschap in me, zelfs na de curettage blijven er nog restjes zichtbaar op de echo’s. De artsen lijken zich ervan te distantiëren. Uitbehandeld, sorry.
Ik ben radeloos.

We besluiten naar België te gaan, waar ik lijkbleek en flink vermagerd aankom. De gynaecoloog barst zo’n beetje in woede uit, omdat het zo lang heeft geduurd, wat me heel goed doet. Eindelijk iemand die het serieus neemt. Ze stuurt me naar een ziekenhuis waar ze me curetteren en meteen een paar onderzoekjes doen voor een eventuele volgende IVF-poging.

Na die behandeling knap ik langzaam weer op en bij een volgend bezoek aan deze Belgische arts zegt ze: “Je kán zwanger raken, dat weten we nu. Zullen we niet nog één poging doen?”
Dat wilde ik natuurlijk horen.
Het was niet in poging één raak, er gingen weer heel wat naalden doorheen, maar 15 maanden na die afspraak werd Morris geboren, mijn prachtige lieve zoontje van nu 3.

Kijk: hier ben ik, van IVF-kliniek naar zwangerschap naar baby Morris:

Als ik deze foto zie van dit kind tussen al die naalden, komt het weer terug. Prikken was in het begin héél eng, maar al na drie keer ben je eraan gewend, de naalden en de hormonen. Alleen de stress en het verdriet wenden nooit. IVF is echt verschrikkelijk, je bent bang dat het nooit gaat lukken, en als het lukt is de kans op een miskraam ook nog eens heel groot.
Heel aangrijpend vond ik het dus om deze foto te zien, met al die naalden, die Angela, de moeder van dit meisje, op de facebook van haar IVF-kliniek plaatste. “Wow, what a photo. Thank you to Sher Fertility St. Louis and Dr. Dayal patient Angela, who shows the true definition of love that went into making this gorgeous new baby girl.”