Wat te doen bij acute moedermelancholie?

Ken je dat: dat je erachter komt dat dat favoriete babypakje nu écht niet meer past (die kromme beentjes staan toch een beetje zielig), en dat je alweer een maat grotere luiers moet kopen, en je ineens overvallen wordt door zo’n enorm weemoedig gevoel? Gisteren was je kind nog fanatiek de buikrol aan het oefenen, vandaag staat het rechtop en weet het hoe het de dvd-speler moet bedienen… Watskeburt? Vijf tips tegen acute moedermelancholie.

Lees ook: 9 Dingen die onze kinderen gaan missen (want: internet)

1. Dat favoriete pakje gewoon nog eens kopen, in een maat groter. Oké, deze valt een beetje onder de categorie ‘ontkenning’, want je baby groeit echt wel door en daar helpt geen liever moeder aan (zelfs jij niet). Maar als het écht een schattig pakje was en je er elke keer dat je het aantrok heel blij van werd, dan mag je best nog eens naar de winkel en een maatje groter kopen. Nog beter: koop erg leuke pakjes meteen in twee verschillende maten want die zijn vast snel uitverkocht. Kun je net doen alsof je baby helemaal niet zo hard groeit. Je portemonnee moet dit beleid wel aankunnen natuurlijk, maar hoe duur zijn die ienemini kleertjes nou helemaal? Straks als ze merkspijkerbroeken gaan dragen, ben je heus wel gewend aan het feit dat ze zo snel groeien (hoop je).
2. Genoeg foto’s en filmpjes maken. Deze is van levensbelang: maak genoeg foto’s en vooral: filmpjes! Als je kind altijd zo schattig trappelt in de wipstoel, of van die poezelige geluidjes maakt in z’n slaap, neem het op! En doe het vandaag, want voor je het weet zit-ie ineens in de kinderstoel en snurkt-ie alleen nog maar in z’n slaap. Wij waren in de kraamtijd zo overdonderd dat we helemaal vergeten zijn om filmpjes te maken – op een filmpje van twaalf seconden van hun eerste badje na – en wat heb ik daar nu spijt van! Dat ene filmpje is nu wel goud waard trouwens, net als de filmpjes die we – gelukkig – na een week of vier zijn gaan maken. Zelfs degene waar ze huilend op staan vind ik nu allerzoetst (wat kan dat gejank met terugwerkende kracht vertederend zijn zeg). Dus: filmpjes en foto’s maken van elke scheet, en lekker vaak terugkijken.
3. Even heel hard huilen bij ‘Slipping trough my fingers’ van ABBA (vooral van toepassing als je een dochter hebt, maar anders werkt gewoon heel hard huilen waarschijnlijk ook). Natuurlijk kijk je er als moeder naar uit dat ze groter worden. Soms kan ik gewoon niet wachten tot het zo ver is! Maar toen ik laatst weer eens Mamma Mia! de film keek (met al die ABBA-liedjes) en er een liedje voorbijkwam dat ik niet eens zo goed kende, ‘Slipping through my fingers’, had ik ineens een enorme brok in mijn keel. Ik wilde helemaal niet dat ze groter werden, ik wilde dat ze klein bleven! Sindsdien zet ik het liedje (de versie uit de film) af en toe op op YouTube om even lekker een potje te janken als het allemaal sneller gaat dan ik kan bijbenen. ‘Do I really see what’s in her mind. Each time I think I’m close to knowing, she keeps on growing.’ Boe-hoe-hoe. Daarna voel ik me stukken beter en schakel ik over op punt 4:
4. In het moment zijn. Ik weet niet of ik de enige moeder ben die lijdt onder deze misvatting, maar ergens dacht ik steeds dat er ook nog een babytijd zou komen waarin ik gewoon uitgerust en monter zou kunnen genieten van al dat moois. Waarin ik mijn kinderen precies zou aanvoelen en zij daarom nauwelijks zouden huilen, maar wel heel goed dronken en aten en daarna heerlijk tevreden in slaap zouden vallen. Maar inmiddels besef ik dat deze babytijd zich alleen in mijn hoofd zal afspelen. Dit is het, NU, dat wat zich op dit moment aandient. Inclusief wallen tot op je tenen, een chagrijnige man ’s morgens, kinderen die keihard huilen omdat ze in de kinderstoel zitten maar nog nergens eten zien, een chaotisch huis en hoofd, en nog honderd dingen op je to-do-lijst. En tussen die bedrijven door moet je ervan zien te genieten, want anders ben je straks te laat. Op de momenten dat ik dat besef, houd ik de kinderen extra stevig vast, druk mijn neus in hun haren, fluister lieve dingetjes en GENIET. Van hoe ze nu zijn. Straks is alles alweer anders.
5. Nog een kind nemen. Mocht bovenstaande allemaal niet helpen, dan kun je altijd nog overgaan op een rigoureuzere maatregel: opnieuw zwanger worden. Liefst wel in overleg met je man. Dan hoef je die kleine rompertjes en babypakjes namelijk helemaal niet weg te doen en kun je dat allerschattigste babygehuil binnenkort gewoon weer opnieuw aanhoren.

Elke week een fijn mailtje van ons?
[wysija_form id=”6″]

Janneke Jonkman

Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.