Wat je snel moet vergeten voordat je aan een tweede begint

De eerste verjaardag van je eerste telg is voor je omgeving hét teken dat ze je vanaf nu massaal mogen lastigvallen met de vraag “EN, WANNEER KOMT DE TWEEDE??”. Nou, voordat het hele circus weer van voor af aan begint, moet Julie eerst nog wat dingetjes van die eerste uit haar geheugen wissen (en dan heeft ze het nog niet eens over de bevalling).

Hebben jullie dat ook, dat je soms droomt over een tweede (of derde, of vierde) kindje? Hoe hij of zij er uit zal zien of hoe het is om weer zo’n lief, klein, mollig baby’tje te knuffelen, maar dat je inmiddels uit ervaring ook weet wat allemaal nog meer om de hoek komt kijken. Dit zijn de dingen die ik liever zou vergeten van de babytijd:

Meerdere nachtvoedingen

Ik heb hartstikke geboft met een baby die eigenlijk al vanaf nacht 1 wilde doorslapen (maar die wij op advies van de kraamzorg toch wakker maakte voor regelmatige voedingen). Maar toch, die hazenslaapjes van de eerste weken waarin je – met een beetje geluk – 3 uur slaap pakt per sessie zijn killing.

Ontzwangeren

Alsof het nog niet genoeg is dat je een mens ter wereld hebt gebracht en daar 24/7 mee in de weer bent, krijg je er als cadeautje ook nog 9 maanden van emotionele instabiliteit en geheugenverlies bij. Great. Ik kon er niet precies mijn vinger op leggen wat er precies veranderd was, maar merkte heel goed toen ik 9 maanden na de bevalling weer ‘mezelf’ was.

Brood leren eten

Sommige baby’s zijn er vast meteen steengoed in, maar man, wat vond ik het een monnikenwerk om mijn baby brood te leren eten. Sabbelen op broodkorsten die dan toch in zijn geheel naar binnen worden gezogen en na wat geproest er samen met de fles van een uur geleden er weer uitkomen; kleine stukjes brood waar vlijtig op wordt gekauwd maar dan toch in een grote deegbal aan zijn gehemelte blijven te kleven. Pfff. Een leidster op de creche vertrouwde mijn vriend toe dat veel ouders het brood leren eten aan het kinderdagverblijf overlaten. Gelijk hebben ze.

Drink-stress

Nu mijn baby officieel een dreumes is, maak ik me totaal geen zorgen meer als hij een dag slecht drinkt of eet, maar met een pasgeborene is dat toch een ander verhaal. Complete dagboeken hield ik er op na met drinkschema’s, tijden, milliliters en plasluiers. Op dagen dat hij minder had gedronken dan gemiddeld zat ik compleet in de rats.

Ziek zijn. De hele winter lang.

Als je kindje in het eerste jaar al naar de creche gaat, dan staat je een gezellige winter te wachten. Mijn baby is van december tot en met maart letterlijk geen twee weken achter elkaar vrij geweest van snot, ontstekingen en virussen. Tel daar ook nog wat doorkomende tandjes bij op en je begrijpt dat het niet een periode is waar ik heel warme herinneringen aan koester. (Sterker nog, er zaten dagen bij waarin ik me afvroeg of je ook een post-post-natale-depressie kon hebben.)

Schema’s, schema’s en… schema’s

Baby’s zijn punctuele wezentjes en leven geheel op schema’s die ze om de dag weer veranderen. En hoewel ze makkelijk mee te nemen zijn, vergt het – zeker als ze iets groter zijn – een strategische planning om afspraken buiten de deur te maken waarbij je niet in de knoop komt met flesjes en dutjes.

Uren op Google doorbrengen

Tegenwoordig zoek ik eigenlijk nooit meer iets op over baby’s en hun gedrag, maar dat random baby-googlen is mooi wel maandenlang mijn nummer 1 bezigheid geweest. Mijn zoekgeschiedenis uit die tijd zag er ongeveer als volgt uit: “baby inbakeren hoe lang” “wanneer baby slaapzak” “wat doen bij baby krampjes” “baby drie maanden fles grotere speen wanneer” “baby ademt heel oppervlakkig help” “baby limiet flesvoeding waarom” “baby vier maanden eerste hapje groente of fruit” “baby tandjes slecht slapen oplossing” “baby heel vroeg wakker waarom” “baby doorslapen wanneer”. Te vermoeiend, toch?