Wat is dat toch met Nederland? Is emanciperen nou echt zo vreselijk moeilijk?
Dit is pas een chille moeder
Het is weliswaar 2015, maar in Nederland zijn het nog steeds voornamelijk de moeders die zich bezighouden met de verzorging van de kinderen. Weliswaar zijn de zorgende papa’s langzamerhand in opmars en worden de gezinstaken steeds meer evenredig verdeeld tussen beide ouders, toch zwaait nog steeds voornamelijk mama thuis de opvoedscepter. Wat is dat toch met Nederland? Is emanciperen nou echt zo vreselijk moeilijk?
Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) kwam deze week naar buiten met een onderzoek waaruit blijkt dat Nederlandse moeders nog altijd de meeste taken op zich nemen als het gaat om de kinderen. Ook als de ouders beiden evenveel betaald werken, draait mama meestentijds voor het kroost op. Respondenten van het onderzoek antwoordden op de vraag wie van de werkende ouders meestal of zelfs altijd de zorgtaken op zich neemt zonder uitzondering dat deze, toch wel twijfelachtige, eer de moeder toe komt. Alleen als de moeder betaald werk heeft (deeltijd of voltijd) en de vader werkt níet, blijkt dat vaders het grootste deel van de zorgtaken in het gezin op zich nemen.
Lees ook: Moeders, wees geen martelaren!
Vooral als het gaat om de zorg voor een ziek kind, laten de vaders meestal verstek gaan. Het is bijna altijd mama die de baas belt dat ze niet kan komen omdat Stijntje op de bank ligt met de waterpokken. Vrij nemen om voor zijn kinderen te zorgen is voor de werkende vader helaas nog steeds bepaald geen gemeengoed. Waarschijnlijk ook door de nog steeds heersende machocultuur op de mannelijke werkvloer, waar het moeilijk geaccepteerd wordt als papa niet alleen maar die man wil zijn die op zondag het vlees komt snijden. Ook het aankleden van de kinderen blijkt een heet hangijzer waar mannen hun handen liever niet aan branden. Slechts in 3% van de gevallen is het altijd papa die de kinderen ‘s ochtends in de kleren steekt. Af en toe een luier verschonen is nog tot daaraan toe, maar een knap outfitje bij elkaar scharrelen blijkt toch een brug te ver.
Toch geven de meeste stellen aan overwegend tevreden te zijn met de taakverdeling in het gezin. Althans, bij ouders die beiden werken. Ongeveer 95% van de werkende ouderstellen zegt blij te zijn met de manier waarop zij hun gezinsleven hebben vormgegeven. Ook als de zorg en opvoedtaken niet gelijk verdeeld zijn. Anders is dat echter bij koppels waarbij de vader meer werkt dan de moeder. Menig ‘thuisblijfmoeder’ is in die situatie niet blij met de verdeling van de zorgtaken en heeft het gevoel dat zij wat betreft de kinderen vrijwel overal voor op moet draaien. Moeders in zo’n situatie zouden graag zien dat hun partner meer betrokken was bij het verzorgen van de kinderen.
Kortom: echt geëmancipeerd zijn we hier in Nederland nog steeds niet, maar heel veel problemen hebben we daar klaarblijkelijk niet mee. Persoonlijk zou ik de zorgverdeling toch graag een beetje gelijkwaardiger zien, maar dat kan ook bijna niet anders als je geboren bent uit een moeder die schreeuwend op de barricade haar beha’s stond te verbranden voor de vrouwenrechten. Wat mij betreft mogen die kerels best een beetje harder lopen als het gaat om het verzorgen van hun eigen kinderen. En zouden moeders dat misschien wat meer moeten toelaten, want wij als vrouwen hebben toch al snel de neiging om alle zorgtaken naar ons toe te trekken, in de veronderstelling dat wij het stiekem beter kunnen dan onze wederhelften. Maar ook al zijn papa’s kleurencombinaties misschien vaak niet al te best en smeert hij de chocopasta net iets te dik op die bammetjes, zolang het kroost maar aangekleed en gevoederd op school verschijnt, is het prima, toch? Dus daar mag hij ook best de helft van de week voor opdraaien, is mijn bescheiden mening.
Maar als we maar gelukkig zijn en onze kinderen vooral ook, daar gaat het toch voornamelijk om. Vaders zijn er blijkbaar om te werken en moeders om te werken én te zorgen. Want multitasken, dat blijft toch blijkbaar moeilijk voor die mannen. En ach, denk ik dan maar, what else is new?
Lees ook: It takes a village to raise a child.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
