Wat ik dus NIET over heb voor mijn kinderen
Als ouder wil je het beste voor je kind. Je wilt dat het gelukkig en blij is, zich fijn voelt. Daarvoor ga je dus behoorlijk door roeien en ruiten. Misschien doe je soms zelfs weleens een beetje teveel voor je hartelapje, maar dat is niet erg, want af en toe een beetje verwennen, dat kan heus geen kwaad. Er zíjn echter dingen, die gaan gewoon te ver. Ik heb veel over voor mijn kinderen, maar déze dingen, die weiger ik dus echt:
Lees ook: 10 Belangrijke levenslessen die ik mee wil geven aan mijn kinderen.
- Iets anders voor ze koken dan mijn man en ik eten. Zal best dat ze geen spinazie lusten, of kikkererwten-tajine met lamsvlees, maar dat is dan pech voor hen. Halen ze hun neus ervoor op? Dan kunnen ze een avond op een houtje bijten. Ik ga niet speciaal voor hen een pannetje pasta Bolo koken, of boterhammen met pindakaas smeren. Wat dat betreft ben ik van de oude stempel: je eet maar wat de pot schaft. Gaan ze ergens écht van over hun kieskeurige nekjes, dan wil ik het door de vingers zien, maar bij alleen een beetje kokhalzen heb ik geen genade. Gewoon mond open, kauwen, slikken. Of niet, maar dan maakt de honger die rauwe bonen de volgende avond echt wel zoet.
- Toegeven aan gezeur, alleen maar om van het gezeur af te zijn. Laatst werd mijn dochter midden in de nacht wakker en begon te mekkeren dat ze persé een bepaalde knuffel wilde hebben die ergens beneden in haar speelgoedkist lag. En of ik die dan maar even wilde gaan pakken. Eh, dacht het even niet dus. Het leverde een dramatische impressie van de Stervende Zwaan op in haar bedje, compleet met hartverscheurend gehuil en bijbehorende krokodillentranen. Je moederhart breekt ervan, maar dat is dan maar even zo, wat mij betreft. Het is niet dat ik persé mijn ‘macht’ als moeder wil laten gelden, maar een kind moet ook leren dat het niet altijd alles krijgt, alleen maar omdat het dat wil. En om 02.00 uur ‘s nachts kun je wat mij betreft een heleboel willen, maar slapen is dan de enige behoefte die ik bereid ben in te willigen.
- Hun spullen opruimen. Voor er ‘s middags televisie gekeken mag worden, wil ik een opgeruimd huis hebben. En aangezien ik niet degene ben die de Lego in het rond strooit, bent ik ook zéker niet degene die een half uur op haar knieën rondkruipt om die blokjes tussen de plinten vandaan te peuteren. Daarnaast ben ik óók niet degene die de uit geschopte schoentjes netjes onder de kinderkapstok gaat zetten. Of alle 300 t-shirts die uit een kinderkledingkast gerukt zijn, omdat precies dat éne onderste shirt vandaag gedragen moest worden, netjes terug gaat leggen. Diegene ben ik dus gewoon écht niet. En als ze dan toch bezig zijn, kunnen ze gelijk ook wel even míjn schoenen opruimen.
- Speelgoed vervangen dat kapot gemaakt is. Prima dat je het hoofd van je Barbie eraf wilt schroeven, of wilt kijken wat er gebeurt als je heel hard aan het deurtje van dat autootje trekt. Echt, moet je doen. Mama’s creditcard blijft echter wel gewoon in haar portemonnee als blijkt dat sommige dingen niet op magische wijze weer aan elkaar groeien. Ik krijg tenslotte helaas ook geen nieuwe iPad van mijn man als ik hem keihard tegen de muur smijt, gewoon om te kijken wat er dan gebeurt. Die boom in de tuin, daar groeien namelijk nog steeds geen euro’s aan en ik heb dat schip met geld ook nog steeds niet binnen zien varen. En op het moment dat ik die zeilen toch aan de horizon zie verschijnen, heb ik eerst nog een dozijn Louboutin hakken en Louis Vuitton tassen die wat mij betreft voorrang hebben.
- Idiote gadgets kopen omdat al hun vriendjes die ook hebben. Mijn zoon wist mij laatst te vertellen dat hij recht had op zijn eigen iPad, aangezien zijn matties ook over een privé-tablet beschikken. Het kind is 5 jaar en twee turven hoog. Hij kan mijn iPad dus nauwelijks vasthouden, laat staan dat hij er eentje in zijn bezit zou moeten hebben. Ik ken een jongetje van 2 jaar met een eigen iPhone. Maar echt, when hell freezes over in mijn huishouden. Want kan iemand mij vertellen wie een kind van 2 jaar moet bellen? Kabouter Plop?
- De hele dag de televisie aan hebben. Echt, ik ben best wel liberaal als het gaat om ‘schermtijd’. Een uurtje meer tijdens een regenachtige dag, prima, je zult mij niet principieel met de houten trekeenden zien staan zwaaien. Maar mijn kinderen toestaan de hele dag als ingezakte gelatinepuddingen te zitten vegeteren voor Mickey Mouse Clubhuis met een straaltje kwijl uit hun mond, dat is me toch een brug te ver. Ik mag zelf ook graag een rondje Netflixen, maar zodra ik doorligplekken op mijn kont begin te bespeuren, is het toch echt tijd om in de benen te komen. Hup, achter de Legokist, of richting de speeltuin. Weten jullie nog, dat verlichte stuk grond, daar in de verte? Dat is de buitenwereld.
- Zoeken naar dingen die ze verloren zijn. Vooral mijn dochter heeft er een handje van om van alles met zich mee te slepen, het vervolgens ergens in huis te laten vallen en dan theatraal ter aarde te storten omdat het spoorloos verdwenen is. Waarna ze vindt dat ik mijn vergrootglas en mijn Sherlock Holmes pet uit het vet moet halen, om de verloren schatten weer op te duikelen. Ik kan mijn eigen sleutels de helft van de tijd niet eens vinden, laat staan de piepkleine schoentjes van Prinses Peach, of dat ene haarelastiekje dat ze uit haar staartjes heeft getrokken. Mijn filosofie: wat vanzelf verdwenen is, komt ook vanzelf wel weer terug. Of niet.
- Pestgedrag accepteren, ‘omdat het nou eenmaal kinderen zijn’. Mijn zoon werd eens zomaar keihard van een fietsje geduwd door twee oudere jochies, waardoor hij met zijn kin op het schoolplein klapte en twee losse tandjes had. De ouders van die jongetjes vonden het geen big deal, want ‘zo zijn kinderen nou eenmaal’. Dikke bullshit, wat mij betreft. Je kunt best kind zijn, maar dat wil nog niet zeggen dat je je als een klootzakje kunt gedragen. Toen ik laatst dus van de juf hoorde dat mijn zoon zich zélf als een etterbak pur sang had geprofileerd en tegen een ander kind had geroepen dat hij ‘vet dom’ was, betekende dat dus een week geen iPad voor meneer en zijn welgemeende excuses maken aan de arme knul die hij geschoffeerd had. Soms zit er niks anders op dan door schade en schande wijs te worden. Voortaan denkt hij wel drie keer na voordat er iets dergelijks z’n mond uit komt.
Alles voor mijn kroost, echt hoor. Nou ja, bijna dus. Want alles hebben, dat kan nou eenmaal niet. Het spreekwoord zegt dat niet voor niets.
Lees ook: 10 Ouderschapshacks die je door de eerste 5 jaar heen helpen.
Echt heerlijk, die reacties die we krijgen op facebook. Ga zo door! (Hihi!!)
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
