Dit is wat er met mijn vriendschappen gebeurde sinds ik moeder werd
Rozen verwelken, schepen vergaan/maar onze vriendschap blijft altijd bestaan/of in elk geval tot het moederschap, dat meer is dan een fulltime baan. Zijn jouw vriendschappen ook een beetje verwaterd sinds je moeder bent? Lees dan verder.
Ik verzamelde de afgelopen jaren best wel wat vrienden. Een paar tijdens de middelbare school, een stuk of wat tijdens m’n studie, er waren een paar collega’s die vriendinnen werden, wat schrijversvrienden, wat dansvrienden, een oude penvriendin, een enkele ex die een vriend werd. Soms viel er iemand af omdat onze levens verschillende richtingen op gingen, maar over het algemeen kwamen er meer vrienden bij dan er afvielen. Het resultaat was een superleuk sociaal netwerk, waarvan ik zelfs toen ik nog single was soms al moeite had met het onderhoud.
LEES OOK: Brief aan mijn kinderloze vriendinnen: dankjewel dat jullie zijn gebleven
En toen had ik een relatie en werd ik zwanger. Nou, dat leek me geen probleem. De meeste vrienden gingen al járen mee, die zouden zich echt niet laten tegenhouden door een stelletje kinderen, toch? Tijdens mijn zwangerschap leek het ook net alsof er niks veranderd was. Oké, ik was tonnetje rond en vrienden kwamen wat vaker naar mij dan andersom, maar ik woonde zo ongeveer óp Centraal Station, dus mensen kwamen makkelijk aangewaaid. En toen mijn vriend en ik gingen verhuizen naar een ander stadsdeel en ik geen schoenendoos meer kon dragen, kwam echt iedereen helpen dozen sjouwen. Een maandje later kwamen mensen één voor één binnengedruppeld om onze kinderen te bewonderen, ovenschotels langs te brengen en me te vergezellen naar het consultatiebureau. Reuze gezellig allemaal.
Maar daarna kwam de klad erin. Ik wist gewoon niet hoe het moest: een gezin runnen, parttime werken, proberen weer eens te sporten, een stofzuiger door het huis halen, quality time doorbrengen met m’n vriend, familie die zeurde wanneer ik weer eens langskwam, stapels was wegwerken, eindelijk een keer naar de fysio, kinderschoentjes bestellen op internet – nou goed, jullie weten er alles van. Met heel veel timemanagement, planning en het trekken van agenda’s, wist ik de vrienden die ik voorheen elke week zag, nu zo’n één keer per maand te zien. De vrienden die ik voorheen één keer per maand zag – ik was blij als ik we elkaar twee keer in het jaar troffen. En de rest van m’n vrienden, Joost mag het weten, maar die wist het dus ook niet.
Weet je wat?, dacht ik toen ik na een jaar moederschap weer een beetje helder kon denken. We geven een feestje! En dan niet de eerste verjaardag van onze kinderen, want dan komen er alleen maar moeders met kinderen, nee, weet je wat, we geven een feestje voor íedereen die ons geholpen heeft met de verhuizing. En dat waren er nogal wat, dus ik sjouwde dagenlang met flessen drank in kinderwagens en kinderen op mijn rug, ik bakte midden in de nacht quiches (oké, om tien uur ’s avonds), ik vroor honderd ijsblokjes in om mojito’s te maken, ik maakte geinige uitnodigingen die ik ruim van tevoren verstuurde, ik haalde echt alles-uit-de-kast.nl. Tot zover liep alles op rolletjes. Maar wie kwamen er op ons superhippe, relaxte feestje waar alle soorten vrienden uit ons voorheen zo happening leven welkom waren? De moeders.
De vriendinnen die zelf ook al een tijdje kinderen hadden, die waren er. De rest had iets anders, was het vergeten, reageerde nooit op de uitnodiging of belde lastminute af. Nou is dit niet zo zielig als het klinkt, want het werd enorm gezellig, alle quiches gingen op en alle mojito’s ook en alle kinderen speelden met elkaar alsof ze nooit anders hadden gedaan. Maar toch.
Eén gedachte liet me niet meer los toen ik de volgende ochtend wakker werd. Alles wordt dus wél anders als je moeder bent. Sterker nog, alles wás al anders. En ik had het sterke vermoeden dat het aan mij lag. Ik was immers verhuisd, ik had nooit meer tijd, ik was al blij als ik zo nu en dan een momentje vond om een paar appjes te versturen. Ik sprak erover met een paar vriendinnen. Die zeiden dat ik niet zo streng moest zijn voor mezelf. Dat het er nu eenmaal bij hoorde. Dat je als je moeder bent geworden, ook weer heel veel nieuwe vrienden maakt.
Maar weet je wat het is? Ik wil helemaal geen nieuwe vrienden. Of ik wil wel nieuwe vrienden, maar niet als ik in de plaats daarvoor een paar oude vrienden moet inleveren. Ik vind mijn oude vrienden namelijk allemaal ontzettend grappig, slim, lief, oprecht en uniek. En ik ben er nog helemaal niet aan toe om ze op te geven.
Gelukkig weet ik dat de tropenjaren niet eeuwig duren. Een van mijn beste vriendinnen werd als eerste in m’n vriendenkring moeder – haar oudste gaat al bijna naar de middelbare school. Zij biechtte laatst op dat ik de enige vriendin was die nog spontaan langskwam toen ze moeder was geworden. En dat ze blij was dat ik dat al die jaren trouw was blijven doen, ook al kwam ze zelden bij mij, vergat ze altijd terug te bellen en liepen er tijdens onze afspraakjes meestal een paar koters rond. Inmiddels heeft ze weer veel meer tijd en zijn de rollen omgedraaid. Zij was dus wél op het feestje en dat niet alleen, ze rijdt met enige regelmaat veertig kilometer deze kant op om even aan te waaien, met of zonder kinderen.
Hopelijk kan ik over een jaar of wat hetzelfde doen voor de vrienden die ik nu noodgedwongen en geheel tegen mijn zin een beetje verwaarloos. En zijn ze me tegen die tijd niet vergeten. Echte vriendschap kan tegen een stootje, toch?
LEES OOK: 16 redenen waarom het zo fijn is andere moeders als vriendin te hebben
Janneke (45) heeft drie dochters: een tweeling van 8 en een peuter van 2. Over de tweelingzwangerschap en -hectiek van de eerste jaren schreef ze het boek O jee het zijn er twee. Tegenwoordig probeert ze vanuit intuïtie en creativiteit te balanceren tussen haar werk als schrijver en het moederschap van drie meiden. Je kunt haar belevenissen ook volgen op haar Instagram.
