Wat een adoptiemoeder echt NIET meer wil horen

Barbara heeft een vriendin met twee adoptiekinderen uit Haïti. Dit is wat die moeder allemaal te horen krijgt – en dat doet weleens pijn. Daarom besloot ze in de pen te klimmen en het nog één keer uit te leggen….

Lieve mensen, sinds een paar jaar is adoptie opeens vaak negatief in het nieuws. Er worden weleens kinderen weggehaald bij hun ouders, en aan buitenlandse wensouders meegegeven, als dan niet in ruil voor geld. Dat vinden wij adoptiemoeders natuurijk heel aangrijpend om te horen.
Maar sinds die negatieve publiciteit, krijgen wij het er op straat soms erg van langs. Zonder dat jullie je beseffen wat er gezegd wordt, worden we van allerlei misstanden min of meer beticht of op z’n minst ermee geassocieerd.
Vaak hebben wij een lange lijdensweg achter de rug, met vruchtbaarheidsproblemen, zoals in mijn geval. Ik heb veel verdriet gehad, en veel teleurstellingen moeten verwerken, voordat ik moeder werd van mijn twee heerlijke kinderen.

Ik ben heel trots op mijn kinderen! En gelukkig reageren de meeste medemoeders heel positief op ons. Maar wat ik soms op straat te horen krijg is dit….

‘Voelt het echt als jouw kinderen?’
Hoe moet ik dat nou weten? Ik heb geen kinderen van mezelf, dat lukte niet en daar is veel verdriet aan te pas gekomen. Dus ik weet niet hoe het zou voelen als ze wel uit mijn buik waren gekomen, maar ze zijn er nu al 5 jaar en ik houd van ze als geen ander.

‘Vind je het niet gek, die donkere huid?’
Laat ik beginnen met: natuurlijk wel. Ik ben zelf blank, ik heb nooit verkering gehad met iemand die donker is, dus in het begin was het voor mij inderdaad vreemd. Anders. Maar inmiddels zijn ze er alweer 5 jaar, we hebben ze helemaal gek geknuffeld, dus met die vraag hoef je echt niet meer aan te komen….

‘Ben je niet bang dat ze vreselijke dingen hebben meegemaakt in het verleden?’
Ja. Ben ik elke dag bang voor. Ik zie dat ze beschadigd zijn en hoe ze daarmee proberen te leven. Dat is heel verdrietig om te zien. Maar die vraag impliceert dat ik ook bang zou moeten zijn voor wie de kinderen als volwassene gaan worden – en dat weet je inderdaad niet. Net zoals jij dat niet weet van jouw kinderen!

‘Denk je niet dat ze in hun eigen land het beste af zouden zijn?’
Wat denk je zelf, als je in een tehuis zit in een van de armste landen ter wereld? Daar hoef je echt niet romantisch over te gaan doen hoor! Het is niet dat ze met een lieve tante onder een mangoboom zaten aan een turkoise zee. Er was honger in het tehuis, en heel weinig aandacht voor die kinderen. Bovendien heeft de jongste als 3-jarige op straat geleefd – echt wel dat wij een beter alternatief zijn!

‘Kijk je ook altijd naar Spoorloos?’
Ja soms, en dan zit ik net als iedereen te snotteren voor de tv. Boer zoekt vrouw schijnt ook een leuk programma te zijn, kijk jij daar weleens naar? Ja? Leuk zeg.

‘Hoe weet je zeker dat ze niet van hun ouders gestolen zijn?’
Die vraag doet echt veel pijn. Dat weten we niet. Er is bij adoptie weleens sprake van mensenhandel, dat komt voor. Maar wij hebben de officiële route bewandeld, ons aan alle regels gehouden – meer kunnen we niet doen. Maar hee, leuk om te weten dat jij het niet helemaal vertrouwt!

‘Door de vraag naar adoptiekinderen houd je de ontvoeringen in stand’
Dat is ook zo’n lekkere. Baby’s zijn heel slecht voor het milieu vanwege de luiers, maar dan ga ik jouw kind toch ook niet de schuld geven van de vervuiling van de aarde?

‘De meeste adoptiekinderen krijgen problemen.’
Ja, dat weten we. Daarom proberen we ze zo liefdevol mogelijk op te voeden. Meer kunnen we niet doen, toch? Maarre… thanks for reminding us!

‘Wat als ze willen weten wie hun ouders zijn?’
Tja, wat dan? Dan kunnen ze daar achter proberen te komen met behulp van een organisatie. Dat staat ze vrij en wij zullen er alles aan doen om ze daarmee te helpen. We zijn zelf ook wel nieuwsgierig.

‘En wat als ze die ouders terugvinden? Ben je niet bang dat ze dan naar die ouders willen?’
Okee, gaan we die toer op. Stel dat we ze terugvinden en dat die ouders gezellig samen in een hutje aan het strand wonen onder een mangoboom. Denk je nou echt dat ik dat niet geweldig voor ze zou vinden? Dan gaat hier de vlag uit! Dus dan gaan we lekker vaak bij die ouders op bezoek, oké? Gezellig.

‘Want ja, hun echte ouders zijn toch hun familie…’
Jazeker, en daarom zou het ook heel leuk zijn om ze terug te vinden. Maar vergeet je niet te zeggen dat wij ook hun familie zijn? Net als hun opa’s en oma’s en nichtjes en neefjes…

‘Als ze groot zijn, willen ze misschien terug naar hun eigen land.’
Nederland is hun land. Maar net zoals bij alle kinderen weet je nooit wat voor volwassene het wordt en welke keuzes het gaat maken. Dat heet ouderschap!

Pssst: Niet alleen adoptiemoeder krijgen ondoordachte opmerkingen naar hun hoofd geslingerd. Wat dacht je van de moeder van een autistisch kind?