Wanneer je als jonge moeder voor de tweede keer gaat trouwen
Vala is moeder van twee kinderen en de derde is op komst. Anderhalf jaar geleden is ze gescheiden van haar eerste man en inmiddels is ze hertrouwd. Dat is op zich al heftig genoeg. Maar afgezien van alle emoties die bij al die ontwikkelingen komen kijken, is er ook nog de praktische kant. Want: grote levensgebeurtenissen vereisen heel wat werk. Je wilt alles tenslotte wel goed geregeld hebben, zeker als er kinderen in het spel zijn…
Het is een roerige tijd geweest, zowel voor mij, als voor mijn kinderen, mijn ex-man en mijn nieuwe partner. Alsof alle emoties op zichzelf nog niet genoeg waren, werden we daarnaast ook nog geconfronteerd met allerlei administratieve zaken waar we iets mee moesten. Wie krijgt wat en hoe gaan we het doen met de kinderen? Co-ouderschap, of niet? En hoe moet dat nou met de belastingen? Op zulke momenten is dat wel het laatste waar je mee bezig bent, maar toch kun je er niet onderuit. Het leven gaat namelijk toch door en laat je dergelijke dingen op z’n beloop, dan is de chaos uiteindelijk alleen maar groter.
Maar hoe begin je eraan, aan al die rompslomp? Mijn filosofie was: door het maar gewoon te doen. Er geen doekjes om te winden en met alle betrokken partijen om de tafel te gaan zitten. Scheiden, hoe doe je dat met zo min mogelijk pijn? Door altijd met elkaar te blijven praten, zijn we eruit gekomen zonder elkaar te verliezen. En hebben we nu alles heel goed op een rijtje. Zijn we gescheiden, maar op een bepaalde manier toch nog met elkaar verbonden. Op de dag dat Mario en ik trouwden, was dat het mooist voelbaar. Op de eerste rij tegenover ons zaten de twee mooiste cadeautjes die ik ooit had kunnen krijgen, mijn twee kinderen. Met naast hen hun vader, met wie ik het dus helaas niet gered heb, maar die ik altijd lief zal hebben, ook al is het dan nu op een andere manier. Met wie ik zoveel heb meegemaakt en heb moeten doorstaan. Die mij aankeek terwijl ik een nieuwe stap zette in mijn leven en mij daarmee liet weten dat het goed is tussen ons en ook altijd zal blijven, omdat je al die jaren samen gewoon niet zomaar uitwist.
Dus waar kies je voor als je dan opnieuw besluit een ring te gaan dragen? Doe je dat in gemeenschap van goederen, of houd je alles toch liever wat meer apart, zeker nu je weet hoe het leven soms kan lopen? Krijgt de nieuwe baby mijn achternaam, zoals zijn/haar halfbroertje en zusje, of toch de naam van mijn nieuwe partner en zo ja, wordt dat dan niet heel erg ingewikkeld? Hoe werkt het met aangifte doen en de ouderlijke macht? Laat ik een testament opstellen en hoe zorgen we dat geen enkel kind benadeeld wordt door de toch enigszins afwijkende situatie waarin ze opgroeien? Wat nou als hij en ik allebei komen te overlijden, hoe zorgen we dan dat drie kinderen van twee vaders toch bij elkaar kunnen blijven? Eigenlijk willen we er niet over hoeven nadenken, maar er zit niks anders op.
Het heeft even wat voeten in de aarde gehad en soms dachten we door de bomen het bos niet meer te zien. Want hoe echter het leven wordt, hoe meer verantwoordelijkheden je krijgt en hoe meer er is dat regelwerk behoeft. Met iedere verbintenis die je aangaat, ieder kind dat je op de wereld zet, is er weer een beetje meer dat vastgelegd moet worden, waar je goed over moet nadenken. Daar sta je in eerste instantie niet bij stil als je begint aan de grote dingen des levens, maar je wordt er onvermijdelijk mee om je oren geslagen en dan moet je er wat mee.
Regelwerk, het hoort bij het leven. Dus je kunt de koe maar beter bij de hoorns vatten en met elkaar zo open mogelijk om de tafel gaan zitten. Het lijkt misschien een gebed zonder einde, maar uiteindelijk ben je blij als je alles netjes op papier hebt staan. Onze turbulente tijden lijken voorbij, nu alles eindelijk in de spreekwoordelijke kannen en kruiken zit. Dus nu gaan we in alle rust genieten, van dat leven dat we op de rit hebben. En kunnen we weer rustig slapen. In ieder geval tot de baby komt.
LEES OOK: Ruim 80% Nederlandse jonge ouders heeft voogdij kinderen nog niet geregeld
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
