Waarom voedselallergieën bij kinderen niet altijd een hype-gevoelig fenomeen zijn
Die kinderen van tegenwoordig… Het lijkt het wel alsof ze nergens meer tegen kunnen. Sophietje kan niet tegen E-nummers, Stijn krijgt de vliegende vinkentering van alles waar lactose in zit en zo hebben steeds meer kinderen wel één of andere allergie. Vala’s dochter ook, want Terrorist nr. 2 is koemelk,- en glutenvrij. Modernistische onzin, vond Vala vroeger zelf, toen ze alleen haar zoon nog maar had, die alles kan eten. Dus dat sommige mensen nu een beetje moe worden van haar strenge dieeteisen, dat snapt ze best wel. Maar echt, het is gewoon nodig.
Een tijdje geleden had iemand mijn Terrorist nr. 2 een stuk ontbijtkoek gegeven. Heerlijk vond ze het. Totdat ze ‘s avonds gillend van de buikpijn in haar bedje lag en de volgende dag onder de ontstoken eczeemplekken ter grootte van een 2 euro munt zat. Want helaas, helaas, de boete komt altijd na de zonde. Niet dat het arme kind bewust gezondigd had, want hoe moest zij nou weten dat iemand haar, even kort door de bocht, een plak geperste gluten had voorgeschoteld? Maar ja, ze zat wel met de consequenties. En ik ook. Want eet mijn kind een gluut, dan zit ik ‘s nachts op de grond naast haar bedje. En overdag met een huilend meisje op mijn schoot, dat niet kan poepen en dat een paar dagen pijn heeft. Zo langzamerhand weet iedereen in onze omgeving dat koemelk en gluten er bij ons al drie jaar niet meer in komen. Omdat we anders binnen de kortste keren weer in het ziekenhuis zitten. En het eten daar nóg viezer is dan bij ons thuis. En toch blijven mensen zeggen: “Ah joh, dat ene koekje, wat kan dat nou voor kwaad?”
LEES OOK: Als je bang bent om weer een ziek kind te krijgen.
Echt, ik snap het wel een beetje. Want vroeger dacht ik ook vaak: wat een onzin. Allergisch voor dit, overgevoelig voor dat, het zal zo’n vaart waarschijnlijk wel niet lopen. Maar ik had makkelijk praten. Want mijn Terrorist nr. 1 kun je nog smeerolie voeren zonder dat hij eraan onderdoor gaat. Dat kind heeft mijn ijzeren maag geërfd, hij kan alles eten en zijn lichaam accepteert het. Maar bijna twee jaar later baarde ik het meest allergische kind ter wereld en heb ik niet zo’n grote mond meer. Want voedselallergieën, die bestaan dus gewoon wel degelijk. En ik benijd mijn dochter niet, want wat moet het irritant zijn om altijd een ander koekje mee te krijgen naar het kinderdagverblijf. Weer zo’n taaie glutenvrije kokosmakroon weg te moeten knagen, terwijl de rest genoeglijk aan de dikke stroopwafels zit. Daar zou ik dus ook flink van balen. Want het meeste van dat glutenvrije spul is op zich best te hachelen, maar toch niet zo lekker als het echte werk. En dan heb je ook nog eens een moeder die niet koken kan. Ja, mijn arme Terrorist nr. 2, die is er maar mooi klaar mee, met haar smakeloze maïswafels en haar blubberige boekweitpasta.
Soms zie ik de ogen rollen, als ik vertel dat ik drie keer per dag mijn huis stofzuig. En nee, dat mijn dochter dus ook geen geitenzuivel hebben mag, omdat de eiwitten daarin vrijwel gelijk zijn aan die in gewone koemelk. Dan zie ik mensen denken: daar héb je weer zo’n moeder. Zo’n dramaqueen die zichzelf van alles wijsmaakt. Die haar kind niet eens een lekker koekje gunt. Of ‘s avonds na het eten een bakje vla. En die halen dus hun schouders op en geven mijn kind soms stiekem toch die plak ontbijtkoek. Of een zakje yoghurtgums, waar dan weer melk in zit. Want, dat vind dat kind zo lekker en jeetje zeg, wat kan dat nou helemaal voor kwaad? Nou, best wel wat dus, kan ik je zeggen. Maar dat zien de gulle gevers niet. Die verschonen vervolgens de rest van de week geen rare flinterluiers, hoeven niet over opgezette bolle buikjes te wrijven, of tubes met zware hormoonzalf tevoorschijn te trekken omdat hun kind eruit ziet als een python in de rui. Maar wij wel. Want onze dochter is een allergisch kind. En nee, dat ene koekje, dat kan dus gewoon echt niet.
Het kan natuurlijk altijd erger en gelukkig hoeven wij niet constant met een epi-pen op zak te lopen. Maar er zijn ouders die dat wel moeten. Omdat hun kind maar een pinda hoeft te ruíken en vervolgens al in shock raakt. Dan mogen wij nog in onze handen knijpen, met een paar nachten buikpijn, hartverscheurend huilen en constant hele vieze scheten. Want hoe kun je zelf nog rustig zitten, als je weet dat je je allergische kind naar school moet sturen, tussen de broodtrommels vol bammetjes met pindakaas? Ik zou er werkelijk niet van kunnen slapen. Helemaal niet als je weet dat er altijd mensen zijn die jou niet serieus nemen, simpelweg omdat hun eigen kind geen pulserende bulten krijgt bij de aanblik van een Snickers.
Dus ja, ik heb zo’n modernistisch, irritant, allergisch kind, waar altijd rekening mee gehouden moet worden. En ja, ik ben dus zo’n modernistische, hysterische zeurmoeder, die komt controleren wat dat kind te eten krijgt. Echt, ik snap best dat dat een beetje irritant is. Maar weet je, stofzuigen is ook niet bepaald mijn hobby. En zelf brood bakken al helemaal niet. Want ik ben gek op gluten. Op kaas en ook op stroopwafels. En vooral ook: op de supermarkt, waar het meeste al zo fijn bijna kant en klaar is. Ik gun mijn kind die dingen, net zoals jij dat doet. Maar toch, die plak ontbijtkoek, doe dat nou maar liever niet. Eet die gewoon maar lekker zelf op. Dan nemen wij wel een boekweitbiscuitje bij de koffie.
LEES OOK: Hoe het moederschap in niets is wat ik ervan verwachtte…
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
