Waarom verhuizen met kleine kinderen de hel is
Renée zit midden in een verhuizing. Dat is altijd een grote chaos, maar met kinderen vindt zij het pas écht een ramp!
Eigenlijk is het heel vreemd. Mijn halve huis is al leeg en toch is het één grote teringzooi. Overal kleding, speelgoed, gewoon spullen waarvan ik niet weet wat ik ermee moet. Al twee weken leven we met zijn vieren in een soort niemandsland. We wonen niet echt meer hier, maar ook nog niet in ons nieuwe huis. De vorige keren dat ik verhuisde (en dat zijn er heel wat) was dat zo gepiept. Nu, met twee kinderen die mijn aandacht opeisen en een oudste die ook een mening heeft over wat wel moet blijven en wat niet, lijkt er geen eind aan te kopen. En dat is niet de enige reden dat verhuizen met kleine kinderen een ramp is. Ik ontdekte er nog een paar.
Lees ook: Hoe ook wij besloten de grote stad achter ons te laten.
- Zomaar een knuffel een enkeltje kringloopwinkel geven? Dat gaat niet. Mijn zoon wilde van iedere knuffel testen of hij lekker zacht was. Dus daar zaten we dan. Alle knuffels om ons heen. Woezel? Knuffelt die lekker? Nee, oke weg dus. En Pip? Knuffelt die lekker? Wel? Dan houden we die… Wat zeg je nou? Moet Woezel dan ook blijven omdat ze beste vriendjes zijn? Omdat het zielig is ze uit elkaar te halen? Zucht…
- Haalde je vroeger alles al twee dagen van tevoren uit elkaar en sliep je op een luchtbedje in de woonkamer? Geen optie meer met kinderen. De oudste slaapt niet zonder zijn sterrenlampje aan de muur. De jongste is wel erg gehecht aan zijn co-sleeper, tutdoekje, speentje, specifieke dekentje, ons bed waar zijn bedje tegenaan slaapt, de kamer uberhaupt, zijn muziekje. En ga zo maar door…
- Je kind wil ook meeklussen, of zoals hij het noemt, Bob de Bouwer spelen. Schroefje uit de muur halen, duurt opeens dertig minuten. Even een gaatje dichten, zeker drie kwartier.
- Een verhuizing waar kinderen bij betrokken zijn, staat garant voor schuldgevoel. Want ze gaan de kindjes uit de straat missen. Ze gaan de hond van de buren missen. Ze gaan hun kamer missen. En die ene sticker die hij wel van zijn muur af krijgt maar die in het nieuwe huis niet meer blijkt te plakken. Wat DOE je dat kind aan?
- Naast het druk zijn met inpakken, labelen en verfkleuren uitkiezen, moet je je kind tegenwoordig verantwoord voorbereiden op zo’n verhuizing. Er zijn boekjes voor en filmpjes. Doe je dat niet? Dan lopen ze geheid een trauma op. En dat wil je toch niet?
- Je kind wil zelf inpakken. De mijne in ieder geval. En bij alles wat hij in een doos stopt, huilt hij. Al heb ik het duizend keer uitgelegd, hij denkt dat alles wat in die verhuisdoos verdwijnt, in een soort Bermudo-driekhoek belandt en nooit meer terug komt. Dus wordt het ene na het andere dramatische afscheid genomen. Dag Big Blocks, dag favoriete brul-dino, dag Dikke Dik-boek. Tot NOOIIITTTTT..
- Even een wasmachine naar beneden tillen? Hoe dan? Er ligt er een te gillen in de box, de ander staat op de trap te roepen dat hij ook wel kan helpen. Hulp inschakelen dan maar, ja natuurlijk. Maar alle vrienden die je de vorige keer hielpen, hebben nu zelf ook kinderen.
- Oma dan maar.. Die past op. Heb jij je handen vrij. NOT! Want oma kan best een boterham smeren, maar niet zoals ‘mama het doet.’ Dus dan moet oma die wasmachine maar tillen, met d’r slechte heup.
- Na een veel te lange dag is alles over. Zou je nu normaal gesproken een fles opentrekken en je benen op je nieuwe salontafel leggen? Dit keer niet. Je hebt nog kinderen gerust te stellen en in slaap te sussen in hun nieuwe, vreemde kamers. Dat moet rond een uur of tien, met een beetje geluk, gedaan zijn.
- Er komt een einde aan. Dat is het enige dat je zeker weet. Het wordt ooit stil. Dan sla je razendsnel een glas wijn, of twee, achterover en duik je op je airobed. Want ja, de kamers van de kinderen zijn tot aan de sterrenlampjes af, maar die van jou, die komt later wel.
Lees ook: Verhuizen voor de kinderen: is dat wel zo’n goed idee?
