Waarom tweelingmoeders lijden aan chronische keuzestress
Keuzes waar je als tweelingmoeder voor komt te staan: daar zijn er meer van dan je denkt. En dan hebben we het niet alleen over grote vragen des levens, weet Brenda inmiddels.
Zoals mijn mede-tweelingmoeder en collega Janneke al eens schreef: als tweelingmoeder kom je een hoop dilemma’s tegen. Kiezen we matchende namen? Wel of niet dezelfde voorletter? Gaan ze samen op een kamer slapen, of juist apart? Hoe gaan we ze kleden: hetzelfde, matchend of totaal anders? Over een paar kwesties waren mijn man en ik het meteen eens: twee heel verschillende voornamen die wel lekker bekken als duo, allebei verschillende kleren (kon het jongetje mooi de kleren van oudere broer hergebruiken), samen op één kamer tenzij ze elkaar wakker gaan houden. Ze zitten bij elkaar op de babygroep op het kinderdagverblijf: een simpele keuze want er is maar één groep. Straks komt de grote samen-in-de-klas-of-niet-discussie, die ik nog lekker even voor ons uit schuif om het gezellig te houden thuis. Want daar zijn echtgenoot en ik het niet over eens.
Nooit bij stilgestaan
Om me heen heb ik best wat ervaren tweelingmoeders die met dezelfde kwesties zitten. Ook op Instagram en Facebook heb ik contact met veel tweelingmoeders; ideaal om tips, ervaringen en herkenbare emoties mee uit te wisselen. Regelmatig komen er dilemma’s van tweelingmoeders voorbij, waar ik nog nooit bij stil had gestaan. Heel leerzaam, en soms ook ingewikkeld. Want naast de bekende, bovenstaande dilemma’s, kun je jezelf als tweelingmoeder nog heel veel meer moeilijke keuzes geven. Zo vroeg een lotgenoot laatst op een forum: ‘Als je de baby’s hun eten voert, gebruik je dan twee verschillende lepels?’ Mijn hart sloeg een slag over. ‘Moet dat?! Ben ik een vieze, onhygiënische moeder die voor gemak gaat?’ Daarna dacht ik gelijk: ‘Waarom zou je daar eigenlijk voor kiezen, twee lepels?’ Een oprecht geïnteresseerde vraag, geen oordeel. Want ik weet intussen dat iedere moeder doet waar zij zelf achter staat, of gewoon, omdat het de boel wat makkelijker maakt.
Cakesmash: zeer ingewikkel voor tweelingouders
Dan de situatie cakesmash voor de eerste verjaardag. Een georganiseerde cakesmash: ik heb er he-le-maal niks mee, maar ik weet dat veel moeders dit fantastisch vinden en fotografen er goed aan verdienen. Ik hees mijn oudste bij zijn eerste verjaardag in de kinderstoel, wurmde hem in een Ikea-slabber met mouwen, zette een Hema-taartje voor zijn neus en maakte foto’s met mijn telefoon. Ieder z’n ding. Maar nu komt het: weet je hoeveel dilemma’s een cakesmash voor tweelingen oplevert? Dossen we ze heel gestyled hetzelfde uit, of doen we ze juist allebei alleen in een luier (want: schattig en praktisch)? Gaan we voor twee taarten, of krijgt elke baby een eigen taart om te slopen? Want: het zijn wel twéé individuen en ze moeten later niet verdrietig worden als ze de foto’s terugzien. Moeten we twee keer dokken voor de fotoshoot, of geldt nu eindelijk eens echt ‘twee voor de prijs van één?’ De fotograaf hoeft immers niet twee keer aan de bak, want ze gaan samen op de foto. Of, trouwens: willen we juist ook wat foto’s van ieder apart, voor in hun eigen fotoboek?
En hoe doe je de fotoboeken?
Fuck, dat fotoboek. Dat vind ík dus zo’n dilemma. Bij de oudste hield ik netjes elke maand een mapje bij op de computer, met daarin een selectie uit de duizenden kiekjes die ik maakte. Die selectie heb ik aan het eind van het jaar in een digitaal album gedaan, appeltje eitje. Nu is de tweeling bijna een jaar en heb ik heel veel foto’s, maar niks geselecteerd of georganiseerd opgeslagen. Geen tijd voor gehad, ik was te druk met overleven. Wil ik nou straks twee boeken maken, voor ieder kind een eigen? Met wat foto’s van hen samen? Of kies ik voor een gezamenlijk boek? Ja, ik sla alles ook veilig online op voor later, maar ik vind het zo leuk om ze ook een boek met de hoogtepunten van ieder jaar mee te geven. Deze keuzestress is mijn eigen schuld.
Maak het jezelf niet te moeilijk
Ik zou beter moeten weten dan me druk maken om dit soort keuzes. Het devies voor tweelingmoeders zou eigenlijk moeten zijn: maak het jezelf niet te moeilijk. Volg het ene moment je gevoel, het andere je verstand. Maak jezelf niet gek door nog meer dilemma’s op te gooien dan er al zijn met een tweeling. Ik leerde al vroeg een wijze les in het tweelingmoederschap. Na de geboorte van baby nummer één, moest hij meteen worden afgevoerd naar de neonatologie om aan de beademing en bewaking gelegd te worden. Man en ik hadden vooraf al afgesproken: als er een kindje bij me weg moet, gaat papa mee. Maar ja, zus moest nog geboren worden en dat zou nog wel even duren want die zat nog comfortabel in haar gesloten vruchtzak. Ik had mijn man nodig als steun (iedere moeder die twee keer in één sessie moet bevallen snapt dit), en ik wilde natuurlijk dat hij zijn dochter geboren zag worden. Met pijn in mijn hart liet ik mijn kersverse, premature, piepkleine zoontje met de verpleging mee gaan. Alleen, het donkere ziekenhuis in. Vurig hopend dat het goed met hem zou gaan, om me vervolgens te focussen op het baren van baby nummer twee. Sinds dat onverwachte dilemma zeg ik steeds maar tegen mezelf: met een tweeling is elke keuze goed. Bakfiets of fietskar? Ach, het loopt allemaal wel los.
Lees ook: 7 dingen die je wél tegen een tweelingmoeder kunt zeggen
