Waarom je met temperamentvolle kinderen aan zee moet gaan wonen

Afgelopen weekend was het weer raak met temperamentvolle Max. Het regende dus Femke besloot hem mee te nemen naar de film, maar na twintig minuten ging het mis en moesten moeder (woedend) en kind (woedend) de filmzaal weer verlaten. Een dag later, op het strand van Noordwijk, kwam alles weer goed. 

Het was wel weer een flinke deceptie, hoor. Feit blijft dat je nooit helemaal aan woede-aanvallen went, ook al komen ze dagelijks voor. Ik sta erna altijd te trillen op mijn benen, hoewel het trillen tegenwoordig sneller ophoudt dan vroeger.

Ik had het allemaal zo mooi bedacht en voorbereid. Max meerdere keren uitgelegd wat we gingen doen, flink gespeeld in het park toen het nog droog was en toen het begon te regenen een rustige bioscoop in. Ik was er dan ook niet op bedacht dat het mis kon gaan, want theater en film doet het altijd heel goed bij mijn zoon. Hij kan zich namelijk goed concentreren op podiumkunsten. We namen een flesje drinken en een zakje m&m mee de zaal in. Ook dat had ik hem verteld en het gebeurde zoals ik had beloofd. Maar na twintig minuten was het zakje leeg en toen begon het: ‘M&Mmetje!’ Gilde mijn zoon door de film heen. Ik zei: “Ssst, ze zijn op” maar ik wist al meteen dat hij niet los zou laten.

Nadat hij nog vier keer “EmenemmetjUUUUUUUH” gilde en begon te krijsen, heb ik hem onder mijn arm genomen en buiten de bioscoopzaal laten krijsen en huilen. De kaartverkoopster kwam eraan en vroeg of hij het te eng vond, maar ik antwoordde kribbig (sorry nog daarvoor, mevrouw): “Nee, hoor, het is gewoon een moeilijk kind” (En nee, dat had ik ook niet mogen zeggen, want niet goed voor Max, maar HALLOoooo! Wat was dit nu weer?) Natuurlijk wilde Max weer terug de zaal in en ik zei dat dat kon als ie weer tot bedaren zou komen, maar dat er geen M&M’s meer aan te pas zouden komen. En jahoor, daar ging ie weer gestrekt en woedend en huilend: “Emenemmetjuuuuh” Als ik het zo opschrijf is het bijna komisch. Maar jullie snappen, dat vond ik toen niet.

Ik heb Max mee naar buiten genomen, alwaar hij van woede in zijn broek plaste, heb hem vervolgens achterop gezet en ben naar de speeltuin gereden. Na nog even gehang en gedraal en een schone broek ging de knop weer om en speelde hij anderhalf uur lang.

De volgende dag bedachten man en ik dus dat we geen herhaling van zetten wilden doen en dus togen we naar Noordwijk, waar Reiniers ouders een zomerhuisje hebben. We gingen zo snel mogelijk het strand op en hoewel het niet echt prachtig weer was, was Max, zoals altijd daar, totaal in zijn sas. Het lijkt wel zijn natuurlijke habitat. Rennen langs de kustlijn als een hond, steeds even terugrennen om de verbinding met ons te zoeken, kijken of we er nog zijn, frustratie eruit gillen en schreeuwen, zonder dat iemand zich ergert, omdat het wordt overstemd door wind en golfgeweld, genoeg actie in de vorm van kwallen en een enkele aangespoelde dode vis. Ik begon er serieus over na te denken hoe het zou zijn om de zee om de hoek te hebben. Hoe fijn dat voor Max zou zijn. Het is alsof er een last van hem en ons afvalt zodra we het strand op komen lopen. Alsof iedereen eindelijk kan ontspannen. En dat ontspannen, daar ontbreekt het nogal eens aan in ons huis en leven. Omdat Max ons en wij Max gevangen houden in gedrag dat stress oplevert. Daarom denk ik nu: huis in de buurt van het strand. Zou dat dan de oplossing zijn?

Lees ook: Hoe je erachter komt dat iemand GEEN temperamentvol kind heeft