Waarom papa op de eerste plaats moet komen (en je kinderen dus niet)
Als je aan moeders vraagt wie er bij hen op nummer één staat zullen ze bijna allemaal zeggen: mijn kinderen. Hoeveel je ook van je man houdt, hij moet toch een treetje naar beneden op de ladder om plaats te maken voor het kroost. Maar is dat wel terecht? Moet papa niet bovenaan blijven staan?
De moeder van een vriendin van mij vertelde haar ooit eens dat ze zielsveel van haar hield, maar dat ze toch net ietsje meer gaf om haar vader. Dat hij altijd op de eerste plaats zou komen. Een opmerkelijke uitspraak, want je zult dat weinig moeders horen zeggen. Als vrouwen moeder worden vindt er vrijwel altijd een verschuiving in de liefdeshiërarchie plaats: papa wordt van het podium gestoten en het kind neemt zijn plaats in. Niet dat mama plotseling niet meer van papa houdt, maar de liefde voor en toewijding aan haar kinderen is altijd net iets groter dan die voor papa en dat heeft-ie maar te accepteren. Logisch is, vindt iedereen, want de band tussen moeder en kind is het allerhoogste goed.
LEES OOK: Man, laat de boel eens doorknippen! Je vrouw heeft al genoeg gedaan.
Onvoorwaardelijk
In eerste instantie ben ik geneigd te zeggen: inderdaad. Van je kinderen houd je onvoorwaardelijk, altijd. En dat geldt niet per definitie voor je partner. Stel dat je er bijvoorbeeld achter komt dat je man al jaren een affaire heeft met zijn secretaresse, of stiekem een bijlmoordenaar blijkt te zijn, dan zal de liefde doorgaans enigszins bekoelen. Terwijl je kind de grootst mogelijke wandaden kan begaan en je dat weliswaar verschrikkelijk zult vinden, maar toch van hem zult blijven houden. Simpelweg omdat het je kind is. Dat is logisch, maar de vraag is wel: zou dat niet ook moeten gelden voor degene met wie je dat kind gemaakt hebt? Oke, in het bijlmoordenaarsgeval misschien niet, maar is het eigenlijk niet sneu dat papa vrijwel altijd onderaan de foodchain komt te bungelen als hij een vrouw eenmaal kinderen heeft gegeven? En misschien ook wel onterecht?
Goed voorbeeld
Een tijdje geleden las ik een artikel van een moeder die schreef meer van haar man dan van haar kinderen te houden. Iedereen viel keihard over haar heen. Een moeder zou te allen tijde haar kinderen op één moeten zetten. De moeder die dat niet doet, zou geen moeder moeten zijn. Maar ik vond de verklaring die de schrijfster gaf wel hout snijden. Want, zei ze, prioriteit geven aan de behoeften van je man, prioriteit geven aan je relatie, zorgt ervoor dat je een gelukkig, stabiel gezin kunt vormen. Dat je niet gaat scheiden. Daarnaast laat je je kinderen daarmee zien hoe een goede, liefdevolle relatie eruit ziet, wat ze een partner moeten geven en wat ze mogen verwachten van die partner terug te krijgen, waardoor ze later met minder geen genoegen nemen. Goed voorbeeld doet tenslotte goed volgen en we willen onze kinderen toch allemaal gelukkig zien?
Uit elkaar gedreven
Hoe vaak gebeurt het niet dat stellen door de komst van kinderen uit elkaar gedreven worden? Omdat mama opgeslokt wordt door het kroost en papa een beetje sneu achterblijft. Ik heb menig moeder horen zeggen dat er weinig quality time meer was met haar partner, dat ze hem vooral maar lastig vond, dat de seks op een laag pitje stond. Kortom: dat-ie gewoon het nakijken had. Want de kinderen gaan nou eenmaal voor. Maar als de kinderen aan het eind van de dag in bed liggen is mama moe en heeft ze geen zin meer in een vent die ook nog van alles wil. En die vent is toch volwassen, dus die moet niet zeiken. Zijn tijd komt wel weer. Ooit. Tot je op een ochtend wakker wordt en je ineens afvraagt wat je eigenlijk nog met elkaar hebt. Hoe het kan dat je elkaar totaal bent kwijtgeraakt. Alle stellen zeggen dat dat hen niet zal overkomen. Maar er gaan niet voor niets zoveel ouders uit elkaar.
Papa was er eerst
Zelf ben ik ook in die valkuil ben getrapt. Toen ik moeder werd, heb ik me volledig gefocused op de kinderen. Hun behoeften kwamen altijd boven die van hun vader en ik denk dat ik regelmatig te weinig rekening heb gehouden met wat híj wilde en wat híj nodig had. Is dat de reden geweest van onze scheiding? Dat zou te kort door de bocht zijn. Maar het is wel degelijk zo dat onze relatie behoorlijk in de ijskast terecht kwam toen we ouders werden. Deels is dat logisch, want kinderen zijn nou eenmaal hulpeloze wezentjes, die totaal afhankelijk zijn van hun ouders om te krijgen wat ze nodig hebben. Die er bovendien niet zelf voor gekozen hebben om op deze wereld gezet te worden en dus het nodige mogen verwachten van degenen die dat wel hebben gedaan. Maar, hoe je het ook wendt of keert: papa was er eerst. En je kunt je afvragen of het eerlijk is dat-ie na het doorknippen van de navelstreng opeens de laatste plaats inneemt.
Moet je dus meer van je man houden dan van je kinderen? Mijn impuls blijft om mijn kinderen voor alles te laten gaan. Ja, ik houd heel erg veel van Mario, maar toch voelt die liefde ergens minder verweven met mijn hart en ziel dan die voor mijn kinderen. Wel heb ik van mijn vorige gefaalde huwelijk geleerd, dat mijn kinderen weliswaar belangrijk zijn, maar dat er buiten hen nog meer is. Dat ik dat vooral niet moet vergeten. Dat mijn kinderen wel voor heel veel gaan, maar niet perse voor álles. Kinderen vliegen uit en dan blijf je uiteindelijk weer met z’n tweeën over. En op het moment dat het nest dan leeg is, wil ik wel samen met mijn man kunnen proosten op de volbrachte taak van het ouderschap, in plaats van in mijn eentje.
LEES OOK: Alarmsignalen die aangeven dat je toe bent aan een avondje uit met je man.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
