Waarom papa mama niet moet bellen als ze een avondje uit is
We moeten ophouden laatdunkend te doen over de kwaliteiten van de moderne man als vader. Hij kan tenslotte net zo goed vaderen als moeders moederen. Maar waarom veranderen veel vaders dan in hulpeloze zielen als ze alleen zijn met hun kroost?
Ik ben helemaal voor de emancipatie van de man als vader. Voor het onderkennen van zijn kwaliteiten op dit gebied en het omarmen van het verschil in aanpak tussen vaders en moeders. Want: anders is niet slechter. Dat papa het niet doet zoals mama, er misschien minder bovenop zit, een minder strak regime draait, wat maakt het uit? Daar gaat een kind niet dood van. Sterker nog, het is waarschijnlijk zelfs goed voor ‘m. Hoera voor de vaders en hun manier van vaderen. Ik ben ervoor. Als iedereen nog leeft aan het eind van de dag, zeg ik: top. Niks meer aan doen. Gelukkig zijn er steeds meer vaders die hun varkentje(s) heel goed zelf kunnen wassen. Maar de eerlijkheid (en de plaatsvervangende schaamte vooral) gebiedt te zeggen dat er ook nog steeds een heleboel zijn die van toeten noch blazen weten. En dan vraag ik me af: hoe is dat in godsnaam mogelijk?
LEES OOK: Grr…als je man zegt dat HIJ moe is
Het klamme zweet brak papa uit
Zo vertelde iemand mij laatst over een collega, die een avondje uit was met haar vriendinnen. Haar twee kinderen had ze bij haar man, hun vader dus, gelaten. Die waren dientengevolge helemaal onder de pannen zou je zeggen, want onder de veilige hoede van papa. Papa, een man van ruim in de dertig, hoogopgeleid, intelligent en bekend staand om zijn hands-on mentaliteit. Dat bleek echter een misvatting. Eén van de kinderen kreeg precies op die bewuste avond namelijk last van een doorkomende tand en zette het op een erbarmelijk huilen. Toen het kind daarmee na tien minuten nog niet gestopt was, brak het klamme zweet papa uit. Dus deed hij wat zoveel mannen nog steeds doen: i.p.v. van een staaltje zelfoplossend vermogen ten toon te te spreiden, schakelde hij de hulplijn in. Hij belde mama. Mama, die op dat moment voor het eerst sinds tijden weer eens een paar uur voor zichzelf had. Zich voor de verandering eens had opgedoft en genoot van een avond niet in Jip en Janneke-taal hoeven praten, onder het genot van goed gezelschap en een glas wijn. In de wetenschap en het volste vertrouwen dat haar kroost zich veilig en geborgen waande bij hun vader en de reden dat ze haar telefoon in haar handtas had laten zitten en dus níét naast zich op tafel had gelegd, waardoor ze het onophoudelijke rinkelen niet hoorde. Wat haar echtgenoot ertoe deed bewegen de kinderen in de auto te laden en NAAR DE KROEG TE RIJDEN. Papa kon het niet meer aan. Het kind kreeg tandjes. Dus mama, at dat glas Merlot, en mee naar huis.
Leipe Loetjes
Ik wist na deze anekdote niet of ik keihard moest gaan lachen, of heel hard moest gaan huilen. Het kan toch niet zo zijn dat de mannen van tegenwoordig nog dergelijke hulpeloosheid ten toon spreiden als het gaat om de verzorging van hun kinderen? Nou is dit natuurlijk een absurd verhaal, een exces en zullen er maar weinig vaders zijn die hun vrouw uit de kroeg komen sleuren omdat de baby huilt, maar toch. Toch is dit wel degelijk een illustratie van hoe weinig capabel veel mannen nog steeds zijn op het gebied van ouderschap. Deze man is echt niet de enige die zijn vrouw voor ieder wissewasje stoort als-ie een keer alleen is met de kinderen. Niet de enige man die opeens als een soort incompetente kleuter zijn handen in de lucht gooit als-ie een keer kapitein moet zijn op het schip dat gezin heet. Niet de enige man voor wie z’n vrouw een heel dagschema met voeder,- en slaaptijden op de koelkast moet hangen als zij een keer een dagje weg is. Ik ken er velen. En dat is eigenlijk ontoelaatbaar en vooral ook tragisch. Zolang die mannen niet een beetje ballen kweken en zich blijven gedragen als een stelletje Leipe Loetjes, komen we helemaal nergens met die emancipatie.
Geen rocket science
Overigens geloof ik er helemaal niks van dat die kerels het allemaal niet kunnen. Dat het moeilijker voor ze is dan voor vrouwen. Dat ze er ‘gewoon minder gevoel voor hebben’. Wat een gelul. Ja, een huilende, tanden krijgende baby is vervelend, frustrerend en vermoeiend als je er urenlang wiegend en zingend mee rond moet lopen. Maar het is niet het raadsel van de Sphynx dat je niet kunt oplossen. En als je van je vrouw geen voedingsschema hebt gekregen, dan gebruik je toch gewoon je gezond verstand? Dus wat is het dan met die mannen? Willen ze het eigenlijk stiekem gewoon niet, dat zorgen? Vinden ze het maar lastig en vervelend? Het zal wel man-onvriendelijk zijn om te zeggen, maar ik denk dat dat het grootste euvel is. Allemaal leuk en aardig, die kinderen, en ze willen best ook wel wat doen, maar het moet niet al teveel gedoe worden. Een andere reden kan ik niet bedenken. Soms is het ouderschap inderdaad niet leuk en heb je eigenlijk wel wat beters te doen, maar het is geen rocket science, hoor. Beste kerels, je hebt dat kind zelf in elkaar geknutseld, dus dan moet je daarna ook zelf de rotzooi opruimen, als een grote jongen.
Gelukkig heb ik geen man die me gaat bellen voor een pijnlijk mondje, dus ik neem mijn telefoon niet eens mee naar de kroeg. Maar voor de mannen die hun vrouwen wel gaan appen en bellen voor iedere vastzittende boer en spuitluier: hou ermee op. Wees een vent en own die shit. Wees, kortom, gewoon een vader.
LEES OOK: Man, laat de boel eens doorknippen! Je vrouw heeft al genoeg gedaan.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
