Waarom ouders wat meer respect moeten hebben voor leerkrachten
Als ouder heb je het beste met je kind voor en kom je altijd voor je kind op. Maar de laatste tijd gaan we daarin wel wat ver. Op school bijvoorbeeld. En de leerkrachten worden gek van ons. Terecht, vindt Vala. Want ouders van tegenwoordig hebben nogal weinig respect voor de juf.
Niets meer missen?
Meld je aan voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
Laatst vertelde een leerkracht die ik ken dat ze het aan de stok had gehad met de ouders van één haar van haar leerlingen. Het meisje in kwestie had zich tijdens de les bijzonder slecht gedragen en dus had mijn kennis haar daarvoor gestraft. Logisch, leek me. Want wie zich brandt, moet op de blaren zitten. En mijn kennis is een goede juf, zo eentje met oog en aandacht voor de kinderen en die wel wat obstinaat gedrag kan hebben. Zo eentje die streng maar altijd rechtvaardig is en heus niet om het minste of geringste straft. En, nou ja, kinderen zijn nou eenmaal hinderen. Dus af en toe straf, dat hoort erbij. Maar daar waren de ouders van het meisje het niet mee eens. Woedend eisten ze een gesprek met de directeur en dreigden mijn kennis te laten ontslaan. Want dat hun hartelapje zich misdragen had, dat ging er bij papa en mama echt niet in. Een extreem geval van ouderlijke oogkleppen, zou je denken, maar dit soort taferelen zijn de laatste tijd steeds vaker regel dan uitzondering. Want het kind is koning en iedereen moet daarvoor buigen. Ook de juf.
LEES OOK: Renée moest op het matje komen bij de schooldirecteur.
Leerkrachten krijgen steeds vaker te maken met veeleisende ouders die niks meer van hen aannemen. Ik ken meerdere leerkrachten en allemaal hebben ze dezelfde soort verhalen. Van ouders die het niet accepteren als hun kind een slechte CITO maakt. Ouders die verhaal komen halen als Teuntje een keer op de gang moest. Ouders die vinden dat Fleurtje niet op maat genoeg behandeld wordt. Het kost zo ongeveer meer tijd om de ouders te managen dan die klas met 30 kinderen en dan vinden we het gek dat de juffen en de meesters collectief burn-out raken? Ik niet, hoor. En ja, ik weet dat ik al een paar keer heb geroepen dat ik tegen al die stakingen ben en daar blijf ik bij. Omdat ik het niet de goede manier vindt van het aankaarten van een probleem. Maar ik heb nooit gezegd dat ik niet snap waarom de leerkrachten er genoeg van hebben. Dat ik hun punt niet valide vindt. Dat die werkdruk te hoog is, dat vind ik namelijk helemaal niet zo vreemd. Want ja, die lage lonen zijn vervelend. Maar al die zure, zeikende ouders aan je lessenaar iedere dag, daar zou ik misschien nog wel veel meer gestresst van raken.
Mijn zoon misdroeg zich laatst op school en toen zijn juf mij dat vertelde vroeg ik aan haar wat zij toen gedaan had. “Nou…niks” zei ze, “Hij wilde niet luisteren.” Op mijn vraag waarom ze hem dan niet gestraft had, was haar antwoord dat ze dacht dat dat van mij niet mocht. Omdat ‘ouders dat meestal niet goed vinden’. En echt, toen brak mijn spreekwoordelijke klomp. Want kom op jongens, wat is dit voor idiotie? Het kan toch niet zo zijn dat de leerkrachten hun werk niet meer kunnen doen omdat wij als ouders denken dat we het beter weten dan zij? Ik ga er volledig van uit dat als de leerkrachten van mijn kinderen het nodig achten mijn kroost terecht te wijzen, of te straffen dat dat dan geoorloofd is. Dat ze daar een gegronde reden voor hebben en dat mijn kinderen het er dus wel naar gemaakt zullen hebben. Echt hoor juf, ga vooral je gang. Ik vertrouw op jou en jouw expertise. Jij hebt er tenslotte voor geleerd. En het is jouw klas, dus het zijn jouw regels. Zet ze op de gang, laat ze strafregels schrijven of het schoolplein vegen, je hebt carte blanche wat mij betreft. Zolang mijn kind niet thuiskomt met de striemen van het Spaanse rietje op zijn knokkels vind ik het goed.
Natuurlijk mag je als ouder opkomen voor je kind en als je het idee hebt dat er echt dingen verkeerd gaan, dan moet je dat ook zeker aankaarten. Maar laten we even wel wezen, de meeste leerkrachten weten prima wat ze doen. En kinderen zijn niet van suiker (nee, moderne ouders, echt niet). Kinderen zijn etterbakken die heel vaak uitproberen hoe ver ze kunnen gaan. Die zich soms misdragen. Die regels en discipline nodig hebben en die niet met fluwelen handschoentjes hoeven worden aangepakt omdat ze zo ‘speciaal’ zijn. Er zit een meisje in mijn dochters klas die tegen iedereen loopt te verkondigen dat ze zo ‘gevoelig’ is. En dat we daar allemaal rekening mee moeten houden. Drie keer raden van wie ze dat heeft. Je gaat mij namelijk niet vertellen dat een 5-jarige zelf tot dergelijk voortschrijdend inzicht komt. Maar vervolgens zit de juf ermee. Want die moet alles maar pikken van dit grietje. Omdat mama anders verhaal komt halen. En zo wordt menig leerkracht door de helikopterouders van tegenwoordig in de (poppen)hoek gedrukt.
Misschien hanteert een leerkracht een aanpak die de jouwe niet per se zou zijn. Dat kan. Maar weet je, als je wilt dat je kind precies zo wordt behandeld als jij wilt, dan moet je zelf maar les gaan geven. Een leerkracht heeft namelijk nog meer te doen. Nog meer kinderen die kabouters moeten vouwen en moeten leren lezen en leren rekenen. En Teuntje en Fleurtje hebben zich dus gewoon maar aan te passen. Teuntje en Fleurtje moeten luisteren naar de juf. Doen ze dat niet, dan moeten ze dus misschien maar even in de hoek gaan staan. Of binnen blijven terwijl de rest van de klas naar buiten gaat. Want regels en zijn regels en wie zich daar niet aan houdt, die ondervindt daarvan dus de consequentie. Zo werkt dat in het leven. Een slechte score op een toets is geen teken van slecht onderwijs, het betekent gewoon dat jouw kind iets (nog) niet zo goed kan. Jammer, maar helaas. Maar niet iedereen hoeft naar het gymnasium. En als jouw kind iedere dag de stoeltjes door de klas smijt en z’n klasgenootjes met een schaar te lijf gaat betekent dat niet hij hoogsensitief is, maar waarschijnlijk gewoon dat jouw kind een beetje gek is. En dat is weliswaar heel vervelend, maar niet de schuld van de juf. Dus doe haar dan een lol en ga praten met een psychiater, ipv haar 10-minutengesprek te laten uitlopen.
Zolang je kind leert wat-ie moet leren, niet gepest wordt, of ‘s nachts gillend wakker wordt van nachtmerries waarin de juf hem in de bezemkast onder de trap opsluit, bemoei je er dan gewoon niet mee. Heb vertrouwen in de kennis en de ervaring van de leerkracht en neem voor waar aan wat-ie zegt. En vraag ook eens aan je kind wat zijn aandeel is geweest als-ie thuiskomt met een verhaal waarin de juf hem onrechtvaardig heeft behandeld. De kans is namelijk groot dat je kind zich heel wat minder engelachtig gedragen heeft dan-ie het doet voorkomen. Ga er tenslotte maar aanstaan als je dertig duiveltjes in het gareel moet zien te houden. Ik kan in ieder geval alleen maar zeggen: respect juf en mijn zegen heb je. Dus kom op ouders, zet die roze bril eens af en bekijk je kind eens met een heldere blik. Misschien dat je dan, net als de juf, onder dat aureooltje toch opeens ook die twee kleine horentjes ziet.
LEES OOK: ‘Vala heeft de groep verlaten’ (hou toch op met al die klassen-apps!).
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
