Waarom mijn hond eigenlijk een betere moeder is dan ik
Annemieke doet haar best hoor, maar als ze heel eerlijk is, wordt ze soms compleet gestoord van haar baby. Hond Dribbel daarentegen is veranderd in een oermama.
LEES OOK: Ja, Annemieke krijgt een kind. Maar de hond gaat NIET naar het asiel.
Hij is altijd blij haar te zien
AL-TIJD. Ook als het midden in de nacht is. Ook als ze die net nieuwe luier ondergepoept heeft. Ook als ze al anderhalf uur aan één stuk door jankt. Ik ben meestal wel blij om mijn dochter te zien hoor. Maar niet in bovenstaande gevallen.
Hij vindt poep en kots niet goor
Ik kan wel janken wanneer ze me volspuugt als ik net gedoucht heb en sta soms walgend die luier te verschonen. Dribbel niet, die vindt poepluiers superinteressant en zou het liefste eigenhandig de kots van Zoë’s gezicht likken. Wat nog veel goorder is.
Hij kan tegen gebroken nachten
Slapen van 22.00u tot 22.45u, van 1.05u tot 2.13u en van 3.58u tot 6.17u. Vindt Dribbel helemaal niet erg. Eventueel slaapgebrek haalt ‘ie de volgende dag op de bank in. In etappes van zes minuten per keer, totdat iemand de koelkastdeur open doet. Ook leuk! Gelijk wakker! En drie, twee, een: slaap. Ik probeer na de veertigste gebroken nacht een bak yoghurt te eten en kom er pas na drie keer knoeien achter dat ik een mes in mijn hand heb in plaats van een lepel.
Hij vindt alles wat ze doet WAANZINNIG INTERESSANT!!
Ze ademt: WOW. Ze tilt haar linkerhand op: DUBBELWOW. OMG, ze doet haar mond open: MEGAWOW. Het maakt geen bal uit wat ze doet, Dribbel staat ernaast en glundert alsof Zoë net de Nobelprijs voor Wereldvrede heeft gewonnen. Zoals ik de eerste paar weken deed. Nu heb ik zoiets van ‘ga je nog een keer kruipen of hoe zit dat?’. Ik weet het, ik klink als een ongeïnteresseerde kutmoeder die later bij een 9.5 op het rapport vraagt waarom ze geen 10 heeft. Gelukkig heeft ze de hond, die dadelijk alleen het feit dat ze een rapport heeft al SUPERWOW zal vinden.
Hij is happy met haar slaap, kak, eet, slaap-ritme
Dribbel verveelt zich niet. Hij voelt zich niet opgesloten in huis. Hij snakt niet naar conversatie over normale dingen, zoals het klimaatprobleem, hoe je het beste een granaatappel pelt en of Jason Momoa aantrekkelijker is in Aquaman of in Game of Thrones. Zolang ‘ie iedere dag z’n rondje mag wandelen (ook haar favoriet) is ‘ie happy.
Hij troost haar gelijk als ze huilt
Toegegeven, dat probeer ik ook, maar na de 2455ste keer denk ik ‘nu even niet’. Je wilt toch niet gewiegd worden, de borst of een andere vorm van troost want je krijst gewoon door, wat ik ook doe. Dus blijf dan maar lekker even twee minuten janken. Gelukkig is daar Dribbel, die bij de eerste kik van ontevredenheid hijgend zijn snufferd in haar gezicht duwt in de hoop kleine Zoë weer gelukkig te maken. (Of in de hoop dat dat gekrijs eindelijk stopt).
Hij bewaakt haar overal
Zodra iemand anders dan K. of ik Zoë ook maar aanraakt, gaat de hond in bodyguard-modus. Dribbel laat de kleine geen moment alleen in vreemde handen, zelfs niet als dat mijn eigen ouders zijn. Moi? Zodra ik baby bij haar oma gedumpt heb, nok ik ‘m. Gauw, genieten van een ongestoorde douche. Met een beetje geluk kan ik zelfs mijn haren wassen voordat m’n moeder genoeg heeft van haar jankende kleinkind.
Hij gunt haar alles
Maar dan ook echt alles. Een mooie stok, gevonden tijdens het wandelen? Direct in de kinderwagen ermee. Zijn balletje? Voor de baby. Het half-afgekloven bot dat ‘ie net opgegraven heeft? Als ik niet heel snel ingegrepen had, had de kleine het in haar mond gehad. Zelfs zijn allerliefste lievelingsknuffel wil Dribbel met Zoë delen – iedere ochtend weer probeert ‘ie het ondergekwijlde mormel in haar bed te dumpen. Ik ben ook niet egoïstisch, maar toen mijn dochter mijn mooie kasjmieren poncho in haar handen had, wist ik niet hoe gauw ik het uit die grijpgrage vingertjes moest trekken.
Hij kan 9573 keer hetzelfde spelletje spelen
Kiekeboe is leuk hoor, daar niet van. Maar na een keer of 28 (OK, als ik eerlijk ben al na een keer of acht) verveel ik me te pletter en hoeft het van mij niet meer. Zoë daarentegen gaat er nog net zo enthousiast van lachen als bij de eerste keer. Gelukkig is Dribbel daar. Hoewel hij Kiekeboe nog niet helemaal snapt, heeft hij dezelfde neurotische drang om honderden keren achter elkaar precies het fucking zelfde te doen en daar heel veel lol om te hebben. Het wachten is totdat ze een bal kan gooien, dan entertainen die beiden elkaar; kan ik lekker gin-tonics drinken.
Annemieke kreeg de schrik van haar leven toen er zomaar twee streepjes op die test stonden. Met haar vriend K., baby Zoë en hond Dribbel (die naar alle kinderen onder de 10 gromt) woont ze in Spanje.
Lees ook: ‘Ik moest kiezen tussen mijn kind en mijn hond’.
