Waarom ik het liefst kinderfeestjes ontloop
Franke houdt best wel van een feestje op zijn tijd. In de lampen hangen, op de bar dansen, en met een been uit bed tegen de misselijkheid na afloop, dat werk. Maar die kinderfeestjes, daarmee weet ze het zo net nog niet. Waar is de fun gebleven? Waar???
Lees ook: Hoe overleef ik de dag van morgen?!? (Barbara geeft een feestje voor 21 kinderen!)
Oké, oké, ik kom hier even uit de kast. Zo. Nou ja, bijna. Het hoge woord komt eruit. Is-ie dan: ik ga met lood in mijn schoenen naar kinderfeestjes. Ook naar de feestjes die ik zelf organiseer. Juist die ik zelf organiseer, wil ik bijna zeggen. There, I’ve said it. Mensen aanwezig die dat gevoel herkennen? En zin om met mij feestjes vakkundig te negeren? Want moet maar eens afgelopen zijn met dat saaie gedoe.
Kennen jullie die aflevering nog van Sex and the City nog, waarbij de vier heldinnen op bezoek moeten bij een babyshower van een oude vriendin in Brooklyn? En Samantha begint te schelden omdat ze A. Geen zin heeft in baby’s en B. daar ook nog eens Manhattan voor moet verlaten? Wat ze nog nooit gedaan heeft? Ik heb ‘m geprobeerd op te snorren voor je, maar ik kon alleen een Chinese versie vinden waar we met zijn allen niks aan hebben, dus ik hoop dat je je deze aflevering nog kunt herinneren. Anyways. Die dames zaten daar in hun prachtige cocktailjurkjes tussen het gillend grut, in een burgerlijke buitenwijk waar je pre kinderen nooit een voet in zou zetten. Nou, ik kan je vertellen, ik voel me soms net als die aflevering: ik heb er gewoon niet altijd zin in.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen. Zoals laatst, op het feestje van J&J, toen E twee werd. Dat was nou echt dat je zegt; een lekker feestje. Niet te druk, leuke mensen, een heleboel speelgoed waar de kinderen een pestbende van maakten, heel, maar dan ook heel veel heliumballonnen en flés-sen bubbels. kijk, dan heb je geen kind aan me. Zet me neer in de keuken, op de gang, op de wc of een andere willekeurige plek, met zo’n fles en een halve zak Croky, en ik vermaak me kostelijk. Als er dan ook nog leuke mensen zijn, zoals R en D, nou, dan scoor je dus al een dikke 8. En R en D zijn hartstikke leuk. Dat komt voornamelijk omdat ze vroeger net zo’n feestroutine hadden als ik. En we daar eindeloos goede herinneringen over naar boven haalden, over dat festival, en weet je nog zus en zo en toen, en voor ik het weet was ik aangeschoten, vonden mijn kinderen mij hilarisch en hadden we met zijn allen de dikste pret. Maar het kán ook anders.
Dan ziet het er ongeveer zo uit; een paar uitgebluste moekes aan het kookeiland, waar geheel kindvriendelijk drie kleuren paprika worden geserveerd met een sausje van knoflookboterkruiden, maar dat wel aangemaakt met magere mayonaise. Mannen op een totaal andere plek, namelijk half in de garage, half in de tuin (daar waar alle pret begint: dicht bij de biertjes en de asbak). En waar de kinderen ook maar snel het feestje verlaten, om er niet te hoeven zijn. Totaalrupturen, kinderen die niet meekomen op school, slaapgebrek, stomme leraren: ik heb er gewoon niet zo’n zin in, op mijn vrije zaterdag. Ik vind de mamasores van mijn vriendinnen en mezelf al meer dan genoeg, dan hoef ik ze ook niet nog van wat onbekender dames te horen. Dus wat ik dan doe: ook mijn hielen lichten. Erg hè? Het lukt me dan gewoon niet broodnuchter in die keuken te blijven zitten.
Soms vraag me dan ook af: voor wie doen we dit? Voor de kinderen? Onszelf? Nou ja, ik heb het in ieder geval afgeschaft. Dan hoef ik anderen die dit ook zo voelen dat geweld niet meer aan te doen. Want ik zit hier wel commentaar te geven, maar zoals ik al zei bracht ik het er zelf niet beter vanaf. Hoe zou dat nou toch komen? Omdat die kinderverjaardagen toch opeens om de hoek komen zeilen? Omdat je probeert groepen mensen te verenigen die niet per se een dikke klik met elkaar hebben, zoals buren meets dronken oom meets vriendin van honderd jaar geleden meets ouders van kinderen die je zelf eigenlijk ook niet echt kent? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat mijn eigen feestjes geen haar beter waren. Dat ik er zelf het liefst starnakel lam van was geworden, had de mogelijkheid zich aangediend. Maar ja, dronken worden op het feestje van je kind, ik weet niet of dat nou zo sociaal geaccepteerd is….
Maar goed. Dit is allemaal verleden tijd, want ik heb iets nieuws bedacht: ik wil elk jaar op een prachtig moment in de zomer een dik vet feest geven. Gewoon, zomaar, zonder aanleiding, alleen omdat het lekker weer is. Voor familie, vrienden, kinderen, buren, moeders van de balletclub, kortom; de hele bende. Luchtkasteel op straat, bar in de tuin met een tap, chocoladefontein, wat spacecake voor de papa’s en mama’s en een waarzegger of vuurspuwer als vermaak. Dan mag iedereen helemaal los, op vette muziek, en ik die als een boho chic hippie tussen de blije mensen door danst. Want we zijn dan wel moeders, maar dat betekent toch niet dat we niet af en toe even lekker mogen feesten, toch?
Mij lijkt me enig.
Kom je ook?
