“Waarom kan ik G*@$#MME nooit eens even….” Een moeder lucht haar hart

Barbara heeft een paar wensen. Ze zijn heel eenvoudig. En nu vraagt ze haar jongens of die mee willen werken. Ze lijken heel haalbaar, maar zijn voor de komende twee jaar totaal kansloos… 

Oké jongens. Jullie weten dat ik veel van jullie houd. En ik weet dat jullie kinderen zijn en dat jullie  moeten stoeien, spelen en grenzen moeten verkennen.
Maar ik heb ook behoeftes.
Zouden jullie even rekening willen houden met het volgende, want ik kan soms verdomme niet eens…

… naar boven om me aan te kleden.
Zodra ik in de slaapkamer sta en mijn kastdeur open, verandert jullie gestoei in grote ruzie. En als ik dan naar beneden schreeuw: “A jongens, kunnen jullie heel even lief spelen?” Dan zeggen jullie terug: “Ja maar, hij begon me te slaan/trappen/van de trampoline te gooien”

… eten koken
Ik kom thuis met jullie, zet de boodschappen op het aanrecht, ga de vaatwasmachine uitruimen – en dan begint het al. “Mama, zullen we een potje Stratego spelen?” Nee, ik ben even aan het koken. “Mam, zullen we de moestuintjes verpotten?” NEE, Ik ben even aan het koken. “Mam! Wil je batterijen in mijn raceauto doen?” NEE IK BEN EVEN AAN HET KOKEN!!!!

… even een mailtje beantwoorden
Ik weet het, dat is werk en dat hoort niet thuis, maar soms moet het even. Alleen: zodra ik mijn computer openklap, op een perfect gekozen moment, als jullie lekker zitten te spelen, dan hebben jullie haarfijn door dat mijn concentratie zich heeft verlegd. Dat is dus het moment dat jullie opeens voor mijn neus staan. Mijn adrenalinelevels zijn inmiddels tot grote hoogte gestegen. Dit mailtje MOET even de deur uit. En dan eerst komt die kleine van 3: “Mamma doe maar kappoeter uit.” En dan die slimme van 8: “Mama, mogen we een snoepje?” Jullie hebben haarfijn door dat het voor mij wel ERG verleidelijk is om op dat moment ja te zeggen.
Wat ik inderdaad doe, want die mail moet de deur uit.

… de was ophangen
Heel schattig Morris, echt, dat je altijd wilt helpen, maar het gaat echt sneller als jij even leuk iets voor jezelf gaat doen dan gaan we zo weer spelen. En o ja, de was die droog is, is dus vies, dus die hoeft niet aan de waslijn. En de was die nog aan de lijn hangt is schoon, dus die hoeft weer niet in de wastrommel. Als je dat kan onthouden, mag je weer meedoen! (Maar dan wil je niet meer… dat is de tragiek van de moeder.)

… poepen
Ik probeer het goed te timen, net zoals alle andere behoeftes die geen duidelijke deadline hebben. Ik ben zelfs al zo afgericht dat ik nooit hoef te poepen als papa niet thuis is. Dus als ik ga, is papa er gewoon en dan nog, DAN NOG vinden jullie het nodig dat uit-ge-re-kend mama komt. Willen jullie me dat ene minuutje, eerlijk waar, langer duurt het tegenwoordig niet meer, alsjeblieft even laten?

… muziek draaien
Zodra ik even denk: en nu heb ik zin om even lekker met een muziekje te koken/jullie zooi op te ruimen/jullie was op te hangen, begint er iemand te gillen: “Mama. MAMMAAAAAA! LUCKY LIEDJE!!” Nou houd ik ook van Pharell Williams hoor, maar dat ene nummer kan ik werkelijk niet meer horen. En wat is er mis met Coldplay?!?!?!

… een filmpje van jullie maken
Want zodra jullie iets schattigs doen, wat gelukkig heel vaak voorkomt, en ik het probeer te filmen, dan stoppen jullie met dat ene schattige te doen en rennen jullie naar me toe om het resultaat te zien. Wat er dus niet is. Want jullie stopten dus met dat ene schattige te doen… Waardoor al mijn filmpjes nu bestaan uit twee kinderen die 1 seconde iets schattigs doen en dan roepen: “Mag ik kijken?!?”
Het is onbruikbaar materiaal, mannen.

 … een zin afmaken
Tijdens het eten probeer ik er weleens achter te komen wat papa die dag allemaal heeft meegemaakt. Het lijkt me leuk om daar eens een kort gesprek aan te wijden. Dat ik aan papa vraag: Hoe was je dag? En dat papa dan zegt: o, leuk, ik had een afspraak met Wim. Dat noemen wij tegenwoordig al ‘bijgepraat zijn’, maar zelfs dat lukt dus niet.

… boodschappen doen
Hoezo is dat opeens onmogelijk geworden? Nog geen twee weken geleden ging het nog. Dan liepen we de deur uit, Morris in het wagentje, Felix ernaast. We gingen een supermarkt in, en kwamen er weer uit met een volle tas.
Maar sinds een week wil jij, kleine Morris, niet meer in het wagentje, maar met de loopfiets. En dan kom ik bij de supermarkt, en er weer uit met een volle tas – en altijd dan wil je niet meer met de loopfiets. Ik moet jou tillen (“TILLUUUUHHHH!!!”), samen met de loopfiets en de boodschappen. En. Dat. Gaat. Dus. Niet.

Zucht.

O ja, en peuters zijn het ergst! Vooral ’s morgens.

Foto: Thinkstock