Waarom je nooit hoogzwanger moet solliciteren naar een droombaan

Barbara solliciteerde naar haar droombaan terwijl ze hoogzwanger was. Dat was geen goede timing.

Ik ben ontslagen vlak voor mijn zwangerschapsverlof. Of nou ja, dat heet anders: mijn jaarcontract werd niet verlengd. Het was helemaal prima, ik had een veel te drukke baan die wel op zijn eind liep, en ik had veel zin om weer een tijdje te freelancen. Lekker met een baby’tje thuis, niet meer ver weg met de trein maar gewoon een tijdje thuiswerken.
Tegen mijn werkgever had ik gezegd: ik vind het goed dat jullie me laten gaan, maar laat me dan ook alsjeblieft meteen gaan. De volgende dag heb ik mijn bureau leeggemaakt en ben naar huis gegaan.

[wysija_form id=”6″]

Droombaan
Het was zes weken voor mijn uitgerekende datum. Ik zou eindelijk gaan genieten, een beetje dromerig door de HEMA gaan zwerven met een hand op mijn buik. Tot er opeens een baan voorbijkwam waar ik nog harder moest gaan werken, maar wat mijn droombaan was. Het was een snelle maar intense sollicitatieprocedure: ik kreeg talloze gesprekken en opdrachten en opeens was daar het verlossende nieuws: je behoort tot de laatste drie.

Hooggehakt & hoogzwanger
Op een dinsdag liep ik dus hooggehakt en hoogzwanger een hotel binnen voor het laatste gesprek. Die middag zouden ze beslissen. Het gesprek ging geweldig, ik zag de mannen opklaren bij elk antwoord dat ik gaf. Toen ik de deur uitliep voelde ik me trots.
Maar ik was ook bang.
Bang dat ik die baan zou krijgen. Het was echt niet zomaar een baan, elke week een magazine maken en heel veel kantoorgedoe erbij.

Nanny’s
Ik had natuurlijk ook in mijn enthousiasme tijdens het gesprek aangeboden om mijn zwangerschapsverlof te verkorten. Om minstens vier en misschien wel vijf dagen te werken. Thuis liep de spanning op. Thomas zou gaan toeren als mijn baan zou beginnen. Er zou nooit meer iemand thuis zijn. Ik keek op sites van nanny’s, maakte in mijn hoofd schema’s van hoe ons leven eruit zou zien.
Ook bij mij steeg de spanning.
Zou ik dat kunnen, een baby hebben die nog niet doorslaapt, een man die nooit thuis is, een opstandige zoon van 6 – en dat combineren met de zwaarste baan die ik me voor kon stellen?

Powerwoman
Ik heb mezelf nooit gezien als een superwoman, hooguit als iemand die hard kan werken. Ik hoef al die boeken van powervrouwen-die-de-baas-zijn-bij-Facebook-en-toch-sporten-en-drie-kinderen-hebben niet te lezen. Ik bewonder die vrouwen zeer, maar zelf wil ik er niet een zijn.
Het lijkt me geen leuk leven, niet voor mij.
Ik wil waardevol werk, er regelmatig voor de kinderen zijn. En af en toe met een vriendin uit eten. Of met mijn man. O ja, en geld verdienen, want we hebben geen pensioen en als het dak gaat lekken hebben we een groot probleem.

Het telefoontje
Die dinsdagavond lag Felix in bad, toen de telefoon ging. De man die mij wel of niet ging aannemen. Ik vond het zo spannend, dat ik over andere dingen begon te praten, om het moment maar uit te stellen.
Ik wist nog steeds niet wat ik moest hopen: een leven als freelancer het komende jaar, of een topbaan en alleen nog maar werken.
Het werd het eerste.
Ik hoorde bij de laatste twee, zei de man vanuit de auto. Ik was vaak favoriet geweest, maar ze hadden tóch gekozen voor die andere.
Ik weet niet goed wat ik op dat moment voelde, maar ik ben heel lang teleurgesteld geweest dat ik die baan niet had.
Het is ook niet makkelijk geweest om na deze tegenslagen in de crisis weer aan iets nieuws te beginnen.

Omdat ik zwanger was?
Nooit zal ik weten of ik de baan (bij twee gelijk geschikte kandidaten) niet kreeg omdat ik zwanger was, maar het was natuurlijk niet handig dat ik pas na vier maanden kon beginnen, terwijl de huidige chef al was opgestapt.
Ook zal ik nu nooit weten of ik het aan had gekund, zo’n topbaan combineren met een baby. Maar dat eerste jaar als freelancer, rustig aan doen met een baby die ’s nachts niet sliep, was een zegen.

Eindelijk weer naar de HEMA
De dag na mijn afwijzing ben ik de stad in gelopen. Het liep tegen Kerst 2012. Ik heb geluncht bij de Bijenkorf met een vriendin. Daar ging mijn telefoon nog: of ik nu voor drie maanden een spoedklus kon doen. “Ik loop hoogzwanger door de Bijenkorf,” zei ik. “Ik ga over een maand bevallen.”
Meteen was het gesprek afgelopen.
Ik kocht een rompertje van Petit Bateau, stak de straat over en voelde aan alle kleertjes in de HEMA aan de overkant.
De volgende dag zou ik eerst naar Ikea gaan en dan inkopen doen voor het kerstdiner. Ik verheugde me op de feestdagen, en de lege weken in januari, in afwachting van de baby.

En toen braken mijn vliezen.