Waarom je niks hebt aan 8 houten xylofoons
Vala is een verantwoorde moeder. Geen plastic speelgoed met toeters en bellen voor haar kinderen. Tijdens haar eerste zwangerschap kocht ze zich gek aan educatief hardhouten speelgoed. Beetje jammer alleen dat dat zes jaar later op zolder staat te verstoffen.
Ik ben een linkse elitaire snob. Daar kan ik niks aan doen, als je geboren bent op de Amsterdamse grachtengordel met twee geitenwollensokken-ouders, zit dat in je genen. Toen ik voor het eerst zwanger raakte, was ik dus ook van plan een enorm links elitair kind te baren. Zo’n kind dat alleen maar overslagtruitjes draagt van driedubbel geweven Peruaans katoen, een schapenvachtje in zijn wiegje heeft liggen voor innerlijke rust en voor zijn eerste fruithapje niks anders accepteert dan Max Havelaar bananen van Marqt. En vooral ook zo’n kind dat alleen maar met educatief verantwoord houten speelgoed speelt. Ja, wij hadden de houten trek-eenden al klaar staan voordat ons eerste kind goed en wel een fatsoenlijk laagje vernix had gekweekt in mijn baarmoeder.
Lees ook: Vijf tips om je kind zonder gemopper zijn zooi op te laten ruimen.
In ons huishouden geen schreeuwerige Fisher Price troep, met licht en geluid, waar je kind spontaan baby-ADHD van ontwikkelt. Dat was voor Tokkie-ouders. Wij zouden ons kind leren écht te spelen, zijn fantasie de vrije loop te laten. Zichzelf optimaal te ontwikkelen. Problematisch was alleen dat onze zoon een Tokkie-baby bleek te zijn. Het was een grote schok en eigenlijk zijn we er nog steeds niet helemaal overheen, maar ons kind (en zijn zusjes later ook) bleek niks te geven om verantwoorde houten Nijntje vormenstoven en rinkelende corduroy rammelballen. We zijn in dat eerste jaar als ouders bijna failliet gegaan in de webshops met hardhouten sambaballen en loopfietsjes van driedubbel gerecycled aluminiumfolie en achteraf hadden we van dat geld een week shoppen op de Champs-Elysées in Parijs kunnen boeken. Want die prachtige roodleren Chloé tas, waar ik al jaren likkebaardend van droom, die was zeker weten niet onderin een mottige speelgoedkist komen te verstoffen.
Inmiddels hebben wij op zolder acht houten xylofoons staan, een klein dozijn houten boerderijdierenpuzzels en, echt waar, een houten trek-eend, een houten trek-hond én een houten trek-slak. Wij hebben namelijk ook alleen maar links-elitaire snobistische vrienden, die dus iedere kinderverjaardag hun portemonnees leegstorten in stylish vormgegeven kinderwinkels in de Pijp en dan met de aankopen heel trots naar onze doorzon-vinexvilla komen rijden, om vervolgens compleet gedist te worden door onze kleine Sjonnie en de twee Anita’s, die veel liever de nieuwste, meest luidruchtige Toet Toet auto van de Intertoys willen hebben, waar wij ze altijd geblinddoekt en bijna met geweld proberen langs te slepen. Inmiddels denk ik dat smaak gewoon een generatie overslaat. Op zich is dat positief, want dat betekent dat ik over een paar jaar de zolder leeg kan ruimen en in ieder geval nog heel verantwoord kan puzzelen met mijn kleinkinderen.
Kinderen zijn ondankbare wezens en inmiddels heb ik geleerd dat wat jij leuk vindt, wat je kroost betreft altijd per definitie stom en eigenlijk gewoon de hel is. En je kunt het ze ook niet opdringen. Dat denk je in het begin nog, dat je die peuter kunt leren dat het leuk is om zo’n topzware blokkenkar van de Wereldwinkel mee te slepen over het hoogpolig handgeweven tapijt van wol van vrije uitloopschapen, ook al krijgt het arme kind dat ding niet eens een centimeter vooruit en is zijn oog-hand coördinatie bij lange na nog niet zover ontwikkeld dat hij meer dan drie blokken op elkaar gestapeld krijgt. Maar nadat die blokken (die overigens ook topzwaar zijn) voor de zoveelste keer door kamer vliegen, geef je het gewoon op en koop je toch maar de Fisher Price Precious Planet Playmat. Waar je kind dan de hele dag hysterisch kraaiend van plezier onder ligt, meppend naar de ronddraaiende, psychedelisch flikkerende paarse plastic aapjes boven zijn hoofd. Terwijl jij zelf aan de keukentafel met een cappuccino van biologisch geteelde koffiebonen teleurgesteld zo’n boerderijdierenpuzzel zit te maken.
Wij kopen dus geen speelgoed meer. Het is gewoon te pijnlijk. Ik heb de puzzels laatst in een dichtgebonden vuilniszak gedaan en helemaal in een hoekje van de zolder gezet, zodat we er niet meer mee geconfronteerd worden. Af en toe begint er ‘s nachts spontaan een Toet Toet auto te zingen. Dat is alsof je ergste nachtmerrie waarheid wordt, maar helaas word je dan niet wakker om erachter te komen dat het maar een droom was en je kind een sonate zit te componeren op één van z’n houten xylofoons. We hebben het geprobeerd, maar het is ons niet gelukt. Onze kinderen zijn Tokkies. 1-0 Voor Fisher Price.
Lees ook: De top 12 van meest irritant speelgoed.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
