Waarom je niet moet proberen in de taal van je kind te praten…

Barbara wilde een leuk gesprekje voeren met haar zoon van 3. Maar Koen pikte het niet dat ze in zijn taal tegen hem sprak.

Een kind doet niet aan sociaal wenselijkheid. Ook niet tijdens een gesprek. Ze hebben het feilloos door als je maar een beetje mee probeert te doen… Een gesprek met mijn zoon kan bijvoorbeeld als volgt verlopen:

Ik: “Hé Koen, wist je nog van die bosmuis van gisteren?”

Waarbij ik met dat ‘wist je nog’ probeer te levellen met het taalgebruik van mijn 2 kinderen. In die taal betekent: ‘he mam, wist je nog …?’ namelijk niet of ik me de betreffende gebeurtenis daadwerkelijk nog kan herinneren – het kan ook iets zijn wat slechts een uur geleden heeft plaatsgevonden.
Het betekent vooral: “Laten we het er nog even over hebben, jij en ik, wij hebben dat samen meegemaakt”.

Dus Koen kwam met een wedervraag:

“Je bedoelt die veldmuis?”

Ik: “Ja”

Koen: “Waarom zeg je dan bosmuis?”

Ik: “Ik vergiste me, maar je hebt gelijk, het was een veldmuis”

Koen: “Ja, dat weet ik nog, waarom vraag je dat?”

Pfffffffff. En daarmee was het gesprek over de muis, welk type het dan ook betrof, afgerond. Ik had de plan volledig misgeslagen. En dan te bedenken dat Koen nu nog net geen 4 is, ik kijk nu al uit naar onze conversaties over een paar jaar…