Waarom je er echt niet veel aan kunt doen hoeveel je aankomt tijdens de zwangerschap
De één komt 30 kilo aan als ze zwanger is, bij de ander zie je na negen maanden nog nauwelijks iets. Is het je eigen schuld als je veel aankomt? Betekent dat altijd dat je niet van de Ben & Jerry’s af kon blijven? Of ligt het genuanceerder?
Ik zat eens met een vriendin koffie te drinken toen er buiten een kogelronde hoogzwangere vrouw voorbij waggelde. Mijn vriendin keek er met opgetrokken wenkbrauwen naar en verkondigde luidkeels dat zij tijdens al haar zwangerschappen zo weinig aangekomen was en dat ze dat helemaal aan zichzelf en haar ijzeren discipline te danken had. Zij had zich niet vergrepen aan het ‘eten voor twee’-principe. Zij had zich toegelegd op het behouden van haar figuur. Weliswaar wist ze nadat ze negen maanden lang quinoa en rauwe boerenkool had lopen knagen wel zo ongeveer hoe de arme kindertjes in Afrika zich moesten voelen, maar ze was er in ieder geval lekker slank bij gebleven. Trots vertelde ze dat zij na twee weken alweer in haar pre-zwangerschapsspijkerbroek paste. Niet zoals die zeekoe daar, want laten we eerlijk zijn, dat was toch zeker gewoon een kwestie van geen ruggengraat?
LEES OOK: Waarom moeilijke zwangerschappen geen aanstellerij zijn
Oversized bowlingbal
Wat mij betreft is dat te kort door de bocht. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik een vriendin die tegelijkertijd met mij zwanger was en net zoals ik altijd slank is geweest. Zij is zo’n type dat alleen maar geitenyoghurt met biologisch geteelde gojibessen eet en ‘s avonds een blaadje sla. Dat bleef ze tijdens haar zwangerschap doen en toch zag ze er na drie maanden uit als een oversized bowlingbal. Tegen de tijd dat ze de negen maanden had volgemaakt viel ze zowat voorover. Diep ongelukkig sleepte ze me iedere zes weken mee naar het winkelcentrum om weer een grotere maat zwangerschapstuniek te kopen, terwijl ik dan bij de Starbucks een large caramel macchiato met extra slagroom ging halen en daar in haar ogen spontaan een kilo van afviel. Haar zoontje was zeker 1.5 pond lichter dan de mijne bij de geboorte. En toch zag ze eruit alsof ze minstens een drieling de wereld in moest helpen, terwijl ik er met 10 dagen overtijd nog steeds bij liep alsof ik maar een halve baby met me mee droeg.
Overgeleverd aan je lijf
Na alledrie mijn zwangerschappen heb ik er niks aan gedaan om weer op gewicht te komen. He-le-maal niks. Hoe lui is dat? Waarschijnlijk staan er nu heel wat vrouwen zich op crosstrainers in het zweet te werken in de strijd tegen de post-zwangerschapskilo’s, die mij graag met pek en veren zouden besmeuren. Omdat zij veel beter op hun eten hebben gelet dan ik tijdens hun zwangerschappen. Maar toch 25 kilo aankwamen en de helft er niet meer af kregen. Ieder vrouwenlijf is anders. Reageert anders als het een baby moet laten groeien. Natuurlijk heb je er heus wel invloed op. Als je vanaf de dag dat je over dat staafje hebt gepiest ineens aan de literbakken slagroomijs gaat is het niet heel gek dat de weegschaal op een gegeven moment in het rood komt te staan. Maar soms vliegen de kilo’s er gewoon aan. Ook als je netjes iedere dag aan de bulgur met gestoomde groenten zit. Balen, maar wat doe je eraan? Dat kind moet nou eenmaal af en je bent overgeleverd aan je lijf. Een dikke pens, blubberbillen en striae, ook al doe je nog zo je best eruit te zien als een soort magical glowing pregnancy unicorn, de zwangerschapsgoden zijn helaas niet alle mama’s goed gezind.
Muffin top en puttenkont
Ik heb niet de illusie dat ik er goed vanaf gekomen ben omdat ik beter mijn best heb gedaan dan andere vrouwen. Ik heb gewoon geluk gehad. Mijn lijf is makkelijk teruggeveerd en naast een beetje uitgelubberde navel hebben mijn kinderen geen grote ravage achtergelaten. Maar het had net zo goed anders kunnen zijn en dan had ik nu ook staan vloeken op die crosstrainer. Dus heb je een muffintop of een puttenkont, ondanks dat je negen maanden lang op rauwkost hebt geleefd, of je na je bevalling drie slagen in de rondte hebt gesport? Jammer dan, het zij zo. Je hebt tenslotte wel een kind gebaard en dat is voor een vrouwenlijf eigenlijk hetzelfde als een oorlog winnen. Daar houd je nou eenmaal littekens aan over.
LEES OOK: De hel die zwangerschapsmisselijkheid heet.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
