Waarom je de bevalling niet samen meemaakt

Martijn (38, dichter, vader van drie dochters) had na de Samen bevallen-cursus toch echt het gevoel dat hij en zijn vrouw de strijd samen door zouden maken. Samen de weeën opvangen, samen puffen, samen persen. Het liep echter TOTAAL anders. 

We deden zo’n cursus ‘Samen bevallen’ in een gymzaal in Utrecht-Noordwest. Daar zaten we, op een kussentje en spraken in een cirkel met andere stellen over onze verwachtingen. Ja, ONZE verwachtingen. Noem me een mietje, maar ik ging er helemaal in mee. En zo hoort het ook.

Lees ook: Eten met een P is altijd goed.

Op het moment dat je vrouw of vriendin zwanger is, voel je je op en top man. Toch daalt op dat moment je testosteron. En dat is maar goed ook, want er worden allerlei ‘onmannelijke’ zaken van je gevraagd, zoals begrip tonen, jezelf wegcijferen en niet meer naar andere vrouwen kijken. Vanaf nu ben je samen. Dus volg je samen een bevallingscursus, je kiest samen het behangetje uit van de nieuwe kinderkamer. Maar nu ik het allemaal drie keer heb meegemaakt, weet ik dat je die bevalling helemaal niet samen doet. Het is ook helemaal niet zo gezellig als op die cursussen. Echt waar, wees gewaarschuwd. Je wilt iemand die je uitlegt waarom je die bierkratten onder het kraambed beter gevuld kunt laten en dat je voor die ene avond (ja, het is meestal ’s avonds of ’s nachts) beter een gloednieuwe consolegame kunt kopen om te spelen. Laat me uitleggen waarom.

Stel je voor dat je daar zit, in het oog van de storm. Dit is waar alles om draaide. Je vrouw is begonnen met bevallen, de adrenaline pompt door je aderen, maar eigenlijk gebeurt er nog geen reet. Goed dat je naar die cursus in die gymzaal bent geweest, daardoor weet je dat dit nog uren kan duren. Je kunt best een filmpje kijken. Hier klopt de verwachting nog: je maakt het samen mee. Hoe anders is het twee uur later, als je op diezelfde bank zit naast een vrouw die grommend over de grond kruipt, of die alleen maar op één been onder de douche wil staan. Oh, natuurlijk, je kunt haar hand vasthouden, of naar de avondwinkel rennen als ze opeens een onstilbare behoefte heeft aan karnemelk, maar normaal contact is echt geen optie. Je bent alleen.

Er zou een noodlijn moeten komen, die mannen in die fase van de bevalling kunnen bellen, met een soort crisisbuddy die je even weghaalt uit dat vreemde scenario, die je er aan herinnert dat dít het moment is om je eerste biertje te pakken. (“Rustig aan, man… Heb je het buddynoodpakket bij de hand?”) De verloskundige, daar heb je niets aan. Die komt even de ontsluiting checken, maar je moet niet denken dat ze blijft. Daar is ze veel te druk voor. En je vrouw is dus met heel andere zaken bezig. Heel ongezellig. Zo blijft het ongeveer. Ook in de latere fase van de bevalling, die van inknippen, uitscheuren en flauwvallen door bloedverlies: je maakt het gewoon niet echt samen mee, snap je? Ja, zo’n bevalling kan traumatisch zijn. En alle respect voor de vrouwen, maar de man heeft ook best wat te verduren. Eerst maken ze je helemaal soft in zo’n pufcursus, zit je te wachten op een ervaring die je echt samen meemaakt, en dan flikken ze je DAT!

Onlangs vroeg ik mijn vrouw Cat nog naar hoe ze de bevallingen had meegemaakt en ze zei: “Ik weet het niet, ik was buiten westen. Of bezig”. En dat klopte. Ik heb uren met haar, knock out in mijn armen, op zo’n bevallingsbal gezeten. Wat moest ik doen? Het eerste kwartier was ik nog volop betrokken, maar daarna ging ik me zelfs wat vervelen. Heren, wees dus voorbereid. Ik had niet de informatie die jullie nu hebben. Stel je verwachting bij, en probeer er toch nog iets van te maken. Als iemand me vooraf had aangeraden om een boek mee te nemen, een mp3-speler, of mijn PlayStation klaar te zetten, dan had het best een onvergetelijke ervaring kunnen worden.

Lees ook: Van kinderen word je vergeetachtig en dom.