Waarom je als moeder in februari écht genoeg hebt van de winter
Vala is toe aan lente. Net zoals waarschijnlijk alle ouders. Omdat je tegen de tijd dat het februari is bijna failliet gegaan bent aan kinderparacetamol en neusspray en de snottebellen er gewoon nog steeds bij hangen. En je zelf ook niet meer weet hoe lang je je nog staande kunt houden tegen de kinderdagverblijfvirussen…
Net als ik mijn eerste slok koffie van de ochtend wil nemen, trilt mijn telefoon. ‘Terrorist nr. 1 heeft overgegeven in zijn bedje’ lees ik in het appje van ex-manlief. Ik zucht. Het was ook te mooi om waar te zijn. Al een hele week waren we kots, snot en diarreevrij. Dat was ook al veel te lang natuurlijk. Dat was vragen om problemen. Op Facebook bij al mijn moeder-vriendinnen zag ik hem al voorbij komen: de zoveelste monstergriep van deze winter. Berichten over peuters met een koortsdelirium, ijlende, zwetende papa’s in bed en mama’s die tussen al het zorgen door zelf ook projectielbrakend over de porseleinen troon lagen. Ja, het is weer griepseizoen.
Lees ook: Als je stiekem geniet wanneer je kind griep heeft.
Bij ons is het al vanaf september vorig jaar griepseizoen. Een week nadat de Terroristen naar school en kinderdagverblijf waren vertrokken, kleefden de eerste groene korsten aan onze gezichten. En vanaf toen ging is het bergafwaarts gegaan. Inmiddels heb ik twee voorhoofdsholteontstekingen, drie keer buikgriep, twee keelontstekingen, één keer gewone griep en zeker tien flinke verkoudheden op mijn naam staan. Ik geef zo ongeveer licht van alle antibiotica die ik in korte tijd achterover heb moeten slaan en ik ga ervan uit dat ik volgend jaar echt een probleem heb, want inmiddels zal ik wel immuun zijn geworden voor zo ongeveer alle vormen van medicatie.
Echt, ik ben er niet voor gemaakt, die winter. Ik had in Italië geboren moeten worden, of, nog beter, op de Malediven. Tot en met de jaarwisseling gaat het allemaal nog wel (dan kan ik mijn leed tenminste nog verdrinken in kerstkransjes en oliebollen), maar die maanden daarna is het wat mij betreft gewoon bittere droefenis. En ik sta daarin niet alleen, want mijn kinderen zijn het hartgrondig met me eens. Vanaf het moment dat de eerste blaadjes vallen worden hun snoetjes langzamerhand steeds bleker, tot ze er in februari uitzien als wandelende, uitgemergelde kleine spookjes met permanente druipneuzen. Ik ben gestopt met in de winter foto’s maken van mijn kinderen, want ik ben bang dat als ik die op Facebook zet, mensen het AMK gaan bellen omdat ze denken dat ik mijn kroost gewoon niet te eten geef.
De afgelopen jaren was mijn hele huishouden in mineur, aangezien ex-manlief lijdt aan ernstige winterdepressiviteit en we dientengevolge mijn idee om gewoon als gezin collectief een winterslaap te houden dus serieus in overweging konden nemen. Echter, tegenwoordig moet ik mijn klaagheil bij hem zoeken via de app, want de man waarmee ik tegenwoordig samen ben is van het positieve soort. Zo eentje die ’s morgens in het pikkedonker fluitend boterhammen met pindakaas smeert en nog steeds vrolijk naar zijn werk gaat als de ijsbloemen op de ruiten staan. Die mid-winter gewoon in een t-shirt in de tuin gras gaat staan inzaaien, omdat hij zo geniet van de ijzige wind die door zijn longen giert. Hij speelde het een paar weken geleden zelfs klaar mij mee te slepen naar de poolcirkel, waar het dus, kwam ik tot mijn grote schrik achter, gewoon nooit licht wordt in de winter en waar je niet naar buiten kunt zonder wollen onderbroek. Het is dat ‘ie hele lekkere cappuccino’s maakt op zondagochtend, anders had ik hem waarschijnlijk weg moeten doen.
Het is nu inmiddels februari, dus er is licht aan het eind van de tunnel. Letterlijk, want vorige week ging ik voor het eerst niet in het donker naar huis van mijn werk. Dat geeft de notoire winterhater moed, al ben ik mij ervan bewust dat we er nog lang niet zijn. Het braaksel vloeit tenslotte nog rijkelijk, zo bleek vanmorgen weer, dus ik verwacht de eerste lading diarree ook elk moment. De Norit is niet aan te slepen bij onze drogist. Terwijl mijn vriend vanmorgen zingend in zijn onderbroek crackers stond te smeren, zat ik stilletjes huilend, met drie truien aan, met ex-manlief te appen over het leed dat winter heet. Dit jaar ga ik me richten op het aanschaffen van een pied-à-terre op de Malediven. Dan gaan de Terroristen en ik daar vanaf september overwinteren. Van het geld dat ik bepaar omdat ik dan geen bulkaankopen neusspray en Sinaspril hoef te doen, kan ik de boetes van de onderwijsinpectie makkelijk bekostigen. Want ik zal dan de leerplichtambtenaar wel achter me aan krijgen, maar dat is altijd nog beter dan de Kinderbescherming.
Lees ook: 6 Heerlijke winterrecepten voor moeder en peuter.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
