Waarom je als moeder altijd je eigen koers moet varen, hoe moeilijk dat soms ook is
Luisteren naar je hart is niet hetzelfde als luisteren naar je hoofd. Franke kwam erachter dat luisteren naar je (moeder)gevoel heel belangrijk is. En dat het je sterker en gelukkiger maakt dan je ooit kon vermoeden.
Lees ook: Waarom je dromen najagen met kleine kinderen echt wel mogelijk is.
Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik de stekker uit mijn carrière trok. Een spannende actie waarvan ik van te voren niet wist hoe die zou uitpakken. Een heftige beslissing, want ik had zo lang en zo hard gewerkt aan mijn carrière. Namelijk: mijn hele leven lang. De knoop die ik doorhakte, voelde als een knieval. Want ik, de loser, wist niet eens vier dagen werken te combineren met twee kleine kindjes. Het was een vreselijk drukke baan in heftige tijden van reorganisaties, maar dan nog. Ik hoefde niet meer op de barricaden van de feministen te strijden voor gelijke rechten, want moedwillig koos ik voor een stapje terug.
Een jaar later kan ik je zeggen: die handdoek in de ring gooien, is een van de beste dingen die ik ooit heb gedaan. Ik luisterde voor het eerst in jaren weer naar mijn hart, die zei dat ze meer tijd met de kinderen wilde doorbrengen. Nooit meer hoefde het te breken als ik mijn zoontje huilend bij de crèche afzette. Nooit meer zat het tijdens een vergadering te verlangen naar die kleintjes. Het leven is heel anders, met meer ruimte voor mijn hart. En veel meer gevoelens, dat ook. Bovendien kreeg ik de tijd en rust, na een lange periode van doorjakkeren in de ratrace, om stil te staan bij wat ik nou eigenlijk écht wil in het leven. Een helderder hoofd. Waarmee ik beter beslissingen kan nemen. Zonder dat ik doorga als een kip zonder kop van het ene moment naar het andere. Ik heb de rust om te genieten van mijn kinderen en om de dingen te doen die ik belangrijk vind. Zoals mijn huis optimaal gezellig maken, een liefdevol kaartje naar een vriendinnetje of familielid sturen en een heleboel leuke activiteiten met de kinderen ondernemen, die ik zoveel leuker vind dan vroeger en zoveel bewuster meemaak. Want als je wat meer tijd hebt, blijkt die speeltuin niet zo verschrikkelijk te zijn. En nu ik niet meer continu gejaagd op mijn telefoon hoef te kijken of mijn baas nog wat van me wil, duik ik zelf ook eens die schommel op, doe eens gek!
Maar toegegeven: het ging niet zonder slag of stoot. Want er zijn altijd mensen die denken dat iets anders beter voor je is. Franke, die ambitieuze stoere doorzetter? Was die nou degene die opgaf? Niet iedereen in mijn omgeving begreep dat. Vonden dat ik het anders had moeten doen. Dat het zonde was. Dat ik zomaar opgaf, na al die jaren, wat een armoe. Kwamen met tips of vervelende opmerkingen. Of keken meewarig als ik zei dat ik een tijdje rustiger aan ging doen. Het gekke: ik snapte het ook nog. Want ik ben een Rotterdamse rouwdouwer die prima de hele dag balen van 20 kilo van hot naar her sleept. Die er met de zweep over gaat. Die d’r mouwen opstroopt en ervoor gaat. Ik besloot te luisteren naar alle positieve reacties, en de rest weg te filteren. Dat hielp.
Mijn beslissing stuitte overigens niet alleen op weerstand uit de omgeving, maar ik vond het zelf ook nogal…ehm… DOODENG. Want daarmee dwong ik mezelf na te denken wat ik echt wilde. En dat was schrijven. Maar als ik dat zou gaan doen, moest ik wel wat beren van de weg meppen. Me over een heleboel angst heen zetten. De angst voor minder inkomen en een onzekere toekomst als freelancer accepteren. De angst om klussen te vinden omarmen. De onzekerheid of ik dat wel kon de kop in drukken. Maar daar was die nieuwe Franke, die me geruststelde. Die me vertelde dat het ideaal was om schrijven te combineren met de kinderen, dat ik dat kon doen op de tijden die ik zelf uitkoos. Die me aanmoedigde te doen waar ik altijd naar verlangde, al was het maar een uurtje per week. Na een tijdje rust te hebben genomen, en die andere Franke een kans te geven, ging ik langzaamaan weer aan de slag. Mocht ik stukjes voor jullie gaan tikken, de heerlijkheid! Wat wil ik nou nog meer? Ja de Staatsloterij winnen zou leuk zijn. Tuurlijk, altijd ;-)
Als je me jaren geleden had verteld dat het moederschap me zo zou veranderen, had ik het niet geloofd. Maar toch is het gebeurd. En dat kan voor de omgeving én jezelf dus even schrikken zijn. Toch kun je maar één ding doen; naar je hart luisteren en je eigen koers varen. Een koers die past bij jou, op dít moment, in jouw leven. Misschien dat de vlag er over tien jaar weer heel anders bij hangt, maar dat zie je dan wel weer. En ja, het is best moeilijk, luisteren naar je hart. Want de druk van mensen in je omgeving kan pittig zijn. Maar toch weet ik nu dat je je eigen ding moet doen. Ook als anderen iets anders van je verwachten. Of omdat de regeltjes anders dicteren. Het consultatiebureau, je ouders, je vrienden, de intern begeleider op school, de huisarts, je man: ze kunnen je advies geven, maar als jij het ‘anders’ voelt, volg dan vooral je eigen ding.
Want weet je, je weet het namelijk zelf echt het best. Jij, de moeder van jouw kinderen, jouw DNA, bent uitgerust met zoiets als moeder-intuïtie. Dat fenomeen staat niet hoog aangeschreven in onze patriarchale samenleving waar alfamannen als Trump het voor het zeggen hebben, maar luister er toch maar naar. Ook als je beren op de weg ziet. Of denkt dat iets in jouw situatie niet mogelijk is. Alles is mogelijk. Waar een wil is, is een weg. Alleen weet je dat vaak niet als je in een bepaalde situatie zit, omdat je dan nog niet op bepaalde gedachtes komt die je wél krijgt als je de situatie verandert. Geloof mij maar: je moederinstinct is volledig afgesteld op jouw situatie, met jouw kinderen, jouw hart, jouw gevoelens. Vertrouw er maar op. Het is zoveel sterker dan je denkt. Het is de wereld. Sterker nog; het is álles.
May the force be with you.
Lees ook: Waarom alle moeders feministen (zouden moeten) zijn.
Nog meer lezen van Franke? Volg haar dan op Instagram.
