Waarom het internet van ouders geen leukere mensen maakt
Het ouderschap is niet eenvoudig. Eigenlijk doen we allemaal maar wat. Zo is het altijd geweest, want hoe je kinderen opvoedt, daar is gewoon geen vast stramien voor. Maar, wat niet altijd zo geweest is, is dat iedereen mee kon kijken met hoe jij het doet. En daar wordt een toch al moeilijke taak, niet makkelijker van.
Het internet is een dankbaar medium voor ouders. Niet alleen kunnen we er de nimmer aflatende stroom van foto’s die we van onze bloedjes maken op kwijt, we kunnen er ook terecht voor informatie, advies, tips, trucs en de nodige steun. Allemaal hartstikke leuk en fijn natuurlijk. Echter, is het wereldwijde web ook een soort raam. Een raam waardoor je bij andere ouders naar binnen kunt gluren en getuige kunt zijn van hoe zij het doen, dat opvoeden. Dat is nog niet eens zo erg, want stiekem is iedereen wel een beetje voyeuristisch, ware het niet dat het niet bij kijken alleen blijft. Want vervolgens, nadat we genoten hebben van wat we hebben gezien, gaan we de hoofdrolspelers van de show collectief staan uitjouwen voor dat raam. Om aan de rest van de wereld te laten zien dat wij het zelf beter doen.
Lees ook: Ik doe niet mee met het taboe. Met de moeder-oorlog.
Beter dan bijvoorbeeld de vader van wie er laatst een filmpje het hele internet over ging. Deze man was, naast vader, ook nog correspondent voor de BBC, en werd in het filmpje live op televisie geïnterviewd over een gevoelig politiek onderwerp. Vanuit zijn eigen huis, want zo gaat dat in het leven, soms moet je om wat voor reden dan ook thuis werken. Waar je kinderen dus ook zijn. Tijdens het interview vloog de deur van zijn werkkamer open en wandelde er een peuter naar binnen. Gevolgd door een baby in een loopstoeltje, waardoor logischerwijs voor papa een enigszins ongemakkelijke situatie ontstond. Stoïcijns probeerde hij de peuter weg te duwen en het interview voort te zetten, duidelijk ietwat beschaamd door de situatie. Redding kwam gelukkig al snel, toen een panikerende moeder achter in beeld de kamer in stoof en haar twee kinderen aan hun lurven probeerde weg te slepen. Het was pijnlijk, het was schattig, het was hilarisch. Het was, kortom, ouderschap. Maar de ouders van internet, die waren het daar niet mee eens.
Binnen no time waren opvoeders over de hele wereld op hun high horse geklommen en regende het giftige Facebookcomments. Want, wát een slechte vader was deze meneer. Hoe dúrfde hij die arme peuter zo bruut weg te duwen, zijn kinderen zo te negeren. Schandalig hoe die moeder haar kroost genadeloos wegsleurde uit de kamer. Pure kindermishandeling was het. En een sterk staaltje ontaard ouderschap van twee mensen die duidelijk, obviously, alleen maar aan zichzelf dachten. Papa had zijn peuter gewoon gezellig op schoot moeten trekken en de politieke situatie in Zuid-Korea moeten laten voor wat het was. Mama had de baby naar haar man moeten brengen voor een kusje en een knuffel, vervolgens had het gezin collectief in de camera moeten zwaaien en roepen “Dahaaag, lieve kijkbuiskinderen” waarna de kinderen middels een liedje en dansje de kamer uit geleid hadden moeten worden. Want fuck die camera, fuck die baan, een échte ouder is er voor zijn kinderen. Overal, altijd. Ook als je geacht wordt het volk te verwittigen van het wereldnieuws, op nationale televisie. Kortom: shame on you, parents. Voel de toorn van de ouders van de interwebz.
Maar jongens, kom op zeg, hou eens op. Waar zijn we nou toch steeds mee bezig? Waar komt die behoefte vandaan om andere ouders steeds maar met de grond gelijk te maken? Doen we het dan zelf allemaal echt zo ontzettend veel beter? Ik waag het te betwijfelen. Gaan jullie mij namelijk vertellen dat jullie, altijd, in elke situatie, reageren, doen, handelen, zoals in de opvoedboekjes staat? Sorry, maar maak dat de kat wijs. Ik weet namelijk vrij zeker dat heel veel mensen hun werk-crashende kind niet juichend verwelkomd hadden. Niet gelukzalig op schoot hadden getrokken en de boel niet zomaar de boel hadden gelaten om stante pede aan iedere behoefte van z’n kind te voldoen. Al helemaal niet tijdens een verslaglegging op live televisie. Sorry, maar nee. Het enige dat je op zo’n moment wilt, is dood. Oh ja, en dat je kind als de sodemieter opdondert.
Natuurlijk, later lach je erom en had je het in retrospect misschien anders gedaan. Maar weet je, soms reageer je niet altijd politiek correct. Als je bezig bent met iets moeilijks, als je iets af moet maken, als iets belangrijk is en je gewoon echt even niet gestoord kunt worden. Dan heb je dus even geen aandacht voor je kind, stuur je het weg, of pak je het misschien niet met fluwelen handschoentjes aan. Such is life. En vooral: such is parent life. Een aaneenschakeling van ballen in de lucht houden, keuzes maken en troubleshooten. Het verloopt niet altijd gladjes, maar we doen wel allemaal ons best. Waarom kunnen we dan niet vooral lachen om onszelf, ipv altijd maar kritiek te leveren? Elkaar onder een vergrootglas te leggen en vervolgens iedere oneffenheid benoemen? Zijn we dan echt zo onzeker, dat we elkaars fouten (als dat het al zijn) moeten gebruiken om ons beter te voelen over onszelf? Blijkbaar wel. Wat triest is dat.
Het filmpje van deze vader was grappig. Het was grappig en het was herkenbaar. Niet omdat we allemaal dagelijks met onze kop op tv zijn, maar omdat het zó goed weergeeft hoe het ouderschap is. Chaotisch, onverwacht, onzeker, vermoeiend, druk, grappig, leuk, verbazend en vooral: uitdagend. Zo ongeveer alles aan het filmpje was een confrontatie met jezelf als ouder: de manier waarop een vader vermoeid zijn ogen sluit en duidelijk heel even wenst dat ‘ie kan verdwijnen. De pure onschuld van de peuter die in haar eigen wereld leeft. De baby die uit het niets lijkt op te duiken. Papa’s ingehouden lachen omdat hij het eigenlijk ook heel grappig vindt. De pure paniek van een moeder die door heeft dat haar kinderen iets vreselijks hebben uitgehaald in de twee seconden dat ze zich om heeft gedraaid. De manier waarop ze een soort sliding maakt de kamer in, in een poging te redden wat er te redden valt. Het is slapstick op zijn best. Dus in vredesnaam ouders, lach! Niet óm hen, maar mét hen. En vooral, om en met onszelf. Want dit, dit zijn wij. Dit ben jij. Dit is het ouderschap. Niemand, nee ook jij niet, is perfect. Want perfecte ouders, die bestaan niet.
Lees ook: Waarom vrouw-zijn meer is dan moeder-zijn.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
