Waarom ik weiger mijn kinderen te entertainen
Je hebt van die moeders die met liefde de hele dag Duplo bouwen, met Barbies spelen en koekjes bakken. Vala is niet zo’n moeder. Haar kinderen moeten zichzelf maar vermaken. Zij heeft namelijk wel wat beters te doen.
Laatst ging mijn dochter bij een vriendinnetje spelen. Toen ik haar ophaalde, vertelde de moeder van het vriendinnetje wat ze allemaal gedaan hadden. Ze, als in: mijn dochter, haar vriendinnetje en die moeder dus. Ze hadden gekwartet, gevingerverfd, buiten gespeeld, koekjes gebakken en kralen geregen. Terwijl ik met mijn dochter aan de hand naar huis terugliep vroeg ik me af of ik niet helemaal begrepen heb hoe het moet. Als er bij ons een vriendinnetje komt spelen ga ik met een kop thee en de LINDA. op de bank zitten. Zoals meestal als ik thuis ben met de kinderen. Ik ben namelijk hun moeder, geen wandelend entertainmentprogramma.
LEES OOK: Alle ouders aan de Mindfulness. Want de kindertjes krijgen veel te weinig aandacht.
Als ik om me heen kijk zie ik moeders aan de lopende band kabouters vouwen en macaroni plakken met hun kroost. In het weekend staat mijn timeline vol met foto’s van mijn vriendinnen die zich samen met hun kinderen drie slagen in de rondte knutselen en dat blijkbaar ook nog ontzettend leuk vinden. Heb je niks beters te doen, denk ik dan. Maar blijkbaar niet. Ik kan dan ook weinig anders dan concluderen dat ik maar raar ben. Ik heb na een lange week werken namelijk helemaal geen zin om te hamertje tikken, of Babyborn te badderen. Bovendien ben ik van mening dat dat mijn taak als ouder ook helemaal niet is. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat mijn kinderen gevoed, gekleed en gewassen worden. Dat ze een paar normen en waarden leren en niet in zeven sloten tegelijk lopen. Maar spelen doen ze maar lekker zelf.
Ik ben 37. Ik houd niet van spelen. En daarnaast heb ik er ook geen tijd voor. Ik moet namelijk werken zodat mijn kinderen kunnen eten en als ik klaar ben met werken en zorgen wil ik dingen doen die ik zelf leuk vind. Een boek lezen bijvoorbeeld, of Netflixen. Wijn drinken en een goed gesprek voeren met mijn man. Daar heb ik recht op. De tijd die ik voor mezelf heb is schaars en die wil ik dientengevolge niet besteden aan poppetjes van Play-Doh kleien, of het opnieuw inrichten van Barbie’s Dreamhouse. Ik heb dan weliswaar kinderen, maar ik heb ook nog een leven. En de tijd van spelen is in mijn leven ruimschoots voorbij.
Begrijp me niet verkeerd, ik doe veel met en voor mijn kinderen. Ik lees voor, we gaan bijna ieder weekend wel naar het bos, de speeltuin, of iets anders actiefs doen, we hebben leuke gesprekken tijdens het avondeten en ik lak ook weleens gezellig de nagels van mijn dochter (want als je toch bezig bent, is het nou ook weer niet zóveel moeite om nog even door te lakken). Toch vind ik dat mijn kinderen moeten leren dat ze voornamelijk zichzelf moeten bedruipen. Als ze later groot zijn, moeten ze het tenslotte ook zelf doen. Dan ben ik er ook niet om ze te vermaken en te vertellen hoe alles moet. Ik wil dat mijn kinderen zelfstandig leren zijn en mijns inziens gaat dat niet gebeuren als ik iedere keer als ze zich vervelen een soort one-woman show ga opvoeren.
Mijn kroost heeft genoeg speelgoed om zich een slag in de rondte mee te vermaken. Dat heb ik niet aangeschaft zodat het ergens werkeloos in een hoekje kan liggen te verstoffen, dus als ze zich vervelen en ze komen bij mij zeuren, verwijs ik ze linea recta door naar de kast met speelgerei. Van knutselspul, tot ninja-Lego, tot verkleedkleren, het is er allemaal. Als je je dan toch nog verveelt, dan ga je maar op je kamer in het luchtledige zitten staren, maar ik ga geen dansje voor je doen. Ik heb mijn eigen agenda en die is al vol genoeg. Een knuffel kun je krijgen, maar daarna zoek je het toch echt maar uit.
Dus komt jouw kind een keer bij ons spelen, dan krijg je van mij geen foto-appjes waarop je me met een roedel kinderen en een schort voor boven een bak beslag ziet staan. En als ik ze meeneem naar de speeltuin ga ik niet mee van de glijbaan, maar zit ik op een bankje op mijn telefoon te Facebooken. Want hoewel mijn kinderen en ik samen een leven delen, is hun wereld al lang niet meer de mijne. Als Elsa en Anna nou nog wijn dronken, dan zou ik misschien een rolletje aannemen in de Frozen musical die mijn dochter heeft bedacht. Maar ik doe het niet meer voor een verkleedpartijtje met een doosje Smarties als beloning. Mama houdt van hele andere spelletjes.
LEES OOK: Er komt een dag dat ik alle schermpjes de prullenbak in flikker. Gek word ik ervan!
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
