Waarom ik spijt heb van mijn natuurlijke bevalling
Franke beviel van beide kinderen op natuurlijke wijze, omdat ze vond dat dat zo hoorde en geloofde dat dat het beste zou zijn voor haar en haar baby’s. Maar nu ze er zo op terugkijkt, vraagt ze zich af waarom ze niet gewoon heerlijk luxueus met een ruggenprik is bevallen.
Lees ook: 10 dingen die ze je niet vertellen over bevallen
Ik weet nog goed hoe ik in het ziekenhuis stond, zwanger van mijn eerste. Er werden plaatjes getoond van jaren 70-bevallingen, met heel veel foute kapsels, flamoezen bedekt met weelderige bossen haar en heel veel bloed en ellende. Ik kon het amper aan. Het was tenenkrommend campy en angstwekkend tegelijk. Ik kreeg informatie over allerlei soorten drugs die toegediend konden worden, wat de risico’s er waren voor de baby en moeders, en hoe pijnlijk een bevalling wel niet was. Was ik niet eerder tijdens mijn zwangerschap bang geweest om te bevallen, ik werd het spontaan. Mijn verloskundige praatte die angst weer snel uit mijn hoofd. Duizenden vrouwen bevielen natuurlijk, dat kon ik ook. Had ik toen maar wat beter naar die dokters in het ziekenhuis geluisterd, denk ik nu. Of naar moeders die me probeerden te waarschuwen met de noodkreet; ‘Eis een ruggenprik! Gewoon om gillen!’ Had ik maar willen aannemen van iemand dat het een helse, pijnlijke bedoening is, dat bevallen. Maar ja. Ik was stronteigenwijs.
Van tevoren had ik heel duidelijk in mijn hoofd wat ik wilde. In een kraamkamer naast het ziekenhuis, want dan voelde het meer ‘thuis’, en kon ik in geval van calamiteiten meteen, hóp, door naar de afdeling gynaecologie. Maar zomaar meteen het ziekenhuis in met al die bacteriën, nee liever niet als het niet hoefde. En thuis was dan juist weer een beetje ver van het ziekenhuis. Bovendien waren de kraamkamers ingericht met beval-bad, skippybal, lavendelkleurige gordijnen, en stonden er Marokkaanse theesetjes klaar, dus ik had er wel zin in. Dacht; ik ben een stoere Hollandse dame met brede werpheupen, dat bevallen doe ik met twee vingers in mijn neus. En dan drink ik op mijn gemak een kopje thee tussendoor. Maar toen wist ik nog niet dat bevallingen helemaal niet gaan zoals gepland, en dat ik pijn helemaal niet lekker vind maar EEN REGELRECHTE HEL. En ja, daar heb ik nu wel een beetje spijt van, dat ik toen niet naar de gruwelverhalen van ziekenhuispersoneel en/of net bevallen dames wilde luisteren. Want toen wilde ik dat allemaal niet horen.
Toen ik bij mijn eerste bevalling 17 uur verder was, en er nog geen baby was, kwam ik terug van mijn eerdere plannen. Overigens was ik toen al in het ziekenhuis. want dat bevalbad en die lavendelkleurige gordijnen bleken niets voor me te doen. Vragen om een ruggenprik, dat was inmiddels ook een gepasseerd station. Bij beide bevallingen, die identiek verliepen, gebeurde er de eerste 17 uur zo goed als niets om daarna in rap tempo naar een eindsprint te gaan. Een ruggenprik toegediend krijgen was beide keren nicht im Frage. Dus werd het 2x bedelen om een morfinepompje. De eerste keer werd het pompje keurig bij mijn bed gezet, maar kreeg ik niets toegediend (de verloskundige dacht hetzelfde bij het zien van mijn lichaam als ik: deze oer-Hollandse uit de klei getrokken dame kan wel tegen een stootje). Bij baby twee heb ik door tijdgebrek (blijkbaar vroeg ik er pas heel laat in het proces om) precies één keer op dat knopje kunnen drukken. Beide keren natuurlijk bevallen dus, terwijl ik helemaal niet weet of dat nou zo de bom is.
Want wat ik heel gek vind in Nederland bevallen: het moet allemaal zo nuchter mogelijk. Why? Denk ik nu? Wat was er mis geweest met veel minder pijn? Was het nou echt zo erg geweest ook om mijn bevalling veel bewuster mee te maken, zoals vriendin A, die keurig een ruggenprik kreeg en haar hele bevalling als geweldig heeft ervaren? Natuurlijk, de pijn vergeet je. Zeggen ze. En jaren na dato kan ik me niet meer precies voor de geest halen hoe de pijn voelde, maar wel dat het verdomd pijnlijk was. En dat ik die hele bevalling in een soort roes heb verkeerd en dat het 19 uur lang één grote paniekaanval in mijn hoofd was. Conclusie: ‘een lichtelijke traumaatje, dat waren ze wel, beide bevallingen’. Maar als het nou gewoon relaxter kán, waarom kiezen we daar dan niet voor? Als het echt zo gevaarlijk is, waarom bevalt men dan in veel buitenlanden collectief met een ruggenprik? Waarom wordt het zo tegengehouden, hier? Kwestie van geld? Omdat het ziekenhuis duur is? Omdat we met onze Calvinistische mentaliteit liever lekker afzien? Ik weet het niet. Misschien doet ‘men’ er tegenwoordig minder moeilijk over, maar ik voelde toen, vier en twee jaar geleden, toch een bepaalde sociale druk. En dat had ik liever niet gehad.
Dus als ik opnieuw mocht kiezen; dan had ik meteen die ruggenprik laten klaar leggen. Gewoon voor het geval dat. Minder barbaars, minder afzien, minder gedoe. Niet het braafste meisje van de klas willen zijn, maar degene die het lef had te eisen wat ze hebben wilde. Maar ja. Achteraf is makkelijk praten, hè.
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
