Waarom ik per ongeluk toch ging geloven in alternatieve geneeswijzen

Alternatieve geneeswijzen: Mariëtte had er niet zoveel mee. Dacht ze. Totdat ze een kind kreeg en haar heil zocht bij een osteopaat.

Casper was drie weken oud en ik was aan het huilen. Hij ook, trouwens, en dat was dan ook de oorzaak van het probleem. Ik was heus niet zo naïef geweest te denken dat baby’s slechts zelden krijsten of dat de eerste weken een explosie van blauw babygeluk zouden zijn, maar het feit dat ik die nacht drieënhalf uur had geslapen en de rest van de tijd had besteed aan uitvinden waarom mijn kersverse zoon zo verdrietig was, zeshonderd rondjes met hem lopen en dan toch maar weer voor de 81^e keer borstvoeding geven, maakte dat ik het allemaal even niet meer zo heel erg overzag. Ik was duizelig van vermoeidheid en ongelukkig van de ‘mijn baby huilt zoveel en ik weet niet waarom dus ik ben een prut-moeder’-onzekerheid. Termen als ‘huilbaby’ gingen door mijn hoofd, maar gelukkig ben ik getrouwd met iemand met verstand en die vond het wat vroeg voor dergelijke conclusies. Maar toch, ik moest iets doen. Ergens heen. En wel nu.

LEES OOK: Wat je denkt als de baby ziek is

Casper was niet ziek, dus de huisarts viel af. Bij het consultatiebureau had ik al aangekaart dat ik vond dat mijn baby best veel huilde, maar ja, zo luidde het oordeel: dat hoorde er nu eenmaal bij. Hoezeer ik dat ook geloofde, het weerhield me er niet van om te googlen. Naast de gebruikelijke huis-tuin-en-keuken-oplossingen voor krampjes en ander babyongemak en op dat moment te zwaar geschut als huilbaby-programma’s, vond ik wat verhalen van moeders die hun heil hadden gezocht in alternatieve geneeswijzen als homeopathie, osteopathie en manueel therapie. Nu had ik toevallig voor mijn werk weleens interviews gedaan met moeders voor wie dat ook gold en daar moest ik weer aan denken. Want hadden die niet de uitwerking van die therapie op hun huilende en gestresste baby’s ongelooflijk bejubeld?

Toch was mijn eerste gevoel: nee. Dat komt: ik had er niks mee. Noem mij kortzichtig, maar ik vond het allemaal gezweef. Doe mij maar een ziekenhuis. Of eigenlijk liever niet natuurlijk, maar als ik iets mankeer – wat gelukkig zelden het geval is – wil ik heel graag een witte jas om me heen, degelijke medische apparatuur en medicijnen die de goedkeuring van een opgeleide apotheker kunnen wegdragen. Geen geneeskrachtige kruiden, handoplegging of iets met energiebanen die al dan niet geblokkeerd zijn. Maar het ging nu even niet meer om mij. En de resultaten die zo’n alternatieve peut of paat met een baby kon behalen, leken zo’n beetje eindeloos. Dus belde ik.

Nog dezelfde middag zaten we met Casper bij de osteopaat, een zachtaardige en mega-vriendelijke man die gelukkig eens niet zei dat huilen er toch wel bij hoorde, maar Casper van top tot teen god bekeek. Nu sla ik misschien een beetje door, maar het leek wel alsof mijn baby daar alleen al rustiger van werd. De tweeledige conclusie luidde: de spanning moest uit zijn nek (waarschijnlijk had het feit dat Casper in 11 minuten persen door mij zo’n beetje gelanceerd was hiermee te maken) en bovendien had Casper een navelbreukje waar hij wel overheen zou groeien maar wat er op dit moment wel toe kon leiden dat zijn buik pijn deed, vooral na een voeding. En dat klopte precies met de momenten waarop hij huilde.

De osteopaat ging aan de slag. Achteraf vroeg iemand: ‘Maar wat dééd hij dan precies?’ Heel eerlijk: ik kan het je niet vertellen. Hij hield Casper op verschillende manieren vast, drukte een beetje, masseerde wat. Zo makkelijk als dat klinkt was het natuurlijk niet (een echte, goede osteopaat heeft een jarenlange opleiding achter de rug), maar het gaat zo zacht en subtiel dat het niet te zien wat er precies gebeurt. Het enige wat ik zeker weet, is dat Casper die middag drieënhalf uur achter elkaar sliep en dat hij niet eerder gedaan. Het was dat ik borstvoeding gaf, anders had ik de champagne opengetrokken.

Vier keer gingen we naar de osteopaat en toen was het klaar. Achteraf denk ik: was er echt iets mis met zijn nek, had hij echt een navelbreuk? Ongetwijfeld. Was hij er zonder therapie vanzelf overheen gegroeid? Ik denk het wel. Maar voor mij was de osteopaat op dat moment echt een uitkomst. Voor Casper, maar ook voor mezelf. Dat ik met mijn onzekerheid, schuldgevoel en slaapgebrek niet hoefde te blijven rondlopen met het machteloze gevoel dat ik mijn eigen baby niet kon troosten, was precies wat ik nodig had. Ik vind genieten eigenlijk een heel stom woord (omdat iedereen altijd zo hysterisch roept dat je dat moet doen als je net een baby hebt, maar niemand ooit zegt dat die periode ook gewoon loeizwaar is), maar toen ik na vier keer osteopaat een relaxtere en blijere baby had, ging ik dat per ongeluk toch ineens doen.

LEES OOK: 10 onverwachte voordelen van peuters ten opzichte van baby’s