Waarom ik overweeg een vierpersoonsbed te kopen
Acteur Dirk Zeelenberg (acteur, spreker, trouwambtenaar, dat ook nog!) heeft er een in huis: het bed der bedden. Een onwijs groot gevaarte waar het hele gezin in past. Franke overweegt, nu met de herfst voor de deur, ook zo’n ding aan te schaffen.
Ja, ik weet het. Kinderen horen in hun eigen bed. Baby’s zet je eerst een tijdje in een kribbe bij je op de kamer, maar wel in hun eigen bedje, en daarna verhuis je de baby naar een eigen kamer. Dat is zoals het moet gaan in den Nederlanden. Even een confessie: ik heb me er nooit aan gehouden, aan die regel. Ik kan me nog goed herinneren dat ik Puk mee mocht nemen uit het ziekenhuis, die eerste avond dat ze uit mijn buik was. Een klein frummeltje, zo teer en kwetsbaar. Die ging dus mooi d’r eigen mandje niet in, maar legde ik tussen manlief en mij in. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan. Niet alleen omdat ik bang was haar te pletten of dat er iets met allerlei enge wiegendoodtaferelen aan de hand kon geraken, maar ook omdat ik alleen maar naar haar wilde kijken. Zo prachtig vond ik haar.
Lees ook: Grappige video: zo is het om naast je kind te slapen
Ook de dagen erna kreeg ik het niet voor elkaar om haar in haar eigen bedje te leggen. Misschien was het een soort oermoedergevoel, maar ik wilde haar gewoon heel dicht bij me houden. Ik probeerde van alles uit: een soort verhoger maakte ik van het voedingskussen met daaromheen een hoes van het aankleedkussen, zodat ze er niet in zou wegzakken, gewoon tussen ons in, het voedingskussen om haar heen zodat wij haar niet konden pletten. Later, toen ze wat groter werd, verhuisde dat kussen naar de rand van het bed, want door het vele rollen ’s nachts kon ze er zomaar uit kukelen. Precies één keer gebeurd, en toen heb ik haar, echt waar, opgevangen met mijn voeten. In mijn slaap. Later ging ze zijwaarts liggen, met haar voeten tegen de ene ouder en hoofdje op de ander. Was je de sjaak als de voeten mijn kant op lagen, want af en toe kreeg ik een goede rechtse tegen mijn wang. Ik ben meer dan eens geschopt en geslagen, of geplet.. En met baby twee ging het net zo. Ik vind het gewoon te gezellig, die kinderen in bed.
Lang voelde ik me er schuldig over. Die wiegendood zat me dwars. En ik vroeg me af of ik niet veel te klef was met die kleintjes in mijn bed. Het is niet bepaald een rustig uit-de-klei-getrokken-nuchter-doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg-boerenstamppot-vibe, zeg maar. Maar ik vond het zelf gewoon heel fijn om mijn kinderen te kunnen troosten als ze zich niet lekker voelden, om over ze te waken, al die keren dat ze ziek waren, om met ze te knuffelen, gewoon omdat dat zo fijn is, om ze rustig in slaap te helpen met de leukste voorleesboekjes, om ze een veilig en geborgen gevoel te geven in het warme nest. Er bestaat bovendien toch niets lievers dan de geur uit het kruintje van je kind, die lekker opgewrommeld in je kuiltje ligt te snurken? Dat is toch een wereld van vanille en regenbogen en unicorns? Ik houd ervan. En mijn kinderen ook. Al worden ze nu toch wel een beetje te groot. En passen we, nu Olle 3 is en Puk 5, met geen mogelijkheid meer in één bed. Of: het past wel, maar is wel een beetje krap. Geheid dat als we er met zijn viertjes in liggen, er eentje eindigt met een blauw ook. Dat vinden de kinderen ook, die slapen steeds vaker door in hun eigen bedje. Lekker rustig, dat wel, en in de ochtend kruipen ze alsnog even onder de dekens bij ons. Mijn favoriete moment van de dag.
Maar nu de herfst nadert, en ik helemaal in standje cocoonen kom, lijkt mij zo’n vierpersoonsbed dus wel zo’n uitkomst. Lekker vroeg naar bed met zijn allen, Netflix aan, boekjes lezen, even goed knuffelen en dan allemaal de ruimte om toch zelf in slaap te kunnen vallen. Heerlijk.
Misschien toch eens even kijken op Ikea.nl
PS zien hoe Dirk dat heeft geregeld? Kijk hieronder maar eens hoe Chantal Janzen bij hem in dat loeigrote bed kruipt. Ik vind het e-nig!
Lees ook: 12 debiele dingen die Renée deed om haar kind te laten slapen
