Waarom ik nog nooit een oppas heb ingehuurd

Franke durft het bijna niet toe te geven, maar een oppas inhuren, dat vindt ze best een dingetje. Dit is waarom. 

Lees ook: Dit is hoe de oppas écht over jouw kinderen denkt.

Goed. Ik schaam me er een beetje voor: ik ben er niet zo goed in, een oppas inhuren. Niet omdat ik er niet eentje kan vinden, maar ik vind het gewoon een beetje eng. Een beetje heel erg eng, om specifieker te zijn. Die kinderen van mij, ik heb ze sinds de geboorte veilig onder mijn rokken opgeborgen. En ze aan vreemde, jonge, kinderloze handen overlaten, hmmm, nee liever niet.

Ik weet nog goed hoe ik me voelde toen mijn dochter werd geboren. Als een verschrikt hert in de koplampen. Doodeng vond ik het, dat kleine, weerloze hummeltje in mijn armen. Bang dat ik haar pijn zou doen, zou laten vallen. Uiterst voorzichtig schreed ik de eerste dagen met kousenvoetjes zacht over de epoxyvloer, mijn kleine baby dicht tegen me aangeklemd. Bij elk kuchje veerde ik op, bij elke rare vlek google ik me suf, bij elke verhoging zat ik nachtenlang naast haar als een havik alles in de gaten te houden.

Toen baby twee een paar jaar later volgde, was ik stukken relaxter. Kon ik dingen beter in perspectief plaatsen. Maar om nou te zeggen dat ik die angst voor van alles en nog wat kon loslaten, niet echt. Ik heb het maar gewoon geaccepteerd: blijkbaar ben ik zo’n hysterische moeder die bang raakt bij alles, als het gaat om baby’s. Die bij de minste of geringste kuch het huis ontsmet met Dettol, die zich tot op de komma en de punt aan alle veiligheidsprotocollen houdt die de overheid heeft opgesteld, die liever een keer te veel dan te weinig bij de Huisartsenpost verschijnt. Hoe groter de baby’s werden, hoe minder angstig ik werd. Zodra ze een beetje konden praten, al was het maar alleen het woordje ‘au!’, was een groot deel van mijn angst weg, gek genoeg. Omdat ik wist: ze kunnen het nu tenminste zelf aangeven als de hel losbreekt. En zelf kunnen lopen, dat vond ik ook een handige eigenschap. Kortom, hoe zelfredzamer te worden, hoe minder bang ik word voor van alles en nog wat.

Maar één angst is er nog. Namelijk die voor de Vreemde Pubermeid die gezellig komt oppassen. Ik ben er weleens jaloers op, als ik dat andere moeders achteloos zie doen. Die zo’n gezellig grietje verantwoordelijkheid geven over hun kinderen, zodat ze zelf uit eten kunnen. Hoe geweldig lijkt me dat. ‘Jongens, dit is Daphne, ze past vanavond op, chips en cola in de kast, mazzel,’ en dan op glitterhakken mijn hielen lichten om iets leuks en volwassens te ondernemen. Als ik andere moeders hoor die dat doen, vind ik het ook heel erg normaal. Dat ze dat doen. Maar ik vertrouw mijn kinderen niet toe aan zo’n meid. Wat als mijn zoon stikt in een chippie? Wat als ze mijn peutertje naar bed brengt en hem van de trap laat vallen? Wat als ze een peuk rookt en de deur dichtslaat en zij buiten staat en mijn kinderen in bed liggen te huilen? De ene na de andere doemscenario vult mijn hoofd, als ik weer eens op Oudermatch zit te struinen. Want handig lijkt het me natuurlijk wel.

Natuurlijk wordt er opgepast op mijn kinderen. Manlief en ik hebben heus weleens tijd voor en met elkaar zonder dat de oren van ons hoofd worden geblèrd. Maar we blijven het veilig houden bij de opa’s en oma’s, die al tig jaren ervaring hebben, ons hebben opgevoed, waarbij ik me veilig voel en weet dat de kinderen zich er veilig voelen. Die om onze kinderen geven, leuke dingen met ze doen, ze schandalig verwennen. Ik vind het fijn. Dan gaan de kinderen lekker uit logeren, knuffels mee, hartjes vol verlangen naar de specifiek leuke dingen die ze alleen bij opa en oma doen. Maar eventjes een paar uurtjes in de kroeg hangen, dat hebben we tot nu toe niet gedaan. En dat moet er wel een keer van komen.

Want nu mijn kinderen 5 en 2 zijn, vind ik dat ik niet meer zo moet zeuren. Ze kunnen allebei  praten, ze weten allebei dat het onverstandig is hard snoep te eten of een keukenmes te grijpen. Bovendien hebben we nu het nummer van een meisje dat ons van via twee verschillende bronnen als zeer betrouwbaar is aangemerkt. Dus, ik zal deze sprong in het diepe moeten maken. Ik heb me ingehouden. Niet naar EHBO-diploma’s gevraagd, niet een lijstje opgesteld met de quirks van mijn kinderen, en ik ga ook echt niet de hele avond op de app hangen, hoor. Doe ik niet. Denk ik. We zullen het zien. Aanstaande donderdag komt ze voor het eerst oppassen. Wish me luck.

Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.