Waarom ik niet meer luister naar de zwangerschapsvoorschriften van het Voedingscentrum

Pesto-spread. Tonijnsalade. Venkelthee?!?! Wat mag je als zwangere nou wel en niet eten en drinken? Tanja zocht het uit, maar besluit de adviezen met een korreltje zout te nemen.

Lees ook: 10 moeders delen hun gekste zwangerschapscraving, en het resultaat is hilarisch

Ik zit heerlijk te borrelen met vrienden. Althans, ik zit Spa Rood te drinken en te eten van borrelhapjes. Of beter: ik eet alle borrelhappen op, terwijl de rest wijn drinkt. Zo gaat het sinds ik zwanger ben. Iedereen is lekker aan tanken en vergeet dat er happen op tafel staan. Ik prop daarentegen ongegeneerd toastjes met tonijnsalade naar binnen, doop wortels in pesto-spread en murder een halve blauwe kaas.

Maar precies op het moment dat ik mijn tanden in toastje nummer zes zet, begint er iets in te dalen waarover ik gelezen heb. Tonijn. Daar was iets mee als je zwanger bent. Kut. Op slag word ik misselijk en krijg ik het warm. En volgens mij heb ik ook iets gelezen over uitkijken met basilicum… Oh men, en mocht ik deze kaas dan wel?!

Ik verexcuseer me en vlucht naar de wc. Als een bezetene google ik: ‘tonijn eten zwanger’ en beland in een brij van zoekresultaten. Het eerste wat ik lees: ‘roofvissen zoals tonijn mag je NIET eten, want kwik en dioxines zijn slecht voor de ontwikkeling van je baby’. Mijn god. Dat arme spruitje in mijn buik. Ik heb het vergiftigd! Ik barst bijna in tranen uit en klik snel op de link van het Voedingscentrum, dat lijkt me de meest betrouwbare bron, in de hoop op een verzachtende toelichting.

‘Tijdens je zwangerschap kun je vrijwel alles gewoon blijven eten en drinken.’ (fieuw) ‘Maar sommige producten kunnen schadelijk zijn voor jezelf of voor je baby.’ (paniek) Ik scroll door een 23 onderwerpen-tellende verboden-lijst. Daar staat het. Tonijn: NEEM NIET. Maar als ik nog een keer kijk, lees ik ook het zinnetje: ‘Tonijn uit blik is geen probleem’. Oh oké, en waarom dan? Zit daar dat vergif dan niet meer in? Als ik binnen de site van het Voedingscentrum verder zoek naar de effecten van tonijn, kom ik op een heel verhaal over die dioxines en hoe je ze niet ziet of proeft. Gelukkig staat er ook dat de stoffen alleen in grote hoeveelheden schadelijk zijn. Ik probeer mezelf gerust te stellen. Deze tonijn komt sowieso uit blik en zes toastjes worden vast niet gezien als grote hoeveelheid.

Nu ik hier toch op de wc zit bij te komen, kan ik beter ook maar meteen die basilicum en blauwe kaas opzoeken. Ik dacht dat kazen uit Nederlandse supermarkten wel oké waren, maar zoveel zegt het Voedingscentrum er niet over. Alleen dat bepaalde kazen bacteriën kunnen bevatten die schadelijk zijn voor mijn baby. Oké. En over basilicum zegt het Voedingscentrum dat je er niet teveel van moet gebruiken, want er zitten plantengifstoffen in. Maar wat is dan ‘teveel’? Ik heb serieus best veel pesto gegeten.

‘Eerlijk over eten’ dat claimt het Voedingscentrum te zijn, maar hun informatie is nogal incompleet als je het mij vraagt. Hoe kun je nou pagina’s vol schrijven over doodenge gifstoffen en ellendige bacteriën en dan in één zinnetje toevoegen: ‘Oh ja trouwens tonijn uit blik kan prima, maar zoek het verder lekker zelf uit.’ Lijkbleek, ontdaan, maar vooral boos op deze angstaanjagende informatie kom ik van het toilet af. Ik drink een groot glas water in de hoop het vergif uit mijn lijf te spoelen en eet de hele borrel nergens meer van. Ik kan wel janken.

Gelukkig hebben we twee dagen later een voorlichtingsavond van de verloskundigenpraktijk. Een lieve, rustige vrouw staat voor een klasje met een stuk of tien zenuwachtige zwangere stellen, allemaal niet verder dan twaalf weken. Ze vraagt wie zich weleens druk heeft gemaakt over iets dat ze gegeten had. Tien handen, inclusief die van mij, schieten de lucht in. Ik kijk rond en voel een soort opluchting. Ze pikt me eruit en vraagt waar ik me druk over gemaakt had. Ik vertel over het borrel-incident en alle andere dames beginnen door elkaar te praten en vragen te stellen over rauwe ham, gerookte zalm en venkelthee (?!).

De verloskundige lacht. “Het Voedingscentrum is inderdaad een betrouwbare bron,” zegt ze. “Maar wat je niet moet vergeten is dat zij te maken hebben met juridische kaders. Ze moeten je vertellen dat sommige dingen eventueel schade kunnen opleveren, ook als dat maar één keer de schijn vertoond heeft.” Ze neemt het voorbeeld van gerookte zalm. “In mijn tijd was dat juist gezond en moesten we lekker veel zalm eten. Nu mag je opeens geen gerookte zalm uit een pakje meer. Waarom? Omdat er eens in een zoveel jaar een partij opduikt waar de Listeria-bacterie in blijkt te zitten. Net als dat dat in kip of vlees, of van die zakjes sla of maaltijdsalades voor kan komen. Moet je het dan helemaal niet meer eten? Dat kun je doen. Maar de keuze is altijd aan jou. Ik maak altijd de vergelijking met oversteken. Dat gaat altijd goed, tenzij je een keer pech hebt.”

Sinds de voorlichting neem ik het allemaal met een korreltje zout. Ik weet van mezelf eigenlijk wel dat ik gewoon gezond eet, dat ik zorg dat ik genoeg binnenkrijg voor het kindje in mijn buik. Ik eet veel groente en fruit en omdat dat ik weinig vlees eet, zorg ik dat ik ergens anders mijn ijzer uit haal. Borrels zoals hierboven beschreven komen sporadisch voor. Natuurlijk sla ik de sushi, oesters en moeilijke kazen de komende maanden over. En als ik vlees eet, bak ik dat goed door. Maar ik weiger me te laten verleiden tot nog zo’n paniekaanval door de angst-inboezeming van het Voedingscentrum. En ik denk erover om me aan te bieden hun webcopy van een goeie shot nuance te voorzien.

Lees ook: 10 Waarheden over je ontzwangerde lijf