Waarom ik niet in de ‘huilbaby’ geloof
Nederlandse baby’s huilen gemiddeld meer dan baby’s uit andere landen, blijkt uit onderzoek door Britse psychologen. Hoe dat komt is niet duidelijk en wat je eraan kunt doen ook niet. Vaak wordt gezegd dat het er nou eenmaal ‘bij hoort’. Vala’s tweede kind was een huilbaby en eigenlijk gelooft zij daar niet in.
Mijn oudste dochter kwam huilend ter wereld en hield daar de eerste acht maanden van haar leven niet meer mee op. Gemiddeld huilde ze zo’n 18 uur per dag. Achteraf gezien weet ik niet hoe ik het overleefd heb. Dat baby’s een behoorlijke keel op kunnen zetten wist ik al, ik had tenslotte al een zoon en ook die kon als baby best weleens brullen. Maar je weet pas wat huilen is, als je een huilbaby krijgt. En eigenlijk wil je helemaal niet weten wat huilen is. Soms hoor ik het gekrijs nog in mijn dromen. Als ik ergens een pasgeboren baby hoor huilen lopen de rillingen nog steeds over mijn rug en krijg ik flashbacks van de gebroken nachten, de uren en de kilometers die ik met mijn gillende kind in de draagzak buiten heb gelopen, haar peuterbroertje aan de hand. ‘Hoort erbij’ riep de huisarts en stuurde ons met onze paars aangelopen gillende baby terug naar huis. Destijds was ik te murw geslagen om er iets van te zeggen. Maar inmiddels zeg ik: bullshit.
LEES OOK: Waarom je niet bang hoeft te zijn dat je je baby ‘verwent’. (Dat kan namelijk niet).
Een baby huilt niet zomaar
Ik geloof niet in de ‘huilbaby’. Een baby huilt niet zomaar. Natuurlijk, een beetje huilen is normaal. Bij gebrek aan woorden moet een baby tenslotte toch wat als-ie honger, een vieze broek, of een scheet heeft die dwars zit, dus dat hij dan een keel opzet is logisch. Maar als dergelijke problemen adequaat worden opgelost heeft zo’n kind weinig reden meer tot gillen. Een baby heeft namelijk best wel een relaxed leven. Beetje drinken, beetje slapen, beetje poepen, beetje knuffelen. Als dat allemaal naar behoren gebeurt, waarom zou je dan de longen uit je lijf krijsen? Ik kan geen reden bedenken. Wat dus leidt tot de onvermijdelijke conclusie: er is iets dat de baby dwars zit. Jij huilt tenslotte ook niet als je je kiplekker voelt. Dus hoezo, het hoort erbij? Als ik driekwart van de dag in tranen ben zit ik binnen afzienbare tijd bij de dokter of de psycholoog. Maar een huilende baby, die huilt gewoon omdat het kán? Dat wil er bij mij niet in.
Niet normaal
Wereldwijd huilt een pasgeboren baby de eerste drie maanden gemiddeld zo’n twee uur per dag, zegt onderzoeker Dieter Wolke in het Algemeen Dagblad. Nederlandse baby’s huilen doorgaans langer, maar waar dat aan ligt is niet echt duidelijk. Zorgen hoeven we ons daarover niet te maken volgens Wolke, het betekent niet dat wij het slechter doen dan ouders uit andere landen. Dat is natuurlijk een geruststelling, want een huilende baby kan behoorlijk op het zelfvertrouwen van jonge ouders werken, maar toch vind ik dat (overmatig) huilgedrag van een baby minder makkelijk weggewuifd zou moeten worden dan nu vaak gebeurt. Niet dat je meteen op hoge poten naar de dokter moet rennen als je baby meer dan die twee uur huilen per dag aantikt, maar als het huilen langer duurt en bovendien ook maar niet ophoudt, moeten we niet doen alsof dat maar normaal is. Of dat het aan de baby of aan jou als ouder ligt. Wat veel ouders toch nog steeds vaak te horen krijgen. “Uw baby wil gewoon aandacht” zei de huisarts tegen ons, “Ze bespeelt u en omdat u daarin mee gaat blijft ze huilen.” Daar sta je dan met je drie maanden oude baby in je armen. Een mensje dat van voren nog niet eens weet dat ze van achteren leeft, maar blijkbaar wel in staat is tot een sterk staaltje manipulatie? Ik weet het niet hoor, maar mij leek die theorie behoorlijk stug.
Wennen aan het leven
Inmiddels is gebleken dat mijn dochter inderdaad niet ‘zomaar’ huilde. Ze bleek namelijk ziek en behoorlijk ook. Die ontdekking was verdrietig, maar ook een opluchting, omdat het betekende dat wij dus niet gek waren. En vooral: dat het niet onze schuld was. Dat wij het niet verkeerd deden omdat we haar ‘verwenden’, want dat was wel wat we die acht hele lange maanden steeds te horen kregen. Nou zeg ik niet dat iedere baby die veel huilt dús ziek is en het is nou eenmaal zo dat de ene baby meer huilt dan de ander. Kinderartsen zeggen dat slechts bij vijf procent van de huilbaby’s een medische oorzaak ten grondslag ligt aan het huilen. Veel vaker, zeggen zij, zijn er zogenaamde omgevingsoorzaken, zoals teveel prikkels thuis, of een verstoord ritme. Dat is allemaal leuk en aardig en heeft wellicht in sommige gevallen ook heus wel een kern van waarheid, maar tegelijkertijd leg je de reden van dat huilen daarmee dus direct bij de ouders neer en zeg je eigenlijk ‘jullie doen het niet goed en daarom is je baby ongelukkig’. Wat mij betreft is dat erg kort door de bocht. Ik ken inmiddels genoeg verhalen van ouders die helemaal geen hysterisch leven leiden, die hun baby’s alle rust en regelmaat van de wereld gaven, maar desondanks een baby hadden die maandenlang alles bij elkaar krijste. Sommige baby’s worden geboren als tevreden zielen en anderen hebben wat meer moeite met het wennen aan het leven. Het is natuurlijk ook niet niks, geboren worden en het dan opeens allemaal maar moeten doen. Net zoals de ene volwassene meer veerkracht en acceptatie heeft dan de ander geldt dat natuurlijk ook voor baby’s. Maar als jij zo’n baby hebt die er dus allemaal wat meer moeite mee heeft, dan wil dat niet zeggen dat er niks aan de hand is. Er is dus namelijk wél wat. Namelijk: de baby heeft er moeite mee. En zullen we gewoon even niet doen alsof dat niks is?
De wanhoop nabij
Een huilbaby is een aanslag op je leven. Niet die baby zelf, want daar houd je van en ben je blij mee, maar dat huilen heeft een impact die je niet moet onderschatten. Je eigen kind horen huilen, dat snijdt dwars door de ouderziel. Deze kinderen wegzetten als ‘huilbaby’s’ vind ik weinig recht aan doen wat er met ze aan de hand is (of wellicht kan zijn) en aan wat het met hun ouders doet. Wij waren in ieder geval de wanhoop echt nabij en ik kan wel zeggen dat we van dat eerste jaar met onze dochter een behoorlijke tik hebben gekregen. Ik had zo graag gewild dat iemand ons eerder serieus genomen had, beter geluisterd had en dat we niet zo hadden hoeven verdrinken in onze onzekerheid en zorgen. Was het huilen daardoor opgehouden? Nee. Maar dan hadden we in ieder geval niet het gevoel had dat we gek waren, dat we de enigen waren die een beetje gejank niet trokken. Want als het ‘erbij hoort’, waarom konden we het dan niet aan? Waren we dan echt zulke mietjes van ouders?
Ik geloof niet in de ‘huilbaby’. De ‘huilbaby’ bestaat niet. Een klein kindje dat verzorgd en geliefd wordt huilt niet zomaar, daar is altijd een reden voor. Misschien kom je nooit achter die reden, misschien is de reden voor het huilen niet ernstig en ja, meestal gaat het na verloop van tijd vanzelf weer over. Gelukkig wel. Maar huilen doe je omdat het moet, niet omdat het kan. Het is niet ‘zomaar’ en het is niet ‘niks’. Voor het kind niet en voor de ouders niet. Want een huilende baby, dat doet niet alleen pijn aan je oren, maar vooral ook aan je hart.
LEES OOK: Als je baby lijdt aan FOMO.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
