Waarom ik mijn zoon van de crèche haalde en hoe gelukkig hij daarvan werd – en ik dus ook
De crèche: veel jonge kinderen vinden het ge-wel-dig. Maar er zijn ook kinderen die er moeite mee hebben. Zoals Frankes zoon Olle. En dus besloot Franke hem ervan af te halen. Sindsdien werd hij een ander mens. En werd mama ook weer blij.
Lees ook: 14 Dingen die je denkt als je je baby voor het eerst naar de crèche brengt.
Franke schrijft over die tijd: Huilen, huilen! Elke keer als ik hem bracht. Al halverwege tijdens de rit begon Olle (toen 1,5) te sputteren. Tegen de tijd dat we de deur door moesten, hing-ie aan mijn rokken. Met voorzichtige hand duwde ik hem zijn lokaaltje in. Even ging-ie dan braaf spelen, deed-ie zijn best leuk mee te doen. Maar zodra ik op het punt stond weg te gaan, zette hij het op een krijsen. Vreselijk. Ook al stelden de leidsters me gerust, elke keer weer brak mijn hart dat ik hem huilend achterliet. Al kreeg ik nog zo vaak te horen dat het meestal snel weer over was, die huilbuien, toch druiste het volledig tegen mijn natuur in om hem huilend achter te laten. Hij was nog zo klein, zo kwetsbaar.
Nu zat er van alles niet mee op het moment dat hij naar de crèche ging. Manlief en ik werkten keihard, een beetje té. Waren er bezuinigingen op de crèche en heel veel wisselingen, reorganisaties en ziektes, waardoor hij veel verschillende leidsters had. Had hij misschien een ‘klasje’ hoger gemoeten qua kindjes en verveelde hij zich tussen de baby’s. Ik weet het niet, het was waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden die ertoe hadden geleid dat hij het er niet meer aar zijn zin had. Want hij was ooit, als baby, blij begonnen. We waren dol op de crèche, daar lag het niet aan. Mijn dochter is er vier jaar met veel plezier naartoe gegaan, en het contact met de leidsters was waanzinnig leuk. Niets te klagen dus, behalve dan dat ik het emotioneel niet aankon om mijn zoon zo verdrietig te zien. Ik vond mezelf een loser, omdat ik geen duidelijke keuze kon maken. Wilde ik nou die carrière, dan moest ik hiermee dealen en niet zeiken. En anders moest ik kappen met die handel. Ik schipperde maar zo’n beetje tussen een heleboel gevoelens.
Ik weet niet hoe lang ik zo heb lopen aanmodderen. Maar op een gegeven moment was ik er klaar mee, dat constante schuldgevoel. Kon mijn moederhart het niet meer aan. Wat een probleem was, omdat ik dus veel werkte. En wat ook weer geen probleem was, want diep in mijn hart wist ik ook dat ik het niet erg vond om minder te gaan werken, voorlopig. Met een zoon die vier dagen per week erbarmelijk aan het huilen was, zoveel drukte in het gezin, één kind op de crèche, de ander op de BSO. Als ik er louter schuldgevoel aan overhield, en mijn zoon doodongelukkig was, was dit het dan wel waard? Of kon het ook anders? Ja, dat kon. Ik besloot te gaan freelancen, zodat ik meer vrijheid had om mijn eigen tijden te bepalen. We haalden de kinderen van de opvang, wat zoveel geld scheelde dat ik minder hoefde te werken om ongeveer hetzelfde over te houden.
Heel eng, heel radicaal, maar ik kan je vertellen: het was wel een beslissing die ons allemaal goed heeft gedaan. Het zorgt voor veel meer rust in het gezin. Meer rust in het dagritme van de kinderen, meer rust bij manlief en mij omdat we niet meer als een dolle na een geschift drukke werkdag van hot naar hert hoeven te vliegen. Maar vooral; rust in het gemoed. Olle veranderde in weer in een rustige, blije dreumes. Die niet meer hoefde te huilen en alle aandacht van mamalief krijgt. Ook gaat hij inmiddels een paar dagen naar de peuterspeelzaal, waar hij het enorm naar zijn zin heeft. Hij heeft vriendjes, doet er lekker gek, een dikke snottenbellenbende waar hij compleet op zijn gemak is. Niet te lang, zodat hij niet volledig is afgemat of lange dagen maakt, maar wel lang genoeg om even zijn eigen leven te leiden zonder papa en mama.
Elk kind is anders, en soms heb je geen keus, maar ik ben dankbaar dat ik de kans had om iets aan de situatie te veranderen. Want als iets wel niet goed is voor een moederhart, dan is het dingen doen of laten die niet goed voelen. Dat ik daarbij in de slipstream mijn eigen leven heb moeten veranderen, so be it. Mijn kinderen zijn maar één keer klein. Ik vind hard en veel werken nog altijd leuk, maar alles op zijn tijd. Het glazen plafond bestond is voor nu dus even bereikt, en dan zien we over een tijdje wel weer verder. Nog één jaar de vruchten plukken van het blije gemoed van mijn peuter. Daarna gaan beide kinderen naar school, en worden ze door papa keurig in hun klasje afgeleverd. Nog een jaar. Dan breekt voor ons gezin weer een nieuwe fase aan. Tot die tijd proberen we vooral te genieten. En werk ik wat minder, en op rare tijden. Maar het is me het helemaal waard. We leven maar één keer, tenslotte.
Tof als kraamcadeau of gewoon voor jezelf: bestel hier de boeken van Franke.
