Waarom ik mijn kinderen geen verjaardagscadeaus meer geef
Vala is er klaar mee, met al die speelgoedmeuk die haar hele huis heeft overgenomen. Daarom neemt ze rigoureuze maatregelen. Voortaan krijgen haar kinderen op hun verjaardag geen cadeaus meer.
Voordat ik zelf kinderen had nam ik me voor om nooit ‘zo’n huis’ te krijgen. Zo’n typisch gezinshuis dat eruit zag als een speelgoedwinkel waarin een bom was afgegaan. Want kom op zeg, dat was toch helemaal niet nodig? De kinderspullen konden toch netjes in een afgesloten kast bewaard worden en sowieso hoefden die kinderen toch niet de hele tijd alles om zich heen te smijten? Een goede ouder leerde ze tenslotte om één ding te pakken en dat vervolgens eerst netjes terug te zetten alvorens ergens anders mee aan de gang te gaan? Hoe moeilijk kon dat nou helemaal zijn? Inmiddels weet ik dat dat een utopie is en moet ik dagelijks door een zee aan Duplo, in kanon krijsende Toet Toet auto’s en kleurpotloden zonder punten waden om bij mijn eigen bank te komen. Ik heb namelijk drie kinderen en die drie kinderen hebben samen genoeg speelgoed om drie weeshuizen in Afrika mee te bevoorraden. In de acht jaar dat ik nu moeder ben heeft zich zoveel speelgoed opgestapeld in mijn huis dat ik alleen nog met een stormram mijn voordeur openkrijg en nooit de drie meter van mijn woonkamer naar het toilet kan lopen zonder minstens drie keer geveld te worden door de ergste pijn die een mens te verduren kan krijgen: op een Legoblokje stappen. Maar toen ik onlangs weer eens bijna levensbedreigend verwond raakte doordat er bak insteekmozaïekpinnetjes in mijn bed bleek uitgestort en ik de volgende ochtend onder de douche tot mijn starre verbijstering glitter op mijn edele delen ontdekte, knapte er iets in mij. Het was tijd om terug te vorderen wat van mij was: mijn huis, mijn lebensraum. Want genoeg, is genoeg.
LEES OOK: Waarom de eerste verjaardag van je kind de belangrijkste gebeurtenis ooit is.
Daarom krijgen mijn kinderen geen verjaardagscadeaus meer. In ieder geval niet meer van mij en mijn man en ook de andere mensen in mijn omgeving ga ik instrueren om voortaan met lege handen naar de verjaardagen te komen. Ik vermoed dat ik de oma’s niet zover zal krijgen, want die kunnen niet langs de Intertoys of de Action lopen zonder daar naar binnen te gaan en hun hele AOW stuk te slaan op alles wat maar licht en geluid voortbrengt, maar gelukkig kunnen we wat zij meebrengen vaak weer subtiel terugsluizen bij bezoekjes en logeerpartijtjes, waardoor de plastic soep die hun verwennerij veroorzaakt voornamelijk hun eigen huis overspoeld, ipv dat van ons. Het speelgoed dat we door de jaren heen al verzameld hebben zullen we in het holst van de nacht, als de kinderen nietsvermoedend in hun bedjes liggen, in vuilniszakken moeten mikken en, ontdaan van vingerafdrukken en DNA-sporen, moeten achterlaten op de stoep van de kringloopwinkel. Op deze manier kunnen we hopelijk voorkomen dat we Lieke van Lexmond moeten bellen om ons met een kraan en een vorkheftruck van alle rotzooi af te helpen. Maar dan moeten we wel nu ingrijpen.
Het klinkt misschien hardvochtig, maar ik ben heus geen gemene moeder die haar kinderen niks gunt. Het is alleen dat het echt de spuigaten uit begint te lopen met dat speelgoed. Ik denk eigenlijk dat veel ouders dat wel herkennen. Die jeugd van tegenwoordig (ja ja, ik zeg het echt) komt helemaal om in de spullen. Ik kan me niet herinneren dat ik zoveel speelgoed had als kind. En ja, ik heb dat voor een groot deel natuurlijk zelf veroorzaakt. Want ik heb jarenlang de ene na de andere enorme doos Lego aangeschaft. Ik heb al die loopfietsen, Zoef Zoef dierentuinen, Barbie droomhuizen en Star Wars lichtzwaarden de hut binnengesleept. Maar weet je wat het is: ze spelen er nauwelijks mee. Het is allemaal even leuk en vervolgens ligt het ergens in een hoekje (míjn hoekje!) te verstoffen. Dat klinkt verwend, maar geef die kinderen eens ongelijk als je erover nadenkt. Want telkens als ik in een speelgoedwinkel loop denk ik: wat een rotzooi is dit eigenlijk allemaal. Er is maar heel weinig wat ik echt leuk speelgoed vind. Speelgoed waar een kind nou écht iets aan heeft. Maar toch blijven we het allemaal maar kopen. En eigenlijk is dat doodzonde. Dus zit er maar één ding op: kappen met dat kopen.
Arme kinderen, dat worden karige verjaardagen, denk je nu misschien. Maar wacht nog maar even met het bellen van de Kinderbescherming. Want natuurlijk hoeven mijn kinderen het voortaan echt niet alleen maar te doen met een stukje HEMA fototaart en een ballon. Ipv cadeaus geven wij ze vanaf nu namelijk een ‘experience’, iets wat we samen met ze kunnen dóen om te vieren dat ze weer een jaartje ouder zijn. Zo ben ik afgelopen weekend met mijn dochter en haar beste vriendinnetje naar een concert van K3 geweest, voor haar zesde verjaardag. En gaan we met onze zoon naar de show van Freek Vonk als hij acht jaar wordt. Dat zijn dingen die ze echt leuk vinden en die ze bovendien een blijvende mooie herinnering zullen geven. En ik denk dat ze daar uiteindelijk meer aan hebben dan aan weer een Barbie (waar je bovendien je feministische vragen bij zou kunnen stellen), of een Beyblade (wat weinig anders is dan een belachelijk dure tol). Tenslotte ontgroeien ze al dat speelgoed binnen no time, maar een leuke ervaring, een mooie herinnering, draag je je hele leven bij je. Ik weet zelf in ieder geval niet meer wat voor speelgoed ik had, maar die keer naar de Efteling waar mijn vader doodsangsten uitstond in de achtbaan, of ons bezoek aan het Kerstcircus in Carré zal ik mijn leven lang niet meer vergeten.
Met een beetje geluk kan ik over niet al te lange tijd weer op de bank gaan zitten zonder dat ik daar eerst de gehele collectie Beanie Boos vanaf moet vegen. En word ik niet meer overspoeld door een waterval aan Pokémonkaarten als ik de deur van mijn zoons kamer opendoe. Hopelijk heb ik binnenkort mijn huis weer terug. En die verjaardagen zullen nog steeds een feestje zijn, ook zonder een enorme stapel pakjes. Want uiteindelijk zit dat feest ‘m niet in de hoeveelheid cadeaus die er ’s ochtends naast die versierde stoel op je kind ligt te wachten. Maar vooral in het vieren van je kind zelf. En, nou ja, ik zal het maar eerlijk toegeven: ik heb die albums van K3 niet alleen voor mijn dochter in mijn eigen playlist staan.
LEES OOK: Als ‘dat ettertje’ op die verjaardag jouw kind is.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
