Waarom ik mijn kinderen elke dag vertel dat ik van ze houd
Dat je van je kinderen houdt is vanzelfsprekend. Je houdt zoveel van ze dat er eigenlijk niet eens woorden voor zijn. Dat weten ze heus wel en daarom hoef je het niet eens te zeggen. Toch? Vala denkt daar anders over.
Laatst is er in de wijk waar ik woon een jongetje overleden. Een jongetje, net zo oud als mijn zoon. Mijn man en ik zaten ‘s avonds op de bank en hoorden allemaal sirenes. We dachten nog: ‘Dat klinkt ernstig’ en de volgende dag bleek het dat inderdaad te zijn geweest. Het jongetje was ‘s avonds de straat op geglipt, in een sloot terecht gekomen en verdronken. Zomaar, pats boem, weg. De rillingen liepen over mijn rug toen ik het ‘s ochtends hoorde. Het zal je maar gebeuren. Het zal jouw kind maar zijn. Jouw kind, dat je in bed had gestopt en daar dan, als je ‘s avonds laat nog eventjes gaat kijken, niet meer in blijkt te liggen. Dan staat je wereld plotseling stil. Is er niks meer om voor te leven. Alles wat je had is weg. Als je eenmaal een kind hebt gekregen is er namelijk niet heel veel meer dan dat. Omdat je kind alles is. Als je dat kwijt raakt, heb je niks meer. Precies om die reden zeg ik elke dag tegen mijn kinderen hoeveel ik van ze houd. Echt iedere dag.
LEES OOK: Ik dacht dat ik een oermoeder zou zijn, maar dat bleek een illusie.
Geen grootse gebaren
Mijn eigen ouders hebben nooit gezegd dat ze van me hielden. Niet omdat ze dat niet deden, maar omdat ze dat gewoon niet zeiden. Het is denk ik ook een generatieding, de meeste mensen van mijn leeftijd kregen niet dagelijks een liefdesverklaring van hun vader en moeder. Dat is ook niet erg. Natuurlijk wisten we als kinderen wel dat ze van ons hielden. Dat ze voor ons door het vuur zouden gaan. Ze spraken het alleen niet uit. Daarnaast is het natuurlijk ook heel erg des Nederlands: niet lullen, maar poetsen. Geen overdreven gedoe, geen grootste gebaren. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En het is waar: je hoeft het ook niet de hele tijd te zeggen om iemand te laten weten dat je om hem geeft. Daden zeggen tenslotte vaak meer dan woorden. Desondanks heb ik ervoor gekozen het wel uit te spreken. En dus zeggen mijn kinderen en ik iedere avond voor het slapen gaan tegen elkaar “Ik hou van jou.”
Je kunt nooit genoeg liefde geven
Misschien komt het omdat ik moeder ben geworden in Amerika. Daar zijn ze nogal van het overdrijven en deinzen ze niet terug voor het maken van dramatische gebaren. Maar hoewel die Amerikanen op heel veel gebieden knettergek zijn, vind ik dat ze wat dit betreft toch wel een punt hebben. Als je van iemand houdt kun je dat niet vaak genoeg zeggen. Omdat het fijn is om te horen dat er mensen om je geven. Omdat je nooit genoeg liefde kunt geven. Omdat liefde veiligheid biedt, geborgenheid, bevestiging. Allemaal dingen die kinderen hard nodig hebben. Die ze verdienen. Waarover ze nooit zouden mogen twijfelen. Ik wil dat mijn kinderen weten wat ze voor me betekenen. Dat ze ‘s avonds altijd gaan slapen in de wetenschap dat ik van ze houd. Omdat ik ze in hun ogen heb gekeken en heb gezegd: “Jij bent het allerbelangrijkste voor mij.” Noem het zoetsappig, noem het overdreven, maar ik vind het heel belangrijk. Ik sla nooit een avond over om het ze te vertellen. Mijn zoon vergeet het nog weleens, wil dan naar boven lopen zonder dat we het gezegd hebben, en dan herinner ik hem eraan. In mijn huis gaan we dus niet slapen zonder die vier woorden.
Je weet niet wat je hebt totdat je het kwijt, bent luidt het gezegde en ik denk dat dat waar is. Dat we te vaak vergeten stil te staan bij wat echt belangrijk en kostbaar is in ons leven. Omdat we het, onbedoeld, voor lief nemen. Zelfs onze kinderen. Maar een ongeluk zit een klein hoekje, het leven kan een onverwachte wending nemen en voor je het weet sta je met lege handen. God verhoede dat het mij, of jou, ooit overkomt, maar als het wel gebeurt dan wil ik in ieder geval zeker weten dat ik altijd aan mijn kinderen heb verteld wat ze voor me betekenen. Dat ze altijd, overal en hoe dan ook, hebben geweten dat er niks belangrijker was dan zij. Liefde is een kostbaar iets en daarom vind ik dat we dat moeten uiten, vieren. Iedere dag opnieuw. Je weet niet wat de toekomst brengt, je hebt alleen het nu. Nu moet je het voelen, doen en dus vooral ook: uitspreken. Zolang het kan. Hopelijk, als je geluk hebt, kan het een heel leven lang. Dat is niet overdreven, dat is liefde. En liefde, dat is alles. Dus, zoals ik tegen mijn zoon zeg als hij het vergeet: “Wat zeggen we dan?” Juist. Ik hou van jou.
LEES OOK: Waarom mijn vliegangst nog erger is geworden sinds ik moeder ben.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
