Waarom ik het soms mis om zwanger te zijn
Een zwangerschap kan best wel zwaar zijn. Vermoeiend. En ook gewoon niet leuk. Vala kon die negen maanden alle drie de keren wel wegkijken. Maar toch mist ze die dikke buik nu soms.
Laatst moest ik denken aan die keer dat ik, hoogzwanger van mijn derde kind, met mijn twee oudsten naar het winkelcentrum waggelde. Waggelde ja, want lopen kon je het echt niet meer noemen. Om de vijf stappen moest ik stilstaan om uit te hijgen en ik heb het een paar keer letterlijk uitgeschreeuwd van de pijn, omdat de baby zo laag hing dat het leek alsof er iemand met een vleesmes in mijn bekken stond te snijden. Als het had gekund had ik dat kind er daar, ter plekke op straat, eigenhandig uitgetrokken, gewoon om van die zwangerschap maar af te zijn. En eigenlijk was ik er sowieso vrijwel meteen nadat de zwangerschapstest positief uitsloeg al wel klaar mee. Alledrie de keren. Want ook al had ik best voorspoedige zwangerschappen, die negen lange maanden wachten, alle kwaaltjes en de ongemakken, het hoeft voor mij nooit zo. Geef mij gewoon maar dat kind, want daar doe je het tenslotte voor. Maar zo’n zwangerschap, ik vind het altijd maar gedoe.
Lees ook: Waarom je nooit meer onbezorgd zwanger bent na een miskraam.
“Geniet ervan!” roept iedereen altijd en tijdens mijn zwangerschappen kon ik die zin soms niet meer horen. Maar nu, inmiddels in het bezit van drie prachtige kinderen en echt, absoluut, helemaal uitgebaard, merk ik tot mijn eigen verbazing dat ik er soms weleens naar terug verlang. Als ik dan op straat een vrouw zie met een dikke buik, dan denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik er zelf zo bij liep. Dan herinner ik me hoe speciaal het voelde dat je eigenlijk altijd met z’n tweeën was, op een manier verbonden te zijn die niet te evenaren is. Hoe je stiekem geniet van de steelse, ontroerde blikken die zwangere vrouwen altijd krijgen van voorbijgangers. Hoe je leven opeens een tijd stil lijkt te staan omdat er niks belangrijker is dan die cocon waarin jij en je ongeboren kind samen in zitten. En hoe heerlijk dat is als alles om je heen zomaar even wegvalt. Omdat er even gewoon niks anders meer is dan jullie, jij en het kind onder je huid.
Je weet niet wat je hebt, totdat je het kwijt bent luidt de bekende uitspraak en dat is toch echt wel waar. Zwanger zijn is heel vaak lastig, pijnlijk, onzeker, beperkend en soms zelfs gevaarlijk. Maar wat is het ook bijzonder. Wat is het een voorrecht als je het mag meemaken en iets om heel dankbaar voor te zijn. Ik durf wel te zeggen dat ik aardig wat uitzonderlijke dingen heb meegemaakt in mijn leven, maar mijn zwangerschappen zijn misschien wel het meest bijzonder. Want het gevoel van leven in je dragen, dat zal ik nooit vergeten. Soms, als ik in mijn bed lig, leg ik mijn handen op mijn buik en probeer de sensatie van schoppende voetjes en kriebelende handjes binnenin mij terug te halen. Dan moet ik glimlachen bij de herinnering aan hoe mijn baby’s en ik in het donker stilletjes samen ‘praatten’ zonder woorden en zonder dat we elkaar ooit gezien hadden. En hoe we elkaar dan instinctief begrepen. Gewoon, omdat we bij elkaar hoorden. En, letterlijk, samen één waren.
Soms ook, nu mijn kinderen steeds groter worden en ik ze dus steeds meer los moet laten, zou ik willen dat ik ze nog zo dichtbij kon houden als toen ik zwanger was. Omdat ze veilig waren in mijn buik en ik mijzelf om ze heen kon vouwen om ze te beschermen. Maar nu ze mijn lichaam hebben verlaten, moet ik ze ook steeds vaker uit mijn armen laten en dat is niet altijd makkelijk. Goed beschouwd heb je ze maar negen maanden helemaal voor jezelf en wat is dat eigenlijk ontzettend kort. Want zoals dat gaat met tijd, die vliegt dus echt en zoals met zoveel dingen realiseer je je in retrospect pas hoe bijzonder iets was en hoe erg je daar, inderdaad, nu ga ik het zelf toch zeggen, van moet genieten.
Mijn gezin is compleet, ik zal nooit meer zwanger zijn. En dat wil ik ook echt niet. Want nog een keer die negen maanden en alles wat daarbij hoort, ik word al moe als ik er alleen nog maar aan denk. Maar toch denk ik dat ik altijd even weemoedig zal worden als ik een vrouw zie met zo’n mooie dikke buik. En denk ik er, ondanks de misselijkheid, aambeien, bekkeninstabiliteit, nachtelijke vreetkicks, hysterische hormonale buien en andere ongemakken met warmte en plezier aan terug. Want, hoe lastig en vervelend het soms ook kan zijn (en dan heb ik het, in vergelijking met veel andere vrouwen, echt heel makkelijk gehad), een zwangerschap, dat is en blijft echt heel bijzonder.
Lees ook: 19 Dingen die je schaamteloos doet als je zwanger bent.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
