Waarom ik groot respect heb voor de thuisblijfmoeder
Als je als moeder tegenwoordig thuis bent met je kinderen wordt daar vaak schamper over gedaan. Zo van: wat dóe jij nou eigenlijk de hele dag? Alsof je een luizenleventje leidt. Vala vindt dat onzin. Zij weet: het is keihard werken.
Ik zeg altijd: alle vrouwen moeten werken. Omdat ik van mening ben dat alle vrouwen financieel onafhankelijk zouden moeten zijn. Maar daarmee zeg ik niet dat thuis zijn met je kinderen niet hard werken is. Dat is namelijk vaak het idee: dat je als thuisblijfmoeder de hele dag een beetje koffie zit te drinken. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat niks minder waar is. De hele dag kinderen verzorgen is keihard werken. Sterker nog, ik vond het vermoeiender dan de meer dan fulltime baan die ik nu heb.
Mijn eigen moeder werkte fulltime. Ik had een lieve oppas aan huis en mijn moeder zag ik ‘s avonds en in het weekend. Dat vond ik niet erg maar, zoals dat gaat, besloot ik het radicaal anders te doen dan mijn moeder. Daarom kwam het mooi uit dat mijn man een baan aangeboden kreeg in Amerika, waar ze erg moeilijk doen over werkvergunningen en je als partner van een werkmigrant niet ook nog eens de banen van de Amerikanen mocht komen afpakken. Maar na jaren van hard werken was ik wel toe aan een break en daarom besloot ik dat het nu de tijd was om zwanger te raken. Ik dacht dat het relaxed zou zijn, lekker keutelen met mijn kindjes. Vier jaar later heb ik God op mijn blote knieën gedankt toen we terug naar Nederland gingen en ik weer een baan had. Ik had een wijze les geleerd: thuismoederen is niet relaxed. En ik faal er jammerlijk in.
LEES OOK: Bizarre brief aan een moeder: ‘Waarom heb je je gehandicapte kind niet weg laten halen?’
Kabouters vouwen en koffie drinken
Zeker tegenwoordig wordt er vaak een beetje neergekeken op de vrouw die thuis blijft met haar kinderen, want: dat is zonde. Je kunt toch wel meer dan alleen luiers verschonen en Duplo bouwen? Lekker makkelijk, een beetje thuis zitten terwijl je partner het geld verdient en jij een beetje kabouters zit te vouwen met je kroost. Ik kreeg die opmerkingen ook geregeld toen ik thuis was. En hoewel ik er persoonlijk voor pleit dat alle moeders werken en groot belang hecht aan de economische zelfstandigheid van vrouwen, vind ook dat dat hardnekkige vooroordeel van het luie thuisblijfwijf de nek omgedraaid wordt.
Ik heb het allebei gedaan: ik ben thuis geweest met mijn kinderen en nu werk ik al een hele tijd weer fulltime. Een werkende moeder zijn is zwaar en een hoop logistiek gedoe, maar ik vind het een stuk minder stressvol dan de hele dag thuis zijn met de kinderen. Kinderen die de héle dag aandacht nodig hebben, van alles van je vragen, aan je benen hangen, huilen, zeuren, poepen, spugen, ruzie maken en stelselmatig proberen je huis te ruïneren. Dat doen collega’s niet. Op kantoor kun je meestal koffie drinken die nog warm is, rustig je to-do lijst afwerken en een coherent gesprek voeren. Meningsverschillen worden opgelost zonder dat er iemand op de grond gaat liggen schuimbekken, iedereen kan z’n eigen kont afvegen en je hebt regelmatig even een moment waarop het stil is. Allemaal dingen die met kinderen niet gaan gebeuren. Dus je hebt dan misschien deadlines die je moet halen, of presentaties die je moet geven, maar dat valt wat mij betreft in het niet bij de hele dag een roedel wilde honden in het gareel moeten houden.
Teveel van het goede
Afgezien van het feit dat ik het thuismoederschap praktisch en fysiek zwaar vond, vond ik het vooral geestelijk ook slopend. Ik stompte er helemaal van af. Dat zal uiteraard niet voor iedere moeder gelden, maar ik werd er gek van de hele dag in Jip en Janneke taal te moeten praten. Niet gewoon een volwassen gesprek te kunnen voeren. Ik raakte het contact met de buitenwereld kwijt en vooral dat vond ik emotioneel heel zwaar. Als mijn man ‘s avonds thuis kwam had ik niks anders te vertellen dan welke kleur en consistentie de poep van de baby die dag had gehad. Dat de slavinken bij de Jumbo in de aanbieding waren. Was ik opgebrand, chagrijnig en stonk ik naar peuterpoep en zure melk. Op een gegeven moment voelde ik me nog maar een schim van wie ik ooit geweest was en daar werd ik ongelukkig van. Als ik het zo opschrijf klinkt dat naar, alsof mijn kinderen geen leuk gezelschap waren en natuurlijk waren ze dat wel. Natuurlijk was het vaak ook heel gezellig en was het fijn om altijd met ze te kunnen knuffelen en ze voor mijn ogen te zien opgroeien. Maar het was niet genoeg. En tegelijkertijd was het juist teveel. Teveel van het goede van mijn kinderen.
Nu ik weer werk ben ik een leukere moeder voor mijn kinderen. Omdat, hoe lullig het ook klinkt, ik ze niet de hele tijd hoef te zien. Ik heb dan ook bewondering voor de moeders die wel iedere dag, de hele dag, doorbrengen met hun kinderen en daar niet gillend gek van worden. Na de zoveelste ontplofte poepluier, de zoveelste peuterdriftbui en de zoveelste keer naar de fucking geitenboerderij wil ik van pure ellende en frustratie mijn eigen haren uit mijn hoofd trekken. Daarom: respect als je dat dag in dag uit volhoudt zonder aan een vorm van zelfmedicatie te doen. Ondanks al mijn feministische sentimenten vind ik het een prestatie van formaat.
LEES OOK: Kleine kinderen, kleine zorgen? Fuck dat.
Vala van den Boomen (41 jaar) heeft drie kinderen: een zoon van 12, die autisme heeft, en twee dochters van 10 en 6 jaar, die de chronische aandoening EDS hebben, net als zijzelf. Ze is getrouwd met Mario en werkt als beleidsmedewerker in de Tweede Kamer. De eerste tien jaar van haar moederschap heeft Vala niet geslapen, omdat haar kinderen altijd wakker waren. Die schade probeert ze nu in te halen. En dat is hard nodig, want de puberteit staat voor de deur. Dat brengt weer heel nieuwe uitdagingen met zich mee, dus heeft ze al haar krachten nodig.
